KAPTINA XII.
1 Andai edhe na rrethuem prei kaqi reje deshmiash, le të hedhimë tej qish do barrë, edhe faijinë qi na pushton kaqi kollai, edhe le t’ecimë me durim nd’ate udhë qi ashtë përpara nesh,
2 tue këqyrunë Iesunë qi filloi edhe mbaroi besënë, i cilli, për ate gëziminë qi ishte përpara ati, duroi kryqinë pa vumë ndër mend turpëninë, edhe ndenji ndë të diathtë të shkambit Perëndisë.
3 Sepse kujtonia ate qi duroi këte farë kundrë-fjale mbë vetëvetëhenë prei fajtorëvet, qi të mos lodhi e të t-hollohi ndë shpirtënat tuei.
4 Ju edhe s’i keni qindruem fajit deri mbë gjak tue luftuem,
5 edhe keni harruem ate mësiminë, qi u flet juve porsi bijvet, e u thotë : “Biri em, mos e zen për asgja mësimin’ e Zotit, as mos e hup zemërënë, kur qartohe prei ati.
6 Sepse ate qi don Zoti, e mundon, edhe rref qish do bir qi e pret përanë vetiu”.
7 Ndë durofshi mundiminë, Perëndia bihetë mbë ju porsi mbë bij, sepse cilli bir asht’ ai qi s’e mundon i ati?
8 Por ndë jeni pa mundim, të cillit u batë piesëtarë të gjithë, vallë jeni kopila, e jo bij.
9 Mbasandai na kishim atënit’ e mishit t’ynë qi na mundoishinë, edhe e kishim turp; a s’kemi me i ulunë kryetë shumë ma tepër’ Atit shpirtënavet, edhe kemi me rruem?
10 Sepse ata na mundoishinë për pak ditt, sikurse u pëlqente atyneve, por ai për të mirënë t’onë , qi të bahemi piesëtarët’ e shenjtënimit ati.
11 Edhe qish do mundim tashti për tashti nukë duketë se bije gëzim, por idhënim; por mbasandai u ep pemë të butë dreitënie atyneve qi janë mësuem mb’ate.
12 “Përandai ngreni përpietë duert’ e doba edhe gjunjët’ e këputunë.”
13 Edhe “bani të ecunë të dreitë mbë kambët tueja”, qi të mos dali jashtë udhës’ ajo qi asht’ e çalë, por ma tepërë të shëndoshetë.
14 Kërkoni paqtim me të gjithë, edhe shenjtëniminë, qi pa ate askushi s’ka me pamë Zotinë,
15 tue vum’ ore mos ka mbetunë mbrapa kushi prei hirit Perëndisë, “mos ka bimë nalt ndonji rranjë e idhëtë, e u trubëllon”, edhe prei kësai ndyhenë shumë vetë ;
16 mos ashtë kushi kurvar a i ndytë, si Iosafi, qi shiti paralindiet’ e veta për nji gjellë,
17 sepse e dini se edhe mbasandai, kur desh me trashiguem bekiminë, u hoth poshtë, sepse nukë gjet vend pendimi, ndonëse e lypi me lott.
18 Sepse nukë jeni afruem ndë nji mal qi zihetë me dorë, e qi digjetë me ziarrm, edhe mbë vranësinë e mb’errësinë e mbë thëllim,
19 e mbë za trumbete, e mbë za fjalësh, të cillin’ ata qi e ndëgjuen, u lutnë të mos u flitei ma fjala atyne.
20 (Sepse s’mund të duroishin’ urdhëninë, qi thoshte : “Edhe bagëti ndë i prektë malit, do të rrifetë me gurë, a do të shigjetohetë me ber”.
21 Edhe kaqi i frikëshim ishte të dukunitë, sa Moiseu tha: Jam frikun’ e tremunë),
22 por u afruetë ndë mal të Sionit, ndë qytet të Perëndisë gjallë, Ierusalemënë qiellore, edhe ndë shumicë dhetë mijë engjujsh,
23 ndë panagjyrë e ndë kishë paralindësish qi janë shkruem emënatë ndë qijet, edhe te Perëndia gjyqtari i të gjithëve, edhe te shpirtënat’ e të dreitëvet qi janë kulluem,
24 edhe mbë Iesunë laimësin’ e dhiatësë re, edhe ndë gjak të stërpikëmejë qi flet ma mirë se i Abelit.
25 Shikoni mos hiqni dorë prei ati qi flet, sepse kur nukë shpëtuen’ ata qi hoqnë dorë prei ati qi foli tek ata mbë dhet, shumë ma tepërë s’kemi me shpëtuem na, ndë hiekshim dorë prei ati qi flet prei qijesh,
26 të cillit zani tundi dhenë atëherë, por tashti u zotue, tue thanë: “Edhe nji herë kam me tundunë jo vetëmë dhenë, por edhe qiellinë”.
27 Edhe këjo fjalë : “Edhe nji herë”, difton të ndërruemenë vendit atyneve qi tundenë si të bamë me dorë qi të mbesin’ ato qi s’tundenë.
28 Përandai tue marrë nji mbëretëni të patundëme, le të kemi hir, qi me anë t’asai t’i lutemi pëlqyeshim Perëndisë me nder’ e me frikë.
29 Sepse “Perëndia ynë ashtë ziarrm qi shkrin”.
The Discipline of the Lord
1 Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι᾽ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα 2 ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν, ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινεν σταυρὸν αἰσχύνης καταφρονήσας ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ θεοῦ κεκάθικεν. 3 ἀναλογίσασθε γὰρ τὸν τοιαύτην ὑπομεμενηκότα ὑπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν εἰς ἑαυτὸν ἀντιλογίαν, ἵνα μὴ κάμητε ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν ἐκλυόμενοι.
4 Οὔπω μέχρις αἵματος ἀντικατέστητε πρὸς τὴν ἁμαρτίαν ἀνταγωνιζόμενοι. 5 καὶ ἐκλέλησθε τῆς παρακλήσεως, ἥτις ὑμῖν ὡς υἱοῖς διαλέγεται,
Υἱέ μου, μὴ ὀλιγώρει παιδείας κυρίου
μηδὲ ἐκλύου ὑπ᾽ αὐτοῦ ἐλεγχόμενος·
6 ὃν γὰρ ἀγαπᾷ κύριος παιδεύει,
μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν ὃν παραδέχεται.
7 εἰς παιδείαν ὑπομένετε, ὡς υἱοῖς ὑμῖν προσφέρεται ὁ θεός. τίς γὰρ υἱὸς ὃν οὐ παιδεύει πατήρ; 8 εἰ δὲ χωρίς ἐστε παιδείας ἧς μέτοχοι γεγόνασιν πάντες, ἄρα νόθοι καὶ οὐχ υἱοί ἐστε. 9 εἶτα τοὺς μὲν τῆς σαρκὸς ἡμῶν πατέρας εἴχομεν παιδευτὰς καὶ ἐνετρεπόμεθα· οὐ πολὺ [δὲ] μᾶλλον ὑποταγησόμεθα τῷ πατρὶ τῶν πνευμάτων καὶ ζήσομεν; 10 οἱ μὲν γὰρ πρὸς ὀλίγας ἡμέρας κατὰ τὸ δοκοῦν αὐτοῖς ἐπαίδευον, ὁ δὲ ἐπὶ τὸ συμφέρον εἰς τὸ μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ. 11 πᾶσα δὲ παιδεία πρὸς μὲν τὸ παρὸν οὐ δοκεῖ χαρᾶς εἶναι ἀλλὰ λύπης, ὕστερον δὲ καρπὸν εἰρηνικὸν τοῖς δι᾽ αὐτῆς γεγυμνασμένοις ἀποδίδωσιν δικαιοσύνης.
12 Διὸ τὰς παρειμένας χεῖρας καὶ τὰ παραλελυμένα γόνατα ἀνορθώσατε, 13 καὶ τροχιὰς ὀρθὰς ποιεῖτε τοῖς ποσὶν ὑμῶν, ἵνα μὴ τὸ χωλὸν ἐκτραπῇ, ἰαθῇ δὲ μᾶλλον.
Warning against Rejecting God’s Grace
14 Εἰρήνην διώκετε μετὰ πάντων καὶ τὸν ἁγιασμόν, οὗ χωρὶς οὐδεὶς ὄψεται τὸν κύριον, 15 ἐπισκοποῦντες μή τις ὑστερῶν ἀπὸ τῆς χάριτος τοῦ θεοῦ, μή τις ῥίζα πικρίας ἄνω φύουσα ἐνοχλῇ καὶ δι᾽ αὐτῆς μιανθῶσιν πολλοί, 16 μή τις πόρνος ἢ βέβηλος ὡς Ἠσαῦ, ὃς ἀντὶ βρώσεως μιᾶς ἀπέδετο τὰ πρωτοτόκια ἑαυτοῦ. 17 ἴστε γὰρ ὅτι καὶ μετέπειτα θέλων κληρονομῆσαι τὴν εὐλογίαν ἀπεδοκιμάσθη, μετανοίας γὰρ τόπον οὐχ εὗρεν καίπερ μετὰ δακρύων ἐκζητήσας αὐτήν.
18 Οὐ γὰρ προσεληλύθατε ψηλαφωμένῳ καὶ κεκαυμένῳ πυρὶ καὶ γνόφῳ καὶ ζόφῳ καὶ θυέλλῃ 19 καὶ σάλπιγγος ἤχῳ καὶ φωνῇ ῥημάτων, ἧς οἱ ἀκούσαντες παρῃτήσαντο μὴ προστεθῆναι αὐτοῖς λόγον, 20 οὐκ ἔφερον γὰρ τὸ διαστελλόμενον, Κἂν θηρίον θίγῃ τοῦ ὄρους, λιθοβοληθήσεται· 21 καί, οὕτως φοβερὸν ἦν τὸ φανταζόμενον, Μωϋσῆς εἶπεν, Ἔκφοβός εἰμι καὶ ἔντρομος. 22 ἀλλὰ προσεληλύθατε Σιὼν ὄρει καὶ πόλει θεοῦ ζῶντος, Ἰερουσαλὴμ ἐπουρανίῳ, καὶ μυριάσιν ἀγγέλων, πανηγύρει 23 καὶ ἐκκλησίᾳ πρωτοτόκων ἀπογεγραμμένων ἐν οὐρανοῖς καὶ κριτῇ θεῷ πάντων καὶ πνεύμασιν δικαίων τετελειωμένων 24 καὶ διαθήκης νέας μεσίτῃ Ἰησοῦ καὶ αἵματι ῥαντισμοῦ κρεῖττον λαλοῦντι παρὰ τὸν Ἅβελ.
25 Βλέπετε μὴ παραιτήσησθε τὸν λαλοῦντα· εἰ γὰρ ἐκεῖνοι οὐκ ἐξέφυγον ἐπὶ γῆς παραιτησάμενοι τὸν χρηματίζοντα, πολὺ μᾶλλον ἡμεῖς οἱ τὸν ἀπ᾽ οὐρανῶν ἀποστρεφόμενοι, 26 οὗ ἡ φωνὴ τὴν γῆν ἐσάλευσεν τότε, νῦν δὲ ἐπήγγελται λέγων, Ἔτι ἅπαξ ἐγὼ σείσω οὐ μόνον τὴν γῆν ἀλλὰ καὶ τὸν οὐρανόν. 27 τὸ δὲ Ἔτι ἅπαξ δηλοῖ [τὴν] τῶν σαλευομένων μετάθεσιν ὡς πεποιημένων, ἵνα μείνῃ τὰ μὴ σαλευόμενα. 28 Διὸ βασιλείαν ἀσάλευτον παραλαμβάνοντες ἔχωμεν χάριν, δι᾽ ἧς λατρεύωμεν εὐαρέστως τῷ θεῷ μετὰ εὐλαβείας καὶ δέους· 29 καὶ γὰρ ὁ θεὸς ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον.