KAPTINA VI.
1 Edhe pashë kur çeli Qengji njanënë bulë, edhe ndëgjova nji prei të katër shtasëvet qi thoshte, porsi za bumbullime: Eja edhe shif.
2 Edhe pashë, edhe nje nji kal i bardhë; edhe ai qi rrinte mbi ate kishte nji hark, edhe iu dha nji kunorë, edhe duel mundës, edhe qi të mundi.
3 Edhe kur çeli bulën’ e dytë, ndëgjova shtasën’ e dytë qi thoshte: Eja edhe shif.
4 Edhe duel nji tietër kal i kuq; edhe ai qi rrinte mbi ate iu dha me ngritunë paqtiminë prei dheut, edhe të therinë njani tietërinë; edhe iu dha nji thik’ e madhe.
5 Edhe kur çeli bulën’ e tretë, ndëgjova të tretënë shtasë qi thoshte: Eja edhe shif. Edhe pashë, edhe nje nji kal i zi, edhe ai qi rrinte mbi ate, kishte nji zygare ndë dorët të vet.
6 Edhe ndëgjova nji za ndë miedis të katër shtasëvet qi thoshte: Nji Hu gruni për nji dinar, edhe tre huna elbi për nji dinar; edhe: Mos i ban dam vojit edhe venësë.
7 Edhe kur çeli bulën’ e katërtë, ndëgjova zanin’ e të katërtësë shtasë qi thoshte: Eja edhe shif.
8 Edhe pashë, edhe nje nji kal i gjelbëtë, edhe ai qi rrinte sipër ati, e kishte emëninë Vdekë, edhe Ferri e merrte mbrapa bashkë; edhe u dha atyneve pushtet përmbi të katërtën’ e dheut me vramë me shpatë e me zi buke e me vdekë, edhe me bishat’ e dheut.
9 Edhe kur çeli bulën’ e pesëtë, pashë përposh theroresë shpirtënat’ e atyneve qi janë therunë për fjalën’ e Hyjit, edhe për ate deshminë qi kishinë.
10 Edhe thërritshinë me za të math, tue thanë: Qysh kurë, o Zotënia i shenjtënueshim edhe i vërtetë, nukë gjukon edhe nukë merr shpagim për gjakunë t’anë prei atyneve qi rrinë mbë dhet?
11 Edhe i dhanë gjithë-se-cillit stolia të bardha, edhe u than’ atyne të prahen’ edhe për pak kohë, qysh sa të mbushen’ edhe shërbëtorëtë shokët’ e atyne edhe vëllazënit’ e atyne, qi kanë për me u vramë sikurse edhe ata.
12 Edhe pashë kur çeli bulën’ e gjashttë; edhe nje tek u ba nji dhe-lëkundie e madhe, edhe dielli u ba i zi porsi thes i leshtë, edhe hana u ba porsi gjak.
13 Edhe yjet’ e qiellit ranë për dhe, porsi druja e fikut qi heth fiqt’ e papiekunë, kur tundetë prei erësë madhe.
14 Edhe qielli u tërhoq “porsi letëra kur mpështilletë”, edhe qish-do mal e ujëdhës u tundnë prei vendevet vet.
15 Edhe rigat e dheut, e njerëzit’ e mëdhej, e të pasunit’, e urdhën-mijësit’, e të fortëtë, edhe qish-do shërbëtuer, e qish-do i lirë mpëshefnë vetëvetëhenë ndëpër shpellat e ndëpër shkrepat e malevet,
16 edhe u thoshinë malevet e shkrepavet: Bini mbi ne, edhe na mpëshifni prei faqes’ ati qi rri mbë shkampt, edhe prei zemërimit Qengjit,
17 sepse erdhi dit’ e madhe e zemërimit ati, edhe cilli mundetë me qindruem?
Krie e gjashtëtë
1 E paçë kur hapi qengji një nga të shtatë vulatë, e digjova një nga të katër kafshëtë që thosh me zë si të gjëmimit: Eja e shih.
2 E vura re e ja një kalë i bardhë; e ai që kish hipurë mbë të, mban një hark; e ju dha atij një kurorë, e dolli mundësh, për të mundurë.
3 E kur hapi vulën’ e ditë, digjova kafshn’ e ditë që thosh: Eja e shih.
4 E dolli tjetër kalë i kuq; e atij që qe hipurë mbë të, ju dha të ngrij paqnë nga dheu, për të therturë njeri-jatërinë, e ju dha atij një thikë e madhe.
5 E kur hapi vulën’ e tretë, digjova kafshën’ e tretë që thosh: Eja e shih. E vështrova, e ja një kalë i zi, e ai që qe hipurë mbë të, kish një zigare mbë dorë të tij.
6 E dëgjova një zë ndë mes të katër kafshëvet që thosh: Shiniku i grurit një dhinar, e tre shinikë elbit një dhinar; e vajtë edhe verënë mos i dëmëto.
7 E kur hapi vulën’ e katërtë, digjova zën’ e kafshësë katërtë, që thosh: Eja e shih.
8 E vështrova, e ja një kalë i gjelbërë, e ai që qe hipurë mbë të kish ëmërinë Mort; e vij pas si pisa; e u dha mb’ata urdhër mbi të katërtën’ e dheut të vrisnë me anë të kordhësë, e me anë të usë, e me anë të vdekëjësë, e të bishëvet së dheu(t).
9 E kur hapi vulën’ e pesëtë, paçë përposh thisiastirit shpirtëret’ e ature që janë therturë për fjalë të Perndisë, e për martiri që patnë.
10 E thërrisnë me zë të madh, e thoshnë: Ngjera kur, o Zoti Shënjt e i vërteti, nukë gjukon e nukë merr hakë për gjak tënë nga ata që rrinë mbi dhe?
11 E u dhanë rroba të bardha mbë cilëdo asuresh, e u tha ature që të prëhenë edhe pakëzë kohë, ngjera sa të mbushetë nemuri i shokëvet së ture, edhe vëllazëret së ture, që duanë të vritenë si edhe ata.
12 E paçë kur hapi vulën’ e gjashtëtë, e ja, e u bë tërmet i madh, e dielli u errëcua posi thes prej qimevet, edhe hënëza u bë posi gjak.
13 E ullt’ e qiellit ranë mbë dhe, sikundrë hedh fiku i egrë fiqtë kur shkundenë ngaha er’ e keqe.
14 E Qielli u përmbëjuadh posi karta që përmbëjidhetë e mbilletë, e çdo mal, e çdo nisi luajtinë nga vëndet’ e ture.
15 E mbretëret’ e dheut, e të mëdhenjtë e të pasuritë, e hiliarhëtë, e të fortëtë, e çdo kopil, e çdo zot, fshehnë vetëhen’ e ture ndëpër shpella e ndëpër vëra të malevet.
16 E thonë malevet e shpellavet: Biri mbi nevet, e fshihnani nevet nga faqea e atij që rri mbë fron edhe nga urgjia e qengjit.
17 Sepse erdhi dita e madhe e urgjisë ti. E kush mund të rrijë kondrë?