KAPTINA IX.
1 Edhe ai si thirri për-anë dy-mbë-dhetë dishepujt’ e vet, u dha atyne fuqi e pushtet mbi gjithë djemënit, edhe me shëndoshunë sëmunda.
2 Edhe i dërgoi me predikuem mbëretënin’ e Perëndisë, edhe me shëndoshunë të sëmunëtë.
3 Edhe u tha atyne: Mos barni gja mb’udhë, as shqepë, as straicë, as bukë, as argjand, as ka dy parë petka të keni.
4 Edhe mb’ atë shtëpi qi të hyni, mbetni atie, edhe delni andej.
5 Edhe sa vetë qi të mos u presinë juve, kur të delni prei ati qyteti, shkundni edhe pluhëninë prei kambëvet tueja, për deshmi kundrë atyneve.
6 Edhe ata si duelnë, shkojshinë katundevet, tue dhanë zanin’ e mirë, edhe tue shëndoshunë mbë çdo vend.
7 Edhe Herodi katrurdhësi ndëgjoi gjith’ ato qi baheshinë prei ati, edhe mërekullohei,
sepse disa thoshinë, se Gjionni ashtë ngjallunë prei së vdekunish;
8 edhe disa thoshinë , se Elia ashtë dukunë; edhe disa të tierë, se nji prei profetënish motshim ashtë ngjallunë.
9 Edhe Herodi tha: Gjionnit un’ i preva kryetë, por kyi cilli ashtë, qi unë ndëgjoj për ate të këtilla punë ? Edhe kërkonte me e pamë.
10 Edhe apostujtë si u këthyenë, i diftuenë gjithë sa banë. Edhe ai i muer me vetëhe, e u tërhoq veç-anë ndë nji vend të shkretë të nji qyteti qi quhetë Bethsaida.
11 Edhe gjindëja kur e muernë vesht, e muernë mbrapa; edhe ai si i priti, u fliste atyne për mbëretënin’ e Perëndisë, edhe shëndoshte ata qi kishinë nevojë për me u shëndoshunë.
12 Edhe dita filloi me u thyem, edhe të dy-mbë-dhetët’ erthnë për-anë, e i thonë: Lisho gjindëjenë, qi të shkojnë rreth katundevet e aravet me ndenjunë, edhe me gjetunë haena, sepse këtu jemi ndë vend të shkretë.
13 Por ai u tha atyne: Epni ju atyneve me ngranë. Edhe ata thanë: Ndër ne s’gjindenë ma tepërë se pesë bukë, edhe dy peshq; veç ndë vofshimë na me blemë të ngrana për gjithë këte popull.
14 Sepse ishin’ afërë pesë mijë burra. Edhe ai u tha dishepujvet vet: Veni ata me ndenjunë tuba tuba ka pesë-dhetë.
15 Edhe ata banë kështu, edhe i vunë me ndenjunë të gjithë.
16 Edhe ai si muer pesë bukët’ edhe dy peshqitë, çoi sytë mbë qiell, edhe i bekoi, e i theu, e ua dha dishepujvet me i vumë përpara gjindëjesë.
17 Edhe të gjithë hangrën, e u nginë; edhe ngritnë tepëricën’ e copavet dy-mbë-dhetë kosha.
18 Edhe ai kur ishte tue u falunë veç-anë, dishepujt ishinë bashkë me ate, edhe i pyeti, tue thanë: Cilli thonë gjindëja se jam unë?
19 Edhe ata u përgjegjën, e thanë: Gjionn pagëzori; edhe të tierë: Elia; edhe të tierë, se ashtë ngjallunë nji prei profetënish motshim.
20 Edhe ai u tha atyne: Po ju cilli thoni se jam unë? Edhe Pietri u përgjeq, e tha: Krishti i Perëndisë.
21 Edhe ai qirtoi ata, e i porositi mos me i thanë kurkuit këte,
22 tue thanë, se: I bir’ i nieriut duhetë me pësuem shumë, edhe s’ka me u pëlqyem prei pleqsh e prei krye-priftënish e prei shkruisish, edhe ka me u vramë, edhe të tretënë ditë ka me u ngjallunë.
23 Mbasandai u thoshte të gjithëve: Kush të detë me ardhunë mbrapa mejet, le të mohojë vetëvetëhenë, edhe le të ngrejë kryqin’ e vet përditë, edhe le të më marri mbrapa.
24 Sepse ai qi do me shpëtuem jetën’ e vet, ka me e vdierrë; edhe kush të vdierri jetën’ e vet për punë të meje, kyi ka me e shpëtuem.
25 Sepse ç’të mirë i bahetë nieriut ndë fitoftë gjithë botënë, e të vdierri vetëvetëhenë, a ta damojë?
26 Sepse ai qi të ketë turp për mue edhe për fjalët’ e mia, edhe i bir’ i nieriut ka me pasunë turp për këte, kur të vijë ndë laft të vet e të Atit e të engjujvet shenjtënueshim,
27 Edhe po u thom juve për të vërtet, se - Janë disa prei kësish qi rrinë këtu, qi s’kanë me ngranë vdekë ngjysh sa të shofinë mbëretënin’ e Perëndisë.
28 Edhe mbas këtyne fjalësh shkuen’ afërë tetë ditt, edhe ai muer Pietrin’ edhe Gjionnin’ edhe Iakobin’, edhe hypi ndë mal për me u falunë.
29 Edhe ai kur po falei, u ndërrue të dukunit’ e faqes’ ati, edhe petkat’ e ati ishinë të bardha, e shkrepëtijshinë.
30 Edhe qe dy burra te po flitshinë bashkë me ate, të cillët’ ishinë Moiseu edhe Elia.
31 Ata u duknë me laft, e thoshinë për vdekën’ e ati qi kishte me mbushunë ndë Ierusalem.
32 Por Pietri edhe ata qi ishinë bashkë me atë, ishinë randuem prei gjumit; edhe kur u çuenë, panë laftin’ e ati, edhe ata dy burratë qi ishinë ndenjunë bashkë me ate.
33 Edhe ata kur po daheshinë prei ati, Pietri i tha Iesuit: Mieshtër, mirë ashtë me qenunë na këtu, edhe le të bajmë tri tenda: nji për tyi, edhe nji për Moisenë, edhe nji për Elinë, pa ditunë se qish thotë.
34 Edhe ai tue thanë këto, erdhi nji re, edhe i hijesoi; edhe ata u frikuenë, kur hynë ndë ret.
35 Edhe erdhi nji za prei resë, tue thanë: Kyi ashtë biri em i dashuni: ati ndëgjoni.
36 Edhe mbassi erdhi zani, Iesui u gjind vetëmë. Edhe ata s’pëzaitnë, edhe kurkuit s’i dhanë za nd’ato ditt për as ndonji gja për ato qi panë.
37 Edhe mbë të nesërmet, si sdripnë ata prei malit, shumë gjindëje i duel përpara.
38 Edhe qe nji nieri prei gjindëjesë, te bërtiti, tue thanë: Mieshtër, të lutem, ço sytë mbi t’em bir, sepse e kam të vetëmë.
39 Edhe qe tek e kap fryma, edhe bërtet befas; edhe e shqyen me shkumë, edhe memzi tërhiqetë prei ati, mbassi e dërrmon.
40 Edhe u luta dishepujvet tu për me e nxierrë, por nukë muftnë.
41 Edhe Iesui u përgjeq, e tha: O bres i pabesë edhe i shtrembëtë, ngjysh kurë kam me qenunë me ju, edhe kam me u duruem juve? Bier këtu t’yt-bir.
42 Edhe ai kur po vinte për-anë, dialli e hodhi, edhe e shqeu. Edhe Iesui qirtoi frymën’ e ndytë, edhe shëndoshi çuninë, edhe ia dha prap të atit.
43 Edhe të gjithë mërekulloheshinë për madhënin’ e Perëndisë. Edhe kur mërekulloheshinë të gjithë për gjith’ ato qi bani Iesui, u tha dishepujvet vet:
44 Ju veni ndër vesht tuei këto fjalë, sepse i bir’ i nieriut ka me u dhanë ndër duer të nierëzëvet.
45 Por ata s’e merrshinë vesht këte fjalë, edhe ishte mbuluem prei atyneve, për mos me e marrë vesht; edhe kishinë frikë me e pyetunë për këte fjalë.
46 Mbasandai hyni nji mendim ndër ata, pale cilli prei asish ashtë ma i math.
47 Edhe Iesui kur pa mendimin’ e zemërës’ atyneve, kapi për dore nji çun, edhe e qindroi për-anë vetëhesë,
48 edhe u tha atyne: Ai qi të presi këte çun mb’emënit t’em ka pritunë mue; edhe ai qi të presi mue, ka pritun’ ate qi më dërgoi, sepse ai qi ashtë ma i vogëlë ndër gjithë ju, kyi ka me qenun’ i math.
49 Edhe Gjionni u përgjeq, e tha: Mieshtër, pam nji nieri qi nxier djemënitë mb’emënit tand; edhe e ndalëm, sepse nukë vien mbrapa bashkë me ne.
50 Edhe Iesui i tha: Mos e ndalni, sepse ai qi s’ashtë kundrë nesh, ashtë bashkë me ne.
51 Edhe kur po mbusheshinë ditt për me u marrë nalt ndë qiell , atëherë ai shtiu synin’ e vet për me votunë ndë Ierusalem.
52 Edhe dërgoi za-dhanësa përpara vetëhesë; edhe ata votnë, e hynë ndë nji katund të Samaritanëvet, për me bamë gati vend për ate.
53 Por nuk’ e pritnë, sepse e kishte syninë për me votunë ndë Ierusalem.
54 Edhe Iakobi e Gjionni dishepujt’ e ati kur panë, thanë: Zot, a do të themi me sdripunë ziarrm prei qiellit, edhe me i rrenuem, sikurse bani edhe Elia?
55 Por ai u këthye, e i qirtoi, edhe tha: Nukë dini prei çfarë fryme jeni ju?
56 Sepse i bir’ i nieriut nuk’ erdhi me vdierrë shpirtëna nierëzish, por me shpëtuem. Edhe votnë mbë nji tietër katund.
57 Edhe ata kur po vijnë, nji nieri i tha mb’udhë: Zot, kam me të marrë mbrapa kudo të veç.
58 Edhe Iesui i tha: Dhelpënatë kanë shtrokulla, edhe shpendët’ e qiellit të ndenjuna; por i bir’ i nieriut s’ka ku me ulunë kryetë.
59 Edhe i tha nji tietrit: Merr-më mbrapa. Edhe ai i tha: Zot, lenmë përpara të shkoj me vorruem tem atë.
60 Por Iesui i tha: Leni të vdekunitë me vorruem të vdekunit’ e vet, por ti shko edhe nep za për mbëretënin’ e Perëndisë.
61 Por edhe nji tietër nieri tha: Zot, kam me ardhunë mbrapa tejet; por lenmë përpara të shkoj me u lanë shëndet atyneve qi janë ndë shtëpit t’eme.
62 Por Iesui i tha: Kush ve dorën’ e vet mbë parmende, edhe këthehet ’ e ve ore mbrapa, nuk’ asht’ i vëjefshim për mbëretënin’ e Perëndisë.
1 Convocatis autem duodecim apostolis
dedit illis virtutem et potestatem super omnia daemonia
et ut languores curarent
2 et misit illos praedicare regnum Dei et sanare infirmos
3 Et ait ad illos nihil tuleritis in via
neque virgam neque peram neque panem neque pecuniam
neque duas tunicas habeatis
4 et in quamcumque domum intraveritis ibi manete et inde ne exeatis
5 Et quicumque non receperint vos
exeuntes de civitate illa
etiam pulverem pedum vestrorum excutite
in testimonium supra illos
6 Egressi autem circumibant per castella
evangelizantes et curantes ubique
7 Audivit autem Herodes tetrarcha omnia quae fiebant ab eo
et haesitabat eo quod diceretur
8 a quibusdam
quia Iohannes surrexit a mortuis
a quibusdam vero quia Helias apparuit
ab aliis autem quia propheta unus de antiquis surrexit
9 et ait Herodes Iohannem ego decollavi
quis autem est iste de quo audio ego talia
et quaerebat videre eum
10 Et reversi apostoli narraverunt illi quaecumque fecerunt
Et adsumptis illis secessit seorsum in locum desertum
qui est Bethsaida
11 quod cum cognovissent turbae secutae sunt illum
et excepit illos et loquebatur illis de regno Dei
et eos qui cura indigebant sanabat
12 Dies autem coeperat declinare
et accedentes duodecim dixerunt illi dimitte turbas
ut euntes in castella villasque quae circa sunt devertant
et inveniant escas
quia hic in loco deserto sumus
13 ait autem ad illos vos date illis manducare
at illi dixerunt
non sunt nobis plus quam quinque panes et duo pisces
nisi forte nos eamus et emamus in omnem hanc turbam escas
14 erant autem fere viri quinque milia
ait autem ad discipulos suos
facite illos discumbere per convivia quinquagenos
15 et ita fecerunt et discumbere fecerunt omnes
16 acceptis autem quinque panibus et duobus piscibus
respexit in caelum et benedixit illis
et fregit et distribuit discipulis suis ut ponerent ante turbas
17 et manducaverunt omnes et saturati sunt
et sublatum est quod superfuit illis fragmentorum cofini duodecim
18 Et factum est cum solus esset orans erant cum illo et discipuli
et interrogavit illos dicens quem me dicunt esse turbae
19 at illi responderunt et dixerunt
Iohannem Baptistam alii autem Heliam
alii quia propheta unus de prioribus surrexit
20 dixit autem illis vos autem quem me esse dicitis
respondens Simon Petrus dixit Christum Dei
21 At ille increpans illos praecepit ne cui dicerent hoc
22 dicens quia oportet Filium hominis multa pati
et reprobari a senioribus et principibus sacerdotum et scribis
et occidi et tertia die resurgere
23 Dicebat autem ad omnes
si quis vult post me venire abneget se ipsum
et tollat crucem suam cotidie et sequatur me
24 qui enim voluerit animam suam salvam facere perdet illam
nam qui perdiderit animam suam propter me salvam faciet illam
25 quid enim proficit homo si lucretur universum mundum
se autem ipsum perdat et detrimentum sui faciat
26 Nam qui me erubuerit et meos sermones
hunc Filius hominis erubescet
cum venerit in maiestate sua et Patris et sanctorum angelorum
27 Dico autem vobis vere sunt aliqui hic stantes
qui non gustabunt mortem donec videant regnum Dei
28 factum est autem post haec verba fere dies octo
et adsumpsit Petrum et Iohannem et Iacobum
et ascendit in montem ut oraret
29 et factum est dum oraret species vultus eius altera
et vestitus eius albus refulgens
30 et ecce duo viri loquebantur cum illo
erant autem Moses et Helias
31 visi in maiestate
et dicebant excessum eius quem conpleturus erat in Hierusalem
32 Petrus vero et qui cum illo gravati erant
somno
et evigilantes viderunt maiestatem eius
et duos viros qui stabant cum illo
33 et factum est cum discederent ab illo
ait Petrus ad Iesum
praeceptor bonum est nos hic esse
et faciamus tria tabernacula
unum tibi et unum Mosi et unum Heliae
nesciens quid diceret
34 haec autem illo loquente facta est nubes et obumbravit eos
et timuerunt intrantibus illis in nubem
35 et vox facta est de nube dicens
hic est Filius meus electus ipsum audite
36 et dum fieret vox inventus est Iesus solus
et ipsi tacuerunt
et nemini dixerunt in illis diebus quicquam ex his quae viderant
37 Factum est autem in sequenti die descendentibus illis de monte
occurrit illi turba multa
38 et ecce vir de turba exclamavit dicens
magister obsecro te respice in filium meum quia unicus est mihi
39 et ecce spiritus adprehendit illum et subito clamat
et elidit et dissipat eum cum spuma
et vix discedit dilanians eum
40 et rogavi discipulos tuos ut eicerent illum et non potuerunt
41 respondens autem Iesus dixit
o generatio infidelis et perversa
usquequo ero apud vos et patiar vos
adduc huc filium tuum
42 et cum accederet elisit illum daemonium et dissipavit
43 et increpavit Iesus spiritum inmundum
et sanavit puerum et reddidit illum patri eius
44 Stupebant autem omnes in magnitudine Dei
Omnibusque mirantibus in omnibus quae faciebat
dixit ad discipulos suos
ponite vos in cordibus vestris sermones istos
Filius enim hominis futurum est ut tradatur in manus hominum
45 at illi ignorabant verbum istud
et erat velatum ante eos ut non sentirent illud
et timebant interrogare eum de hoc verbo
46 Intravit autem cogitatio in eos quis eorum maior esset
47 at Iesus videns cogitationes cordis illorum
adprehendens puerum statuit eum secus se
48 et ait illis
quicumque susceperit puerum istum in nomine meo me recipit
et quicumque me recipit
recipit eum qui me misit
nam qui minor est inter omnes vos hic maior est
49 Respondens autem Iohannes dixit
praeceptor vidimus quendam in nomine tuo eicientem daemonia
et prohibuimus eum quia non sequitur nobiscum
50 et ait ad illum Iesus nolite prohibere
qui enim non est adversum vos pro vobis est
51 Factum est autem
dum conplerentur dies adsumptionis eius
et ipse faciem suam firmavit ut iret Hierusalem
52 et misit nuntios ante conspectum suum
et euntes intraverunt in civitatem Samaritanorum ut pararent illi
53 et non receperunt eum
quia facies eius erat euntis Hierusalem
54 cum vidissent autem discipuli eius
Iacobus et Iohannes dixerunt Domine vis dicimus
ut ignis descendat de caelo et consumat illos
55 et conversus increpavit illos
56 et abierunt in aliud castellum
57 Factum est autem ambulantibus illis in via
dixit quidam ad illum sequar te quocumque ieris
58 et ait illi Iesus
vulpes foveas habent et volucres caeli nidos
Filius autem hominis non habet ubi caput reclinet
59 ait autem ad alterum sequere me
ille autem dixit
Domine permitte mihi primum ire sepelire patrem meum
60 dixitque ei Iesus
sine ut mortui sepeliant mortuos suos
tu autem vade adnuntia regnum Dei
61 Et ait alter sequar te Domine
sed primum permitte mihi renuntiare his qui domi sunt
62 ait ad illum Iesus
nemo mittens manum suam in aratrum et aspiciens retro
aptus est regno Dei