KAPTINA IV.
1 Mbasandai filloi për-së-ri me mësumë ndaj detinë; ende shumë gjindëje u mbëlothnë ke ai, kaqi sa ai hyni ndë lundrët, ende rrinte ndë det; ende gjithë gjindëja ishte mbë tokë, për-anë detit.
2 Ende mësonte ata me shumë parabulla, ende u thoshte atyne ndë mësimt të vet:
3 Ndëgjoni. Ngje ke dul mbiellësi me mbiellë;
4 ende mbë të mbiellët, njiana ra mb’udhë, ende shpendët’ e qillit erthnë ende e hangrën.
5 Ende tietra ra mbë vend gurishtë, ku s’kishte dhe shumë, ende bini përnjiherë, sepse s’kishte dhe të thellë,
6 por kur leu dilli u doq; ende sepse s’kishte rrajë, u tha.
7 Ende tietra ra ndë drizat, ende drizatë hypnë, ende e mbytnë, ende nukë dha pemë.
8 Ende tietra ra ndë dhe të mirë, ende epte pemë, tue hypun’ e tue u shtumë; ende pruni pemë për nji tri-dhitë, ende për nji gjashtë-dhitë, ende për nji nji qind.
9 Mbasandai u thoshte atyne: Ai qi ka veshë me ndëgjumë, le të ndëgjojë.
10 Ende kur mbeti vetëmë, ata qi ishinë rreth ati bashkë me të dy-mbë-dhitët e pyetnë për parabullënë.
11 Ende ai u tha atyne: Mbë ju ashtë dhanë me ngjofunë mpshefsinën’ e mbëretënisë Perëndisë, po mb’ata qi janë jashtë, të gjitha bahenë me parabulla,
12 qi tue pamë të ven’ore, ende të mos shofinë; ende tue ndëgjumë të ndëgjojnë, ende të mos marrinë vesht; qi të mos këthehenë ndonjiherë, e t’u falenë fajetë.
13 Mbasandai u thot’ atyne: Nuk’ e dini këte parabullë? Ende si keni me marrë vesht gjithë parabullatë?
14 Mbiellësi asht’ ai qi mbill fjalënë.
15 Ende këta për-an’ udhësë jan’ ata qi mbilletë fjala mb’ata; po kur ndëgjojnë vien Satanai përnjiherë, e u merr fjalënë qi ashtë mbiellë ndë zemërat t’atyneve.
16 Ende këta kështu, jan’ ata qi janë mbiellë ndë vende gurishta, të cillëtë kur ndëgjojnë fjalënë, përnjiherë e marrinë me gëzim;
17 po s’kanë rrajë ndë vetëvetëhet, po janë për pak kohë; mbasandai kur bahetë shtrëngim, a të ndiekunë për fjalënë përnjiherë shkandalizohenë.
18 Ende këta qi janë mbiellë ndër drizat, jan’ ata qi ndëgjojnë fjalënë;
19 po gailet’ e kësai jete, ende gënjim’ i gjasë, ende dëshërimetë për të tierat punë , hyjn’ e mbushinë fjalënë, ende bahetë pa-pemë.
20 Po këta, jan’ ata qi u mbollnë ndë dhe të mirë, të cillëtë ndëgjojnë fjalën’, ende e presin’, ende bijënë pemë, për nji tri-dhitë, ende për nji gjashtë-dhitë, ende për nji nji qind.
21 Ende u thoshte atyne: Mos vien kandili për me u vumë ndënë hu të drithit , a ndënë shtrat? E jo për me u vumë mbi kandilier?
22 Sepse s’ashtë gja e mpshefët, qi të mos shpërfaqetë; as s’ashtë bamë ndonji gja e mpshefët, qi të mos dali për faqe.
23 Ndë pastë kush veshë me ndëgjumë, le të ndëgjojë.
24 Ende u thoshtë atyne: Veni ore qish ndëgjoni - me çfarë matësi matni, kanë me u matunë juve, ende ka me u shtumë mbë ju qi ndëgjoni.
25 Sepse ati qi ka, do t’i epet’ ende tietër ; ende ati qi s’ka, ende qish të ketë, do të mirretë prei ati.
26 Ende thoshte: Kështu ashtë mbëretënia e Perëndisë, posi nji nieri qi hedh farë mbë dhet,
27 ende fle, e çohetë nat’ e ditë, ende fara bin, ende rritetë, kështu qi ai s’e di se si .
28 Sepse dheu bije pemë prei vetëvetëhesë; përpara bar, mbasandai plot me grun ndë kall.
29 Ende pema kur piqetë përnjiherë dërgon drapëninë, sepse e mbërrini të korrëtë.
30 Ende thoshte: Me se të përgjajmë mbëretënin’ e Perëndisë? A me çfarë parabulle ta vemë ngjat?
31 Ashtë posi nji koqe senapi, e cilla kur mbilletë mbë dhet, ashtë ma e vogëlë se gjithë faratë qi janë mbë dhet,
32 po si mbilletë, rritet’ e bahetë ma e madhe se gjithë barishtatë, ende ban dega të mëdha; kaqi sa shpendët’ e qillit mundenë me ndenjunë ndënë hijet t’asai.
33 Ende me shumë këso parabullash u fliste fjalën’ atyne, sikurse mundeshinë me ndëgjumë.
34 Ende pa parabullë nuk’ u fliste atyne, po dishepujvet vet ua sgjidhte të gjitha veç-anë.
35 Ende mb’ate ditë, si u ngrys, u thot’atyne: Le të kapërcejmë përtej.
36 Ende dishepujtë si lanë gjindëjenë, e murnë mbas vetëhesë, sikundrë ishte ndë lundrët;
37 ende ishinë bashkë me ate ende të tiera lundrëza. Ende bahetë nji thëllim ere i math, ende valëtë bijënë mbrenda ndë lundrët, kaqi sa ajo ndashti po mbushei.
38 Ende ai ishte ndë bisht të lundrëzë tue fjetunë mbi krenarenë; ende ata e çojn’, e i thonë: Mieshtër, a s’ke gaile, se po humbimë?
39 Ende ai u çu, e qirtoi erën’, ende i tha detit: Pusho, mos pëzai! Ende pushoi era, ende u ba bunac’ e madhe.
40 Mbasandai u tha atyne: Ç’frikësa jeni kështu? Si s’keni besë?
41 Ende ata u frikunë me frikë të madhe, ende i thoshinë njiani tietrit: Vallë kush ashtë kyi, qi i ndëgjojnë ende era, ende deti?
1 Et iterum coepit docere ad mare
et congregata est ad eum turba multa
ita ut in navem ascendens sederet in mari
et omnis turba circa mare super terram erat
2 et docebat eos in parabolis multa
et dicebat illis in doctrina sua
3 audite
ecce exiit seminans ad seminandum
4 et dum seminat aliud cecidit circa viam
et venerunt volucres et comederunt illud
5 aliud vero cecidit super petrosa ubi non habuit terram multam
et statim exortum est quoniam non habebat altitudinem terrae
6 et quando exortus est sol exaestuavit
et eo quod non haberet radicem exaruit
7 et aliud cecidit in spinas
et ascenderunt spinae et offocaverunt illud
et fructum non dedit
8 et aliud cecidit in terram bonam
et dabat fructum ascendentem et crescentem
et adferebat unum triginta et unum sexaginta et unum centum
9 et dicebat qui habet aures audiendi audiat
10 et cum esset singularis
interrogaverunt eum hii qui cum eo erant cum
duodecim parabolas
11 et dicebat eis
vobis datum est
mysterium regni Dei
Illis autem qui foris sunt in parabolis omnia fiunt
12 ut videntes videant et non videant
et audientes audiant et non intellegant
nequando convertantur et dimittantur eis peccata
13 et ait illis nescitis parabolam hanc
et quomodo omnes parabolas cognoscetis
14 Qui seminat verbum seminat
15 hii autem sunt qui circa viam ubi seminatur verbum
et cum audierint confestim venit Satanas
et aufert verbum quod seminatum est in corda
eorum
16 et hii sunt similiter qui super petrosa
seminantur
qui cum audierint verbum statim cum gaudio accipiunt illud
17 et non habent radicem in se sed temporales sunt
deinde orta tribulatione et persecutione propter verbum
confestim scandalizantur
18 et alii sunt qui in spinis seminantur
hii sunt qui verbum audiunt
19 et aerumnae saeculi et deceptio divitiarum
et circa reliqua concupiscentiae introeuntes suffocant verbum
et sine fructu efficitur
20 et hii sunt qui super terram bonam seminati sunt
qui audiunt verbum et suscipiunt et fructificant
unum triginta et unum sexaginta et unum centum
21 Et dicebat illis
numquid venit lucerna ut sub modio ponatur aut sub lecto
nonne ut super candelabrum ponatur
22 Non enim est aliquid absconditum quod non manifestetur
nec factum est occultum sed ut in palam veniat
23 si quis habet aures audiendi audiat
24 Et dicebat illis videte quid audiatis
in qua mensura mensi fueritis remetietur vobis et adicietur vobis
25 Qui enim habet dabitur illi
et qui non habet etiam quod habet auferetur ab illo
26 Et dicebat sic est regnum Dei
quemadmodum si homo iaciat
sementem in terram
27 et dormiat et exsurgat nocte ac die
et semen germinet et increscat dum nescit ille
28 ultro enim terra fructificat primum herbam deinde spicam
deinde plenum frumentum in spica
29 et cum se produxerit fructus
statim mittit falcem quoniam adest messis
30 Et dicebat cui adsimilabimus regnum Dei
aut cui parabolae conparabimus illud
31 sicut granum sinapis quod cum seminatum fuerit in terra
minus est omnibus seminibus quae sunt in terra
32 et cum seminatum fuerit ascendit et fit maius omnibus holeribus
et facit ramos magnos
ita ut possint sub umbra eius aves caeli habitare
33 Et talibus multis parabolis loquebatur eis verbum
prout poterant audire
34 sine parabola autem non loquebatur eis
Seorsum autem discipulis suis disserebat omnia
35 Et ait illis illa die cum sero esset factum
transeamus contra
36 et dimittentes turbam adsumunt eum
ita ut erat in navi
et aliae naves erant cum illo
37 et facta est procella magna venti
et fluctus mittebat in navem
ita ut impleretur navis
38 et erat ipse in puppi supra cervical dormiens
et excitant eum et dicunt ei
magister non ad te pertinet quia perimus
39 et exsurgens comminatus est vento
et dixit mari tace obmutesce
et cessavit ventus et facta est tranquillitas magna
40 et ait illis quid timidi estis necdum habetis fidem
et timuerunt magno timore et dicebant ad alterutrum
quis putas est iste quia et ventus et mare oboediunt ei