KAPTINA IX.
1 Ende u thoshte atyne: Me të vërtet po u thom juve, se janë disa prei këtyneve qi rrinë këtu, qi s’kanë me ngranë vdekë, ngjer sa të shofinë mbëretënin’ e Perëndisë ardhunë me fuqi.
2 Ende mbas gjashtë ditsh Iesui merr me vetëhe Pietrin’ ende Iakobin’ ende Gjionnin’, ende i hypën vetëmë mbë nji mal të naltë veç-anë; ende ndërroi fytyrën’ e vet përpara atyne.
3 Ende petkat’ e ati u banë të ndrituna e të bardha tepërë, posi bora, këso-faret qi as ai qi lan petkatë mbi dhet s’mundetë me i sbardhunë.
4 Ende u duk mb’ata Elia bashkë me Moisenë, ende ishinë tue folunë bashkë me Iesunë.
5 Ende Pietri u përgjeq, e i tha Iesuit: Mieshtër, mirë ashtë të jemi na këtu; ende le të bajmë tri tenda, nji për tyi, ende nji për Moisenë, ende nji për Elinë.
6 Sepse s’dinte se qish me folunë, sepse ishinë tremunë.
7 Ende i mbuloi nji re, ende erdhi nji za prei resë, tue thanë: Kyi ashtë biri em i dashumi; ati i ndëgjoni.
8 Ende befas, kur vun’ ore rreth, s’panë ma askend, po Iesunë vetëmë bashkë me ata.
9 Ende ata tue sdripunë prei malit, i porositi mos me i diftumë askuit sa panë, veç kur të ngjalletë prei së vdekunish i bir’ i nieriut.
10 Ende ata e ruitnë fjalënë ndër vetëhe, tue u ngranë me fjalë njiani me tietrinë: Qish ashtë këjo e ngjallëme prei së vdekunish.
11 Ende pysin’ ate, tue thanë: Përse thonë Shkruisitë, se duhetë me ardhunë ma përpara Elia?
12 Ende ai u përgjeq, e u tha atyne: Elia vien ma përpara, ende ve mbë vend të gjitha punëtë ; ende se si ashtë shkrumë për të birin’ e nieriut, se duhetë me hekunë shumë, ende se s’do ta kenë për gja.
13 Po unë po u thom juve, se ende Elia erdhi, ende i banë sa deshnë, sikundrë ashtë shkrumë për ate.
14 Ende kur erdhi ke dishepujt, pa shumë gjindeje rreth atyne, ende Shkruisitë tue u ngranë me fjalë bashkë me ata.
15 Ende përnjiherë gjithë gjindëja kur pan’ ate, u habitnë, ende tue nxitumë, e përshëndetshinë.
16 Ende ai pyeti Shkruisitë: Ç’haheni me fjalë bashkë me ata?
17 Ende nji prei gjindëjes’ u përgjeq, e tha: Mieshtër, pruna t’em-bir ke ti, qi ka shpirt të pagojë;
18 ende kudo ta zajë, e shkund, ende shkumon, e ngërcëllon dhambët’ e vet, ende thahetë; ende u thashë dishepujvet tu për me e nxierrë, po s’muftnë.
19 Ende ai u përgjeq, e tha: O bres i pabesë, ngjer kur do të jemi bashkë me ju? Ngjer kur do t’u duroj juve? Bini ate ke unë.
20 Ende e prunë ke ai; ende kur pa ate, përnjiherë shpirti e shqeu; ende ra për dhe, e tërhiqei barkas tue shkumumë.
21 Ende ai pyti të i atin’ e ati: Sa kohë ka çë kur se i gjau këjo? Ende ai tha: Çë kur se ishte çun i vogëlë.
22 Ende shumë herë e hodhi ende ndë ziarrm, ende nd’ujëna, për me u humbunë; po ndë mufsh me bamë gja, le të dhimbetë për ne, e na ndimo.
23 Ende Iesui i tha këte: Ndë mufsh me mbesumë, të gjitha mundenë me u bamë mb’ate qi beson.
24 Ende përnjiherë i ati çunit vogëlë thërriti me lot, tue thanë: Zot, mbesoj; ndimoi pa-besënisë s’eme.
25 Ende Iesui kur pa se po mbëlidhei gjindëja, qirtoi shpirtin’ e ndytë, tue thanë: Shpirt i pagojë ende shurth unë të urdhënoj dil prei ati, ende mos hyjsh ma ke ai.
26 Ende ai tue bërtitun’ e tue shqym’ ate shumë, dul; ende u ba posi i vdekunë; kaqi sa shumë vetë thoshinë se vdiq.
27 Ende Iesui e kapi për dore, ende e çoi; ende u ngrit.
28 Ende kur hynë ndë shtëpit, dishepujt’ e ati e pysinë veç-anë: Përse nukë muftëm na me e nxierrë?
29 Ende ai u tha atyne: Kyi komp diajsh s’mundetë me dalunë me tietër gja, veç me të falun’ e me agjinim.
30 Ende si dulnë andej, shkojinë ndëpër Galile, ende s’donte me e marrë vesht kushi.
31 Sepse mësonte dishepujt’ e vet, e u thoshte, se i bir’ i nieriut epetë ndër durë të nierëzëvet, ende kanë me e vramë; ende si të vritetë, ka me u ngjallë të tretënë ditë.
32 Po ata nuk’ e merrinë vesht fjalënë, ende kishinë frikë me e pytunë.
33 Ende erdhi ndë Kapernaum, ende kur hyni ndë shtëpit, pyste ata: Qish mendoheshitë mb’udhë ndër vetëhe?
34 Po ata s’pëzajinë, sepse mb’udhë banë kuvend ndërmiet atyneve, cilli ashtë ma i math.
35 Ende si ndejti, thirri të dy-mbë-dhitëtë, ende u tha: Kush të detë me qen’ i parë, ka me qen’ i mbrapmi të gjithëve, ende shërbëtor i të gjithëve.
36 Ende mur nji çun të vogëlë, ende e qindroi ndë miedis t’atyneve; ende si e mur n’grykë, u tha atyne:
37 Kush të presi nji të këtillë çunash të vogëlë mb’emënit t’em, ka pritunë mu; ende kush të presi mu, s’ka pritunë mu, po ate qi më ka dërgumë.
38 Ende Gjionni iu përgjeq, tue thanë: Mieshtër, pam nji nieri qi nxir diaj mb’emënit tand, i cilli nukë na vien mbrapa; ende e ndalëm, sepse nukë na vien mbrapa.
39 Por Iesui tha: Mos e ndalni, sepse askushi s’asht’ ai qi ban mërekulli mb’emënit t’em, ende do të mundetë përnjiherë me folunë keq për mu.
40 Sepse ai qi nuk’ ashtë kundrë nesh, ashtë bashkë me ne.
41 Ende ai qi t’u api juve nji potir ujë mb’emënit t’em, sepse jeni të Krishtit, me të vërtet po u thom juve, s’ka me e humbunë pagën’ e vet.
42 Ende ai qi të shkandalizojë nji prei kësish ma të vogjilish qi më mbesojnë, ashtë ma mirë për atë, ndë iu lithtë nji gur mullini mbë qafë t’ati, ende të hidhetë ndë det.
43 Ende ndë të shkandalizoftë dora jote, preje; ashtë ma mirë për tyi me hymë ndë jetët me nji dorë, se tue pasunë të dy durët, me shkumë ndë xhehenem, ndë ziarrm të pa-shumë,
44 atie ku “krymbi i atyneve s’ka të mbarume, ende ziarrmi s’ka të shumë”.
45 Ende ndë të shkandalizoftë kamba jote, preje, sepse ashtë ma mirë për tyi me hymë ndë jetët çal, se tue pasunë të dy kambëtë, me u hedhunë ndë xhehenem, ndë ziarrm të pa-shumë;
46 atie ku “krymbi i atyneve s’ka të mbarume, ende ziarrmi s’ka të shumë”.
47 Ende ndë të shkandalizoftë syni yt, nxire; ashtë ma mirë për tyi me hymë me nji sy, ndë mbëretënit të Perëndisë, se tue pasunë dy sy, me u hedhunë ndë xhehenem të ziarrmit,
48 atie ku “krymbi i atyneve s’ka të mbarume, ende ziarrmi s’ka të shumë”.
49 Sepse çdo nieri ka me u krypunë me ziarrm, ende çdo kurban ka me u krypunë me krypë.
50 Krypa asht’ e mirë, po ndë u baftë krypa e pashëllishime, me se keni me e shëllimë? Kini krypë ndër vetëhe, ende kini paqtim njiani me tietrinë.
Krie e nëntëtë
1 E u thosh ature: Me të vërteta u thom juvet, se janë ca nga këta që rrinë këtu, që ata do të mos shohënë vdekëjë ngjera sa të shohënë mbretërin’ e Perndisë t’ardhurë me fuqi të saj.
2 E pas gjashtë ditet merr Iisui me vetëhe Petronë, edhe Iakovonë, edhe Ioannë, e i hipën ata ndë një mal të lartë vetëmë, e metamorfosetë përpara ture.
3 E u bënë rrobat’ e tij të ndritura e të bardha shumë posi zbora, të tila që ai që zbardh mbi dhe nukë mund t’i zbardhjë kështu.
4 E u duk mb’ata Ilia bashkë me Moisinë, e kuvëndoijnë bashkë me Iisunë.
5 E u përgjegj Petrua, e i thot’ Iisuit: Dhaskal, mirë është të rrimë navet këtu, e të bëjëmë tri kasolle, një për ti, e një për Moisinë, edhe një për Ilianë.
6 Sepse nukë dij ç’të thosh; sepse qenë të gjithë tromaksurë nga frika.
7 E u ngre një mjergullë, e i mbuloi ata, e erdhi zë nga mjergulla që thosh: Kij është biri im i dashuri, atij t’i digjoni.
8 E atë çast kur vështruanë rrotull, nukë panë më ndonjë, po vetëmë Iisunë me ata bashkë.
9 E si zbritnë ata nga mali, i porsiti ata fort, që të mos rrëfejënë ndonjeit ato që panë, përveçme kur të ngjalletë i biri i njeriut nga të vdekuritë.
10 E ata e mbajtinë fjalënë fshehurë, e kërkoijnë ç’do me qenë të ngjallëtë nga të vdekuritë.
11 E e pietn’ atë, e i thoshnë: Pse thonë grammatejtë, se Ilia do të vijë protoparë?
12 Edhe ai u përgjegj, e u tha ature: Ilia vjen përpara, e vë gjithë punëratë mb’udhë, e sikundr’ është shkruarë për të bir’ e njeriut, do të pësojë shumë e do të ksenderonetë.
13 Po u thom juvet, që Ilia erdhi, e i bënë atij sa deshnë sikundrë qe shkruarë për atë.
14 E si erdhi ndë mathiti, pa rrotull ature shumë turmë njerëzet, edhe grammatej, që i pietn’ ata.
15 E atëherë poq’ e pan’ atë gjithë turma, u çuditnë, e veijnë me vrap, e i falejn’ atij.
16 E i pieti grammatejtë: Ç’kërkoni me ata?
17 E u përgjegj një nga turma, e i tha: Dhaskal, prura djalënë tim tek teje, që ka Shpirt të vuvosurë e të pafjalë.
18 E tekdo që ta gjejë atë, e shtie mbë dhe, e shkumon, e kërcëllin dhëmbët’ e tij, e i bie dhilë, e u thaçë mathitivet së tu, e nukë mundnë ta nxirë.
19 Edhe ai ju përgjegj atij, e i thotë: O filí e pabesë, ngjera kur do të jem unë me juvet bashkë? Ngjera kur do t’u duroj juvet? Birie atë tek meje.
20 E e prun’ atë nde ai, e si e pa atë, atë çast e drodhi atë Shpirti, e si pa mbë dhe, qilisej tuke shkumuarë.
21 E pieti jatn’ e tij: Sa mot ka që kur i gjau këjo atij? Edhe ai i tha: Që për së vogëlit.
22 E shumë herë e shtiu atë edhe mbë zjar, edhe mb’ujëra, që ta humbasë atë, po çdo që mund, ndihna navet, e le të të vijë keq për navet.
23 Edhe Iisui i tha atij: Ndë mund të besoç, të gjitha janë të kollajta nde ai që beson.
24 E atë çast thirri me të fortë i jati djalit, e thoshte me lot: Besoj, o Zot, ndihmë mua ndë pabesllëk tim.
25 E si pa Iisui që mbëjidhejnë shumë turmë, e foverisi Shpirtin’ e pëgërë, e i tha atij: Ti Shpirt i vuvosurë edhe i shurdhërë, unë të bëj porsi, dil nga ai njeri, e të mos hiç më nde ai.
26 E si briti, e si e drodhi atë shumë, dolli e u bë posi i vdekurë, kaqë që thoshnë shumë se vdiqi.
27 Edhe Iisui si e zuri atë nga dora, e ngrijti atë, e u ngre.
28 E si hiri ai ndë shtëpi, e pietn’ atë mathitit’ e tij veçë: Pse navet nukë mundm ta nxjerëm atë?
29 E u tha ature: Kij siri të paudhit, me ndonjë tjatër nukë mund të dalë, veçme me të falë, edhe me agjërim.
30 E si duallë ateje, shkoijnë ndëpërmes të Galileësë, e nukë duaj ta njih atë njeri.
31 Se dhidhaks mathitit’ e tij, e u thosh ature, se: I biri i njeriut do të ipetë ndë duar të njerëzet, e do ta vrasënë atë, e si të vritetë, të tretënë ditë do të ngjalletë.
32 E ata nuk’ e kupëtoijnë fjalënë, e trëmbejnë ta pietn’ atë.
33 E erdhi ndë Kapernaum. E si hiri ndë shtëpi, i piet ata: Ç’mendoneshitë mb’udhë me vetëhe tuaj?
34 E ata nukë flisnë, sepse mb’udhë bëijnë kuvënd njëri me jatërinë, se cili është m’i madh.
35 E si ndënji, thirri të dimbëdhjetë, e u thot’ ature: Ai që do të jetë i parë, le të jetë m’i pastajmi nga të gjithë, edhe shërbëtor’ i së gjithëvet.
36 E si mori një djalë, e vuri atë shtruara ndë mes të ture; e si e angaliasi atë, u tha ature:
37 Ai që të dheksjë një nga të tillëtë për ëmër tim, mua më dheks; e ai që të dheksjë mua, nukë dheks mua, po atë që më dërgoi mua.
38 E u përgjegj nde ai Ioanni, e i tha: Dhaskal, pam një njeri që kren të paudhëtë me ëmër tënd, që ai nukë vjen pas nesh, e e mbodhism’ atë se nukë vjen pas nesh.
39 Edhe Iisui u tha: Mos e mbodhisni atë, se s’është ndonjë që të bëjë thavmë me ëmër tim, e të mundjë pastaj të flasë të keq për mua.
40 Se ai që s’është kondrë nevet, është për ndihmë tonë.
41 Se cilido që t’u apë juvet një kupë ujë mbë ëmër tim, sepse ini të Krishtit, me të vërteta u thom juvet, do të mos humbasë mundimn’ e tij.
42 Edhe cilido që të skandhalisjë një nga këta të vogjëjtë, që besojënë mua, është më mirë nde ai që t’i varetë një mokërë mullirit mbë qafë të tij, e të shtihetë mbë det.
43 E ndë të skandhalis ti dora jote, pree atë. Më mirë është për ti të hiç ndë jetë me një dorë, se të keç të di duartë, e të veç ndë pisë, ndë zjar të pashuarë.
44 Atje që krimb’ i ture nukë vdes, edhe zjari nukë shuhetë.
45 E nd’është që të pengon ti këmba jote, pree atë. Më mirë është për ti të hiç ndë jetë i çalë, se të keç të di këmbëtë, e të viheç mbë pisë, ndë zjar të pashuarë.
46 Atje që krimb’ i ture nukë vdes, edhe zjari nukë shuhetë.
47 E nd’është që të skandhalis ti siu it, nxire atë. Më mirë është për ti të hiç ndë mbretëri të Perndisë me një si, se të keç të di sitë, e të viheç ndë pisë të zjarit.
48 Atje që krimb’ i ture nukë vdes, edhe zjari nukë shuhetë.
49 Se cilido me zjar do të kripetë, edhe çdo kurban me kripë do të kripetë.
50 E mirë është kripa, po nd’është që të bënetë kripa e pabulmetme, me se do ta bulmitni juvet atë? Kini mbë vetëhe tuaj kripë, e kini paq njëri me jatërinë.