KAPTINA V.
1 Ende erthnë përtej detit, ndë vend të Gadarenvet.
2 Ende ai si dul prei lundrëzë, përnjiherë i dul përpara prei vorresh nji nieri me shpirt të ndytë,
3 qi e kishte të ndenjunitë ndër vorret, ende askushi s’mundei me e lidhunë me vargje hekurash,
4 sepse shumë herë qe lidhunë me hekura ndër kambë, e me vargje hekurash, po ai këpuste vargjet’ e hekuravet, ende dërrmonte hekurat’ e kambëvet; ende askushi s’mundei me e sbutunë.
5 Ende për gjithë natën’ e për gjithë ditën’ ishte ndëpër malet, e ndëpër vorret, tue gërthitun’, e tue këputunë vetëvetëhenë me gurë.
6 Ende kur pa Iesunë për së largu, u turr, ende e adhuroi,
7 ende briti me za të math, e tha: Qish ke ti me mu, o Iesu, i Bir’ i Perëndisë naltë? Të ve be për Perëndinë, të mos më mundojsh,
8 (Sepse Iesui i thoshte: Dil prei nieriut, o shpirt i ndytë).
9 Ende e pyste: Si ta thon ’ emninë? Ende ai u përgjeq, e tha: Legjeon ma thon’ emninë, sepse jemi shumë.
10 Ende i lutei shumë, për mos me i dërgumë jashtë vendit.
11 Ende atie ndëpër ato male ishte tue kullotunë nji tuf’ e madhe thish.
12 Ende gjithë diajt’ u lutnë, tue thanë: Dërgo-na ndër thit, qi të hyjmë ndër ata.
13 Ende Iesui përnjiherë i la. Ende shpirtënat’ e ndytë dulnë, e hynë ndër thit; ende tufa u hoth prei shkrepit ndë det (ende ishin’ afërë dy mijë;) ende u mbytnë ndë det.
14 Ende ata qi kullotshinë thitë iknë, ende dhanë za ndëpër qytet e ndëpër arat. Ende dulnë me pamë qish ashtë këjo punë qi u ba.
15 Ende vinë ke Iesui, ende ven’ ore të diallosuninë qi pat pasunë legjeoninë, tue ndenjun’ e veshun’ e urtësumë; ende u frikunë.
16 Ende ata qi pan’ u diftun’ atyneve, se si gjaiti puna mbë të diallosunin’, ende për thit.
17 Ende ata fillunë t’i lutenë me ikunë prei synorevet atyne.
18 Ende ai kur hyni ndë lundrët, ai qi pat qenë diallosunë i lutei qi të jetë bashkë me ate.
19 Ende Iesui s’e la, po i tha: Shko ndë shtëpit tande ke të tutë, ende epu za për gjithë sa të bani Zoti, ende të përdëlleu.
20 Ende ai iku, ende filloi me predikumë ndë Dhekapol, sa i bani ati Iesui, ende të gjithë mërekulloheshinë.
21 Ende Iesui si kapërceu për-së-ri me lundrët për mb’-at-anë, shumë gjindëje u mbëloth ke ai, ende ai ishte për-anë detit.
22 Ende ngje ke vien nji prei të parëvet synagogësë, qi e kishte emëninë Iair, ende kur pa ate, i bije ndër kambë,
23 ende i lutei shumë, tue thanë, se: Eme bijëzë ashtë mbë frymë të mbrapme, të vish, e të vesh durët mbi ate, qi të shpëtojë’; ende ka me rrumë.
24 Ende ai voiti bashkë me atë; ende shumë gjindëje e merrinë mbrapa, ende e shtrëngojinë.
25 Ende nji gru qi i rrithte gjak dy-mbë-dhitë viet,
26 ende kishte hekunë shumë prei shumë mëjekësish, ende kishte prishunë gjithë qish kishte pasunë, ende s’ishte bamë mirë aspak, po ishte bamë ma keq;
27 ajo kur ndëgjoi për Iesunë, erdhi ndërmiet gjindëjesë mbrapa, e preku petkun’ e ati.
28 Sepse thoshte, se: Ende ndë përkitsha petkat’ e ati, kam me shpëtumë.
29 Ende përnjiherë iu shter të rriedhunit’ e gjakut; ende e ndijeu ndë korpt të vet , se u shëndosh prei sëmundëjesë.
30 Ende Iesui përnjiherë si mur vesht ndër vetëhe fuqinë qi dul prei ati, u këthy ke gjindëja, e tha: Kush më preku petkatë?
31 Ende dishepujt’ e ati i thoshinë: Shef gjindëjenë se të shtrëngon, ende thu - Kush më preku?
32 Po ai vente ore rreth për me pam’ ate qi bani këte.
33 Ende gruja tue u frikumë, ende tue u dridhunë, sepse e dinte se qish iu ba asai, erdhi, e i ra ndër kambë , ende i tha gjithë të vërtetënë.
34 Ende ai i tha: Bijë, besa jote të shpëtoi; shko ndë paqtim, ende ij e shëndoshë prei sëmundëjesë s’ate.
35 Ende ai kur ishte po tue folunë, vinë prei të parit synagogësë, tue thanë, se: Jot-bijë vdiq, përse e gulçon ma mieshtrinë?
36 Po Iesui përnjiherë kur ndëgjoi këte fjalë qi u fol’, i thotë të parit synagogësë: Mos ki frikë, veç mbeso.
37 Ende nukë la askënd me voitunë mbrapa ati bashkë, veç Pietrin’ ende Iakobin’ ende Gjionninë të vëllan’ e Iakobit.
38 Ende vien ndë shtëpit të parit synagogësë, ende ve ore të përzime, tue qjamë, e tue ulurimë shumë.
39 Ende si hyni, u thot’ atyne: Ç’përziheni, e qjani? Vajëza nuk vdiq, po po fle.
40 Ende ata e përqeshshinë. Po ai si nxur jashtë të gjithë, merr me vetëhe të i atin’ e vajëzës’ ende t’amën’, ende ata qi ishinë bashkë me ate, ende hyn atie ku ishte diergunë vajëza.
41 Ende si rroku për dore vajëzën’, i tha: Talitha kumi; qi ajo, këthymë do me thanë: Vajëzë, të thom, çohu. Ende përnjiherë vajëza u ngrit, ende ecëte; sepse ishte dy-mbë-dhitë vieç. Ende u mërekullunë me mërekulli të madhe.
42 Ende i porositi shumë, të mos e marri vesht këte askushi; ende tha t’i epet’ asai me ngranë.
1 et venerunt trans fretum maris in regionem Gerasenorum
2 et exeunti ei de navi
statim occurrit ei de monumentis homo in spiritu inmundo
3 qui domicilium habebat in monumentis
et neque catenis iam quisquam eum poterat ligare
4 quoniam saepe conpedibus et catenis vinctus
disrupisset catenas et conpedes comminuisset
et nemo poterat eum domare
5 et semper nocte ac die in monumentis et in montibus
erat
clamans et concidens se lapidibus
6 videns autem Iesum a longe cucurrit et adoravit eum
7 et clamans voce magna dicit
quid mihi et tibi Iesu Fili Dei summi
adiuro te per Deum ne me torqueas
8 dicebat enim illi exi spiritus inmunde ab homine
9 et interrogabat eum quod tibi nomen est
et dicit ei Legio nomen mihi est quia multi sumus
10 et deprecabatur eum multum
ne se expelleret extra regionem
11 erat autem ibi circa montem grex porcorum magnus pascens
12 et deprecabantur eum spiritus dicentes
mitte nos in porcos ut in eos introeamus
13 et concessit eis statim Iesus
et exeuntes spiritus inmundi introierunt in porcos
et magno impetu grex praecipitatus est in mare ad duo
milia
et suffocati sunt in mare
14 qui autem pascebant eos fugerunt
et nuntiaverunt in civitatem et in agros
et egressi sunt videre quid esset facti
15 et veniunt ad Iesum
et vident illum qui a daemonio vexabatur sedentem vestitum et sanae
mentis
et timuerunt
16 et narraverunt illis qui viderant
qualiter factum esset ei qui daemonium habuerat et de porcis
17 et rogare eum coeperunt ut discederet de
finibus eorum
18 Cumque ascenderet navem
coepit illum deprecari qui daemonio vexatus
fuerat
ut esset cum illo
19 et non admisit eum
sed ait illi vade in domum tuam ad tuos
et adnuntia illis quanta tibi Dominus fecerit
et misertus sit tui
20 et abiit et coepit praedicare in Decapoli quanta sibi fecisset Iesus
et omnes mirabantur
21 Et cum transcendisset Iesus in navi
rursus trans fretum convenit turba multa ad illum
et erat circa mare
22 et venit quidam de archisynagogis nomine Iairus
et videns eum procidit ad pedes eius
23 et deprecabatur eum multum dicens
quoniam filia mea in extremis est
veni inpone manus super eam ut salva sit et vivat
24 et abiit cum illo
et sequebatur eum turba multa et conprimebant illum
25 et mulier quae erat in profluvio sanguinis annis duodecim
26 et fuerat multa perpessa a conpluribus medicis
et erogaverat omnia sua
nec quicquam profecerat sed magis deterius habebat
27 cum audisset de Iesu venit in turba retro
et tetigit vestimentum eius
28 dicebat enim quia si vel vestimentum eius tetigero salva ero
29 et confestim siccatus est fons sanguinis eius
et sensit corpore quod sanata esset a plaga
30 et statim Iesus cognoscens in semet ipso
virtutem quae exierat de eo
conversus ad turbam aiebat quis tetigit vestimenta mea
31 et dicebant ei discipuli sui
vides turbam conprimentem te et dicis quis me tetigit
32 et circumspiciebat videre eam quae hoc fecerat
33 mulier autem timens et tremens
sciens quod factum esset in se
venit et procidit ante eum et dixit ei omnem veritatem
34 ille autem dixit ei
filia fides tua te salvam fecit vade in pace et esto sana a plaga tua
35 adhuc eo loquente veniunt ab archisynagogo dicentes
quia filia tua mortua est quid ultra vexas magistrum
36 Iesus autem verbo quod dicebatur audito
ait archisynagogo noli timere tantummodo crede
37 et non admisit quemquam sequi se
nisi Petrum et Iacobum et Iohannem fratrem Iacobi
38 et veniunt in domum archisynagogi
et videt tumultum et flentes et heiulantes multum
39 et ingressus ait eis quid turbamini et ploratis
puella non est mortua sed dormit
40 et inridebant eum
ipse vero eiectis omnibus
adsumit patrem et matrem puellae et qui secum erant
et ingreditur ubi erat puella iacens
41 et tenens manum puellae ait illi
talitha cumi quod est interpretatum puella tibi dico surge
42 et confestim surrexit puella et ambulabat
erat autem annorum duodecim
et obstipuerunt stupore maximo
43 et praecepit illis vehementer ut nemo id sciret
et dixit dari illi manducare