KAPTINA XII.
1 Andai edhe na rrethuem prei kaqi reje deshmiash, le të hedhimë tej qish do barrë, edhe faijinë qi na pushton kaqi kollai, edhe le t’ecimë me durim nd’ate udhë qi ashtë përpara nesh,
2 tue këqyrunë Iesunë qi filloi edhe mbaroi besënë, i cilli, për ate gëziminë qi ishte përpara ati, duroi kryqinë pa vumë ndër mend turpëninë, edhe ndenji ndë të diathtë të shkambit Perëndisë.
3 Sepse kujtonia ate qi duroi këte farë kundrë-fjale mbë vetëvetëhenë prei fajtorëvet, qi të mos lodhi e të t-hollohi ndë shpirtënat tuei.
4 Ju edhe s’i keni qindruem fajit deri mbë gjak tue luftuem,
5 edhe keni harruem ate mësiminë, qi u flet juve porsi bijvet, e u thotë : “Biri em, mos e zen për asgja mësimin’ e Zotit, as mos e hup zemërënë, kur qartohe prei ati.
6 Sepse ate qi don Zoti, e mundon, edhe rref qish do bir qi e pret përanë vetiu”.
7 Ndë durofshi mundiminë, Perëndia bihetë mbë ju porsi mbë bij, sepse cilli bir asht’ ai qi s’e mundon i ati?
8 Por ndë jeni pa mundim, të cillit u batë piesëtarë të gjithë, vallë jeni kopila, e jo bij.
9 Mbasandai na kishim atënit’ e mishit t’ynë qi na mundoishinë, edhe e kishim turp; a s’kemi me i ulunë kryetë shumë ma tepër’ Atit shpirtënavet, edhe kemi me rruem?
10 Sepse ata na mundoishinë për pak ditt, sikurse u pëlqente atyneve, por ai për të mirënë t’onë , qi të bahemi piesëtarët’ e shenjtënimit ati.
11 Edhe qish do mundim tashti për tashti nukë duketë se bije gëzim, por idhënim; por mbasandai u ep pemë të butë dreitënie atyneve qi janë mësuem mb’ate.
12 “Përandai ngreni përpietë duert’ e doba edhe gjunjët’ e këputunë.”
13 Edhe “bani të ecunë të dreitë mbë kambët tueja”, qi të mos dali jashtë udhës’ ajo qi asht’ e çalë, por ma tepërë të shëndoshetë.
14 Kërkoni paqtim me të gjithë, edhe shenjtëniminë, qi pa ate askushi s’ka me pamë Zotinë,
15 tue vum’ ore mos ka mbetunë mbrapa kushi prei hirit Perëndisë, “mos ka bimë nalt ndonji rranjë e idhëtë, e u trubëllon”, edhe prei kësai ndyhenë shumë vetë ;
16 mos ashtë kushi kurvar a i ndytë, si Iosafi, qi shiti paralindiet’ e veta për nji gjellë,
17 sepse e dini se edhe mbasandai, kur desh me trashiguem bekiminë, u hoth poshtë, sepse nukë gjet vend pendimi, ndonëse e lypi me lott.
18 Sepse nukë jeni afruem ndë nji mal qi zihetë me dorë, e qi digjetë me ziarrm, edhe mbë vranësinë e mb’errësinë e mbë thëllim,
19 e mbë za trumbete, e mbë za fjalësh, të cillin’ ata qi e ndëgjuen, u lutnë të mos u flitei ma fjala atyne.
20 (Sepse s’mund të duroishin’ urdhëninë, qi thoshte : “Edhe bagëti ndë i prektë malit, do të rrifetë me gurë, a do të shigjetohetë me ber”.
21 Edhe kaqi i frikëshim ishte të dukunitë, sa Moiseu tha: Jam frikun’ e tremunë),
22 por u afruetë ndë mal të Sionit, ndë qytet të Perëndisë gjallë, Ierusalemënë qiellore, edhe ndë shumicë dhetë mijë engjujsh,
23 ndë panagjyrë e ndë kishë paralindësish qi janë shkruem emënatë ndë qijet, edhe te Perëndia gjyqtari i të gjithëve, edhe te shpirtënat’ e të dreitëvet qi janë kulluem,
24 edhe mbë Iesunë laimësin’ e dhiatësë re, edhe ndë gjak të stërpikëmejë qi flet ma mirë se i Abelit.
25 Shikoni mos hiqni dorë prei ati qi flet, sepse kur nukë shpëtuen’ ata qi hoqnë dorë prei ati qi foli tek ata mbë dhet, shumë ma tepërë s’kemi me shpëtuem na, ndë hiekshim dorë prei ati qi flet prei qijesh,
26 të cillit zani tundi dhenë atëherë, por tashti u zotue, tue thanë: “Edhe nji herë kam me tundunë jo vetëmë dhenë, por edhe qiellinë”.
27 Edhe këjo fjalë : “Edhe nji herë”, difton të ndërruemenë vendit atyneve qi tundenë si të bamë me dorë qi të mbesin’ ato qi s’tundenë.
28 Përandai tue marrë nji mbëretëni të patundëme, le të kemi hir, qi me anë t’asai t’i lutemi pëlqyeshim Perëndisë me nder’ e me frikë.
29 Sepse “Perëndia ynë ashtë ziarrm qi shkrin”.
1 ideoque et nos tantam habentes inpositam nubem testium
deponentes omne pondus et circumstans nos peccatum
per patientiam curramus propositum nobis certamen
2 aspicientes in auctorem fidei et consummatorem Iesum
qui pro proposito sibi gaudio sustinuit crucem
confusione contempta
atque in dextera sedis Dei sedit
3 recogitate enim eum
qui talem sustinuit a peccatoribus adversum semet ipsos contradictionem
ut ne fatigemini animis vestris deficientes
4 nondum usque ad sanguinem restitistis
adversus peccatum repugnantes
5 et obliti estis consolationis
quae vobis tamquam filiis loquitur dicens
fili mi noli neglegere disciplinam Domini
neque fatigeris dum ab eo argueris
6 quem enim diligit Dominus castigat
flagellat autem omnem filium quem recipit
7 in disciplina perseverate
tamquam filiis vobis offert Deus
quis enim filius quem non corripit pater
8 quod si extra disciplinam estis cuius participes facti sunt omnes
ergo adulteri et non filii estis
9 deinde patres quidem carnis nostrae habuimus eruditores
et reverebamur
non multo magis obtemperabimus Patri spirituum
et vivemus
10 et illi quidem in tempore paucorum dierum
secundum voluntatem suam erudiebant nos
hic autem ad id quod utile est in recipiendo sanctificationem eius
11 omnis autem disciplina in praesenti quidem videtur non esse gaudii sed
maeroris
postea autem fructum pacatissimum exercitatis per eam reddit iustitiae
12 propter quod remissas manus et soluta genua erigite
13 et gressus rectos facite pedibus vestris
ut non claudicans erret magis autem sanetur
14 pacem sequimini cum omnibus et sanctimoniam
sine qua nemo videbit Dominum
15 contemplantes ne quis desit gratiae Dei
ne qua radix amaritudinis sursum germinans inpediat
et per illam inquinentur multi
16 ne quis fornicator aut profanus ut Esau
qui propter unam escam vendidit primitiva sua
17 scitote enim quoniam et postea
cupiens hereditare benedictionem reprobatus est
non enim invenit paenitentiae locum
quamquam cum lacrimis inquisisset eam
18 non enim accessistis ad tractabilem et accensibilem
ignem
et turbinem et caliginem et procellam
19 et tubae sonum et vocem verborum
quam qui audierunt excusaverunt se ne eis fieret verbum
20 non enim portabant quod dicebatur
et si bestia tetigerit montem lapidabitur
21 et ita terribile erat quod videbatur
Moses dixit exterritus sum et tremebundus
22 sed accessistis ad Sion montem
et civitatem Dei viventis Hierusalem caelestem
et multorum milium angelorum frequentiae
23 et ecclesiam primitivorum qui conscripti sunt in caelis
et iudicem omnium Deum et spiritus iustorum perfectorum
24 et testamenti novi mediatorem Iesum
et sanguinis sparsionem melius
loquentem quam Abel
25 videte ne recusetis loquentem
si enim illi non effugerunt
recusantes eum qui super terram loquebatur
multo magis nos
qui de caelis loquentem nobis avertimur
26 cuius vox movit terram tunc
modo autem repromittit dicens
adhuc semel ego movebo non solum terram sed et caelum
27 quod autem adhuc semel dicit
declarat mobilium translationem tamquam factorum
ut maneant ea quae sunt inmobilia
28 itaque regnum inmobile suscipientes
habemus gratiam per quam serviamus placentes Deo
cum metu et reverentia
29 etenim Deus noster ignis consumens est