KAPTINA XIV.
1 Edhe pashë, edhe nje Qengji te rrinte mbi mal të Sionit, edhe bashkë me atë ishinë nji qind e katër-dhet’ e katër mijë, qi kishinë shkruem ndë ballënat të vet emënin’ e të atit ati.
2 Edhe ndëgjova nji za prei qiellit, porsi za shumë ujënash, edhe porsi za bumbullime të madhe; edhe ndëgjova nji za qitharorësh qi qitharoishinë me qitharat e veta.
3 Edhe këndoishinë porsi nji kankë të re përpara shkambit, edhe përpara katër shtazëvet edhe pleqvet; edhe askushi s’mundei me marrë vesht kankënë, veç të nji qind e katër-dhet’ e katër mijë vetëtë , qi ishinë shpër blemë prei dheut.
4 Këta jan’ ata qi nuk’ u ndynë bashkë me gra, sepse janë virgjën, këta jan’ ata qi marrinë mbrapa Qengjin’ atie ku të shkojë, Këta u shpërblenë prei njerëzëvet, qi janë të zanëtë fill te Hyji edhe te Qengji.
5 Edhe ndë gojë t’atyne nuk’ u gjet gënjim, sepse janë faqe-bardhë përpara shkambit Hyjit.
6 Edhe pashë nji tietër’ engjullë tue fluturuem ndë miedis të qiellit, qi kishte ungjillin’ e pasosunë, qi të ungjillëzojë mb’ata qi rrinë mbë dhet, edhe mbë qish-do komb’ e farë e gjuhë e popullë,
7 edhe thoshte me za të math: Kini frikë Hyjinë, edhe epni lavdi ati, sepse erdhi ora e gjyqit ati; edhe adhuroni ate qi bani qiellin’ e dhen’ e gurret’ e ujënavet.
8 Edhe nji tietër’ engjull’ u ngrit mbrapa e thoshte: “Ra, ra Babylona”, qytet i math, sepse ngjomi gjithë kombetë me venën’ e zemërimit kurvënisë vet.
9 Edhe nji engjull’ i tretë i muer mbrapa ata, tue thanë me za të math: Ndë adhuroftë bishën’ edhe figuren’ e asai, edhe ndë marrtë shenjë ndë ball të vet, e mbë dorë të vet,
10 edhe ai ka me pimë prei venësë zemërimit Hyjit, qi ashtë derdhun’ i thieshtë ndë potir të zemërimit ati; edhe ka me u munduem me ziarrm e me surfullë përpara engjujvet shenjtënueshim, edhe përpara Qengjit;
11 edhe tymi i mundimit atyne hipën ndë jetë të jetëvet; edhe s’kanë të prajtunë dit’ e natë ata qi adhurojënë bishën’ edhe figurën’ e asai, edhe ndë marrtë kushi shenjën’ e emënit asai.
12 Këtu ashtë durimi i shenjtënavet, këtu jan’ ata qi ruejënë porosit’ e Hyjit, edhe besën’ e Iesuit.
13 Edhe ndëgjova nji za prei qiellit qi më thoshte: Shkruei. Lum ata të vdekunë qi vdesinë mbë Zotinë çë tashi. Po, thotë Shpirti, qi të prahenë prei mundievet veta, edhe punët’ e atyneve u venë mbrapa bashkë.
14 Edhe pashë, edhe nje nji re e bardhë, edhe mbi ret ishte ndenjunë nji qi gjante porsi bir njeriut, edhe kishte mbi kryet të vet nji kunorë t’artë, edhe n’dorë të vet nji drapën të prefëtë.
15 Edhe nji tietër’ engjullë duel prei tempullit tue thërritunë me za të math mb’ate qi ishte ndenjunë mbi ret: Dërgo drapëninë tat, edhe korr, sepse të erdhi ora me korrë, sepse u tha të korrët’ e dheut.
16 Edhe ai qi ishte ndenjunë mbi ret, vuni drapënin’ e vet mbi dhet, edhe dheu u korr.
17 Edhe nji tietër’ engjullë duel prei tempullit qi ashtë ndë qiell, edhe kishte edhe ai nji drapën të prefëtë.
18 Edhe nji tietër’ engjullë duel prei theroresë, i cilli kishte pushtet mbi ziarrmt; edhe thërriti me za të math mb’ate qi kishte drapënin’ e prefëtë, tue thanë: Dërgo drapëninë tat të prefëtinë, edhe viel rrusht’ e veshtit dheut, sepse u poqnë rrusht’ e ati.
19 Edhe engjulli vuni drapënin’ e vet ndë dhet, edhe vuel veshtin’ e dheut, edhe vuni rrushtë ndë gaviç të zemërimit Hyjit.
20 Edhe gaviçi u shkel përjashta qytetit, edhe duel gjak prei gaviçit, qysh mbë frenat të kualvet, qysh nji mijë e gjashtë qind stade lark .
Krie e katërmbëdhjetëtë
1 E vura re, e ja një qengj që rrij ndë mal të Sionit, e bashkë me të njëqind e dizet e katër mijë krerë, që kishnë shkruarë ëmërin’ e babait së tij ndë ballëra së ture.
2 E digjova një zë nga qielli si gjëmim të shumë ujëravet, e si një zë bumbullimësë madhe. E zënë që digjova posi t’ature që qitharisjënë me qithara të ture.
3 E që këndoijnë posi një këngë të re përpara fronit, e përpara të katër kafshëvet, e të pleqet. E ndonjë nukë mund të mpson atë këngë, përveçe ature njëqind e dizet e katër mijëvet, ata që qenë blerë nga dheu.
4 Këta janë ata që nukë janë molepsurë me gra; sepse janë partheno. Këta jan’ ata që venë pas qengjit tekdo që vete. Këta janë blerë nga njerëzitë protollogo të Perndisë e të qengjit.
5 Edhe mbë gojë të ture nuk’ u gjënd gënjeshtrë; sepse janë të pafaj përpara fronit së Perndisë.
6 E paçë një tjetër Ëngjëll, që fluturon ndëpërmes të qiellit, që kish ungjill’ e pasosurë, për të vangjelisurë ata që rrijnë mbi dhe, edhe çdo milet, edhe çdo fili, e gjuhë, e llao.
7 E thosh me zë të madh: Kini frikën’ e Perndisë, e lëvdoni atë, sepse erdhi koha e gjuqit së tij, e fali atij që bëri qiellinë, edhe dhenë, edhe detnë, edhe kronjërat’ e ujëravet.
8 E një tjatër Ëngjëll erdhi pas, e tha: Ra, ra, Vavillona, quteti i madh, që potisi me verë të urgjisë kurvërisë saj gjithë miletetë.
9 E një Ëngjëll i tretë u vin pas ature, tuke thënë me zë të madh: Kush të jetë falurë bishësë, a konismësë saj, a të ketë marrë nishanë mbë ballë të tij, a mbë dorë të tij.
10 Edhe ai do të pijë nga vera e urgjisë Perndisë, e nakatosurë me verë shqeto ndë potir t’urgjisë tij; e do të mundonetë me zjar e shqufur përpara Shënjtorëvet ëngjëj, e përpara qengjit.
11 E timi i mundimit së ture ngrihetë lart mbë jetë pas jetet; e nukë kanë të prëjturë dit’ e natë ata që falenë bishësë edhe konismësë saj, edhe kush të marrë nishanë e ëmërit saj.
12 Këtu qëndron durimi i Shënjtorëvet; këtu i aturevet që ruajnë porsit’ e Perndisë, edhe besën’ e Iisuit.
13 E digjova zë nga qielli, që më thosh mua: Shkruaj: Lum të vdekuritë, që vdesënë mbë Zonë që këtej e tutje. Vërtet, thotë Shpirti, që të prëhenë nga zahmetet’ e ture; sepse punët’ e ture venë pas suresh.
14 E vura re, e ja, një mjergullë e bardhë, e sipër mbi mjergullë rrij një që gjan me bir’ e njeriut, që kish mbë krie të tij një kurorë t’artë, e mbë dorë të tij një drapër të prëhurë.
15 E një tjatër Ëngjëll dolli nga naoi tuke thirrturë me zë të madh, atij që rrij mbi mjergullë: Dërgo drapërinë tënd, e kuarr. Sepse erdhi koha të kuarrç tij, se u tha të korrët’ e dheut.
16 E ai që rrij mbi mjergullë, vuri drapërin’ e tij mbi dhe; e u kuarr dheu.
17 E një tjatër Ëngjëll dolli nga naoi që është ndër qiell, e kish edhe ai një drapër të prëhurë.
18 E një tjatër Ëngjëll dolli nga thisiastiri, e ish që kish urdhër mbi zjar. E thirri me një zë të madh, atij që kish drapërinë e prëhurë, e i tha: Dërgo drapërinë tënd të prëhurinë, e vil rrusht’ e vështit së dheut; sepse u poqnë rrusht’ e tij.
19 E vuri Ëngjëlli drapërin’ e tij ndë dhe, e voli veshtin’ e dheut, e rrusht’ i vuri ndë patitir të madh të urgjisë Perndisë.
20 E patitiri u shkel përjashta qutetit; e dolli gjak nga patitiri ngjera mbë frë të kuajet, ngjera një mijë e gjashtëqind stadhe.