KAPTINA XI.
1 Edhe m’u dha nji kallam qi gjante porsi shkop; edhe engjulli rrinte e më thoshte: Ngreu, edhe mat tempullin’ e Hyjit, edhe therorenë, edhe ata qi adhurojënë nd’atë,
2 por oborrinë qi ashtë përjashta tempullit lene jashtë, edhe mos e mat, sepse u dha mbë kombet; edhe qytetinë shenjt kanë me e shkelunë katër-dhet’ e dy muej.
3 Edhe kam me u dhanë të dy deshmitarëvet mi, edhe do të profetizojënë nji mijë e dy qind e gjashtë-dhetë ditt, veshunë me thasë.
4 Këta janë dy drunat’ e ullinit, edhe dy kandiletë qi rrinë përpara Hyjit dheut.
5 Edhe ndë dashtë kushi me u bamë dam, del ziarrm prei gojës’ atyne, edhe ha anëmiqt’ e atyne; edhe ndë dashtë kushi me u bamë dam, kështu duhetë me u vram’ ai.
6 Këta kanë pushtet me mbyllunë qiellinë, për mos me ranë si ndë ditt të profezis’ atyne; edhe kanë pushtet mbi ujënat me i këthyem mbë gjak, edhe me i ranë dheut me qish-do farë plage, sa herë të denë.
7 Edhe kur të mbarojënë deshmin’ e vet, bisha qi del prei abyssit ka me bamë luftë me ata, edhe ka me i mundunë, edhe ka me i vramë.
8 Edhe korpënat’ e atyneve kanë me u dergjunë mbi rrugën’ e qytetit math, qi quhetë shpirtënisht Sodomë edhe Egjyptë, atie ku u kryqëzue edhe Zoti ynë.
9 Edhe kanë me pamë shumë vetë prei popujvet e prei faravet e prei gjuhënavet e prei kombevet korpënat’ e atyneve tri ditt e gjymës, edhe s’kanë me lanë korpënat’ e atyneve me i vumë ndër vorret.
10 Edhe ata qi rrinë mbë dhet kanë me u gëzuem për ata, e kanë me u gazëmuem; edhe kanë me i dërguem dhunëti njani tietërit, sepse këta të dy profetënitë munduen’ ata qi rrinë mbë dhet.
11 Edhe mbas tri ditsh e gjymës hyni mb’ata frymë jete prei Hyjit; edhe qindruenë mbë kambë të veta, edhe i muer frik’ e madhe ata qi i shifshinë.
12 Edhe ndëgjuenë nji za të math prei qiellit qi u thoshte: Hipni këtu. Edhe hipnë mbë qiellt mbë ret, edhe anëmiqt’ e atyneve i panë.
13 Edhe nd’ate orë u ba nji dhe-lëkundie e madhe, edhe e dhetta qytetit ra, edhe u vranë ndë dhe-lëkundiet shtatë mijë emëna njerëzish; edhe të tietër’ i muer frika, edhe i dhanë lavdi Hyjit qiellit.
14 E dyta mier shkoi, nje e treta te po vien shpeit.
15 Edhe i shtatti engjull’ i ra trumbetësë, edhe u banë zana të mëdha ndë qiellt qi thoshinë: Regjëniat’ e botës’ u banë të Zotit t’ynë, edhe të Krishtit ati, edhe ka me regjënuem ndë jetët të jetëvet.
16 Edhe të njizet e katër pleqtë, qi janë ndenjunë mbë shqembet e vet përpara Hyjit, ranë me faqe për dhe, edhe adhuruenë Hyjinë,
17 tue thanë: Falemi ndersë teje, o Zoti Hyj gjithë-pushtetësi, ai qi asht’ edhe qi ishte edhe qi vien, sepse more fuqinë tate të madhenë, edhe regjënove.
18 Edhe kombet’ u zemëruenë, edhe erdhi zemërimi yt; edhe koha e të vdekëvet, qi të gjukohenë, edhe të apish pagënë mbë shërbëtorët e tu profetënitë, edhe mbë shenjtënat, edhe mb’ata qi kanë frikë emëninë tat, mbë të vegjëlit edhe mbë të mëdhejt, edhe të vdierrish ata qi vdornë dhenë.
19 Edhe u çel tempulli i Hyjit ndë qiell, edhe u duk arka e dhiatës’ ati ndë tempull t’ati; edhe u banë vetima e zana e bumbullima e dhe-lëkundie e breshën i math.