KAPTINA III.
1 Mos bahi shumë mieshtra, o vëllazënit’ e mi, tue ditunë se kemi me marrë gjukim ma të math,
2 sepse të gjithë fëjeimë mbë shumë punë . Ndë mos fëjeftë kushi me fjalë, kyi ashtë nieri i kullutë, i fuqishim me i vumë fre edhe gjithë korpit.
3 Qe tek u vemë frenatë n’gojë të kualvet, qi të bindenë mbë ne, edhe tërhiekimë gjithë korpin’ e atyne.
4 Qe edhe barkatë qi janë kaqi të mëdha, edhe shtyhenë prei erënash forta, edhe tërhiqenë prei nji temoni të vogëlë, atie ku të detë guvernori.
5 Kështu edhe gjuha ashtë nji cop’ e vogëlë, por mbahetë mbë të math shumë. Qe pak ziarrm te diek kaqi landë të madhe.
6 Edhe gjuha ashtë ziarrm, bota e të shtrembëtësë. Kështu gjuha ndër copat të mishit t’ynë asht ’ ajo qi shgryen gjithë korpinë, edhe i ep ziarrm çikrikut jetësë, edhe merr ziarrm prei xhehenemit.
7 Sepse qish-do far’ egërsinash, e shpendësh, e shtërpinjsh, e gjash gjalla ndë det, sbutetë, edhe ashtë sbutunë prei natyrësë nieriut,
8 por gjuhën’ as ndonji nieri s’mundetë me e sbutunë; ashtë nji gja e keqe qi s’pushtohetë, plot me vëner qi bije vdekë.
9 Me ate bekoimë Perëndinë edhe Atënë, edhe me ate mallëkoimë nierëzitë qi janë bamë mbas shëmbëllimit Perëndisë.
10 Prei nji goje vetëmë del bekim edhe mallëkim. Nukë duhet’, o vëllazënit’ e mi, me u bamë këto kështu.
11 Mos kroi vrijon ujë t’ambël’ edhe t’idhëtë prei nji bire vetëmë?
12 Mos mundet’, o vëllazënit’ e mi, druja e fikut me bam’ ullij, a hardhia me bamë fiq? Kështu as ndonji krue s’mundetë me bamë ujë të shëllishim edhe t’ambëlë.
13 Kush asht’ i mentshim edhe i ditshim ndër ju? Le të diftojë vepërat’ e veta me butësinë ditunie prei jetësë mirë qi shkon.
14 Por ndë paçi zmir të idhët’ edhe qartë ndë zemërët tuei, mos mburri edhe mos rreni kundrë të vërtetësë.
15 Ajo dituni nukë sdrip së nalti, por ashtë prei dheu, prei fryme, prei dialli,
16 sepse ku ashtë zmir e qartë, atie ashtë të përziem e qish-do pun’ e keqe.
17 Por ditunia qi ashtë prei së nalti, përpara asht’ e këthiellëtë, mbasandai paqtimore, e butë, e bindëshime, plot me përdëllim e me pemë të mira, e pambaitëme anë, edhe pa hipokrisi.
18 Edhe pema e dreitënisë mbilletë ndë paqtim prei atyneve qi bajënë paqtim.
1 nolite plures magistri fieri fratres mei
scientes quoniam maius iudicium sumitis
2 in multis enim offendimus omnes
si quis in verbo non offendit hic perfectus est vir
potens etiam freno circumducere totum corpus
3 si autem equorum frenos in ora
mittimus
ad consentiendum nobis
et omne corpus illorum circumferimus
4 ecce et naves cum magnae sint et a ventis validis minentur
circumferuntur a modico gubernaculo
ubi impetus dirigentis voluerit
5 ita et lingua
modicum quidem membrum est et magna exultat
ecce quantus ignis quam magnam silvam incendit
6 et lingua ignis est universitas iniquitatis
lingua constituitur in membris nostris
quae maculat totum corpus
et inflammat rotam nativitatis nostrae inflammata a gehenna
7 omnis enim natura bestiarum et volucrum
et serpentium etiam ceterorum
domantur et domita sunt a natura humana
8 linguam autem nullus hominum domare potest
inquietum malum plena veneno mortifero
9 in ipsa benedicimus Dominum et Patrem
et in ipsa maledicimus homines qui ad similitudinem Dei facti sunt
10 ex ipso ore procedit benedictio et maledictio
non oportet fratres mei haec ita fieri
11 numquid fons de eodem foramine emanat dulcem et amaram aquam
12 numquid potest fratres mei ficus olivas facere aut vitis
ficus
sic neque salsa dulcem potest facere aquam
13 quis sapiens et disciplinatus inter vos
ostendat ex bona conversatione operationem suam
in mansuetudine sapientiae
14 quod si zelum amarum habetis
et contentiones in cordibus vestris
nolite gloriari et mendaces esse adversus veritatem
15 non est ista sapientia desursum descendens
sed terrena animalis diabolica
16 ubi enim zelus et contentio
ibi inconstantia et omne opus pravum
17 quae autem desursum est sapientia primum quidem pudica est
deinde pacifica modesta suadibilis
plena misericordia et fructibus bonis
non iudicans sine simulatione
18 fructus autem iustitiae in pace seminatur facientibus pacem