KAPTINA VII.
1 Atëherë mblidhenë ke ai Fariseitë, ende disa pre Shkruisish, qi kishin’ ardhunë prei Ierusalemit.
2 Ende kur panë disa prei dishepujsh ati tue ngranë bukë me durë të ndyta, do me thanë të palame, i shanë.
3 (Sepse Fariseit’ ende gjithë Iudeitë, ndë mos lafshinë durët ngjer ndë byrryl, nukë hanë, sepse mbanë fjalënë qi u kanë lanë pleqtë.
4 Ende kur këthehenë prei tregut, ndë mos u lafshinë, nukë hanë. Ende shumë të tiera jan’ ato qi kanë marrë me i mbaitunë, të lame potirash, e qelqesh, e ramërishtash, e shtratënash.)
5 Mbasandai Fariseit’ ende Shkruisit’ e pysinë: Përse dishepujt’ e tu nuk’ ecinë sikundrë kanë lanë fjalë pleqtë, po hanë bukë me durë të palame?
6 Po ai u përgjeq, e u tha atyne, se: Isaia profetizoi mirë për ju hipokritënitë, sikundrë ashtë shkrumë: “Kyi populli më nderon me buzët, po zemëra e atyneve ashtë lark prei meje.
7 Ende kot më kanë frikë, tue mësumë mësime, qi janë mësime nierëzish”.
8 Sepse keni lanë porosin’ e Perëndisë, e mbani fjalëtë qi kanë lanë nierëzitë, të lame qelqesh, e potirash; ende bani shumë të tiera kësonash kështu.
9 Ende u thoshte atyne: Mirë e hethni poshtë porosin’ e Perëndisë, qi të runi fjalënë qi keni lanë ju,
10 Sepse Moiseu tha: “Ndero t’ët at’ e t’ët amë”; ende: “Kush flet keq për të i atin’ a për t’amën’, u maroftë me vdekë”.
11 Po ju thoni: Nieriu ndë i dhashtë të i atit a s’amësë Kurban (qi do me thanë dhunëti), ashtë qish të mirë ke me pamë prei meje; mbaston .
12 Ende s’e lini ma me i bamë gja të i atit vet, a s’amësë vet;
13 ende shkelni fjalën e Perëndisë për fjalënë tui qi keni lanë; ende bani shumë kësonash kështu.
14 Mbasandai si thirri për-anë gjithë gjindëjenë, u tha atyne: Të gjithë më ndëgjoni, ende merrni vesh -
15 S’ashtë ndonji gja qi i hyn përjashta nieriut, qi mundetë me e ndymë, po ato qi dalinë prei ati, ato janë qi ndyjnë nierinë.
16 Ndë pastë kush veshë me ndëgjumë, le të ndëgjojë.
17 Ende kur hyni ndë shtëpi prei gjindëjesë, dishepujt’ e ati pysinë për parabullënë.
18 Ende ai u thot’ atyne: Kështu ende ju jeni të pamarrë vesht? S’merrni vesht se çdo gja qi i hyn nieriut përjashta, nukë mundetë me e ndymë?
19 Sepse nukë hyn ndë zemërët t’ati, po ndë barkut, ende del mbë të dalunit, qi qiron gjithë të ngranatë.
20 Ende thoshte, se: Qish del prei nieriut, ajo ndyn nierinë.
21 Sepse përmbrenda prei zemrësë nierëzëvet dalinë mendimet’ e këqia, ndynësina, kurvënia, vrasie,
22 viedhësina, tepër-lakëmime, të keqie, gënjim, tepër-ndynësinë, syn’ i keq, vlasfimi, madhështi, marri;
23 gjithë këto të këqia dalinë përmbrenda, ende ndyjnë nierinë.
24 Ende u ngrit prei andyj, e shkoi mbë synoret e Tyrës’ e Sidonësë; ende si hyni ndë shtëpit, nukë deshi me e marrë vesht askush, po s’mufti me u bam’ e mpshefët.
25 Sepse nji gru, të cillës’ e bijëza kishte shpirt të ndytë, kur ndëgjoi për ate, erdhi, e i ra ndër kambë
26 (ende ajo gruja ishte Greke, Syrofinike prei kombit), ende i lutei me nxierrë diallinë prei së bijëzë vet.
27 Po Iesui i tha: Le të ngihenë ma përpara dielmtë, sepse s’ashtë mirë me marrë kushi bukën’ e dielmvet, ende me ia hedhunë këlyshvet qenvet.
28 Po ajo u përgjeq, e i tha: Po, Zot; po ende këlysht’ e qenvet përposh tuvezësë hanë prei thërrimevet e çunavet vogjilë.
29 Ende ai i tha: Për këte fjalë shko; dialli dul prei s’at bije.
30 Ende ajo kur voiti ndë shtëpit të vet, gjeti diallinë se kishtë dalë, ende të bijënë ranë mbi shtrat.
31 Mbasandai si dul për-së-ri prei synorevet Tyrës’ e Sidonësë, erdhi ndë det të Galilesë, ndërmiet synorevet Dekapolit.
32 Ende i bijenë nji shurth belbuq, ende i lutenë me vumë dorënë mbi ate.
33 Ende ai e mur prei gjindëjesë veç-anë, e vuni gishtat’ e vet ndë veshët t’ati, ende si pështyni, preku gjuhën’ e ati;
34 ende si shtiu sytë mbi qill, shamtini, ende i tha: Effatha, qi do me thanë: çilu.
35 Ende përnjiherë u çelnë veshët’ e ati, ende u sgjith të lidhunit’ e gjuhës’ati, ende fliste dreitë.
36 Ende i porositi mos i thonë askuit, po ai sa i porosiste, ata kaqi shumë ma tepërë leçisinë.
37 Ende mërekulloheshinë fort tepërë, e thoshinë: Mirë i ka bamë të gjitha, ende ban shurdhatë me ndëgjumë, ende të pagojëtë me folunë.
1 Et conveniunt ad eum Pharisaei et quidam de scribis
venientes ab Hierosolymis
2 et cum vidissent quosdam ex discipulis eius
communibus manibus id est non lotis manducare panes vituperaverunt
3 Pharisaei enim et omnes Iudaei
nisi crebro lavent manus non manducant
tenentes traditionem seniorum
4 et a foro nisi baptizentur non comedunt
et alia multa sunt quae tradita sunt illis servare
baptismata calicum et urceorum et aeramentorum et lectorum
5 Et interrogant eum Pharisaei et scribae
quare discipuli tui non ambulant iuxta traditionem seniorum
sed communibus manibus manducant panem
6 at ille respondens dixit eis
bene prophetavit Esaias de vobis hypocritis sicut scriptum est
populus hic labiis me honorat cor autem eorum longe est a me
7 in vanum autem me colunt
docentes doctrinas praecepta hominum
8 relinquentes enim mandatum Dei
tenetis traditionem hominum
baptismata urceorum et calicum et alia similia his facitis multa
9 et dicebat illis bene irritum facitis praeceptum Dei
ut traditionem vestram servetis
10 Moses enim dixit honora patrem tuum et matrem tuam
et qui maledixerit patri aut matri morte moriatur
11 vos autem dicitis
si dixerit homo patri aut matri
corban quod est donum quodcumque ex me tibi profuerit
12 et ultra non dimittitis eum quicquam facere patri suo aut matri
13 rescindentes verbum Dei per traditionem vestram quam
tradidistis
et similia huiusmodi multa facitis
14 et advocans iterum turbam dicebat illis
audite me omnes et intellegite
15 nihil est extra hominem introiens in eum
quod possit eum coinquinare
sed quae de homine procedunt
illa sunt quae communicant hominem
16 si quis habet aures audiendi audiat
17 Et cum introisset in domum a turba
interrogabant eum discipuli eius parabolam
18 et ait illis sic et vos inprudentes estis
non intellegitis quia omne extrinsecus introiens in hominem non potest
eum communicare
19 quia non introit in cor eius
sed in ventrem
et in secessum exit purgans omnes escas
20 dicebat autem
quoniam quae de homine exeunt illa communicant hominem
21 ab intus enim de corde hominum cogitationes malae
procedunt
adulteria fornicationes homicidia
22 furta avaritiae nequitiae
dolus inpudicitia oculus malus
blasphemia superbia stultitia
23 omnia haec mala ab intus procedunt et communicant hominem
24 et inde surgens abiit in fines Tyri et Sidonis
et ingressus domum neminem voluit scire et non potuit latere
25 mulier enim statim ut audivit de eo
cuius habebat filia spiritum inmundum
intravit et procidit ad pedes eius
26 erat autem mulier gentilis Syrophoenissa genere
Et rogabat eum ut daemonium eiceret de filia eius
27 qui dixit illi sine prius saturari filios
non est enim bonum sumere panem filiorum et mittere canibus
28 at illa respondit et dicit ei utique Domine
nam et catelli sub mensa comedunt de micis puerorum
29 et ait illi
propter hunc sermonem vade exiit daemonium de filia tua
30 et cum abisset domum suam
invenit puellam iacentem supra lectum et daemonium exisse
31 Et iterum exiens de finibus Tyri
venit per Sidonem ad mare Galilaeae inter medios fines Decapoleos
32 et adducunt ei surdum et mutum
et deprecantur eum ut inponat illi manum
33 et adprehendens eum de turba seorsum
misit digitos suos in auriculas
et expuens tetigit linguam eius
34 et suspiciens in caelum ingemuit et ait illi
eppheta quod est adaperire
35 et statim apertae sunt aures eius
et solutum est vinculum linguae eius et loquebatur recte
36 et praecepit illis ne cui dicerent
Quanto autem eis praecipiebat tanto magis plus praedicabant
37 et eo amplius admirabantur dicentes
Bene omnia fecit et surdos facit audire et mutos loqui