KAPTINA VII.
1 Edhe mbassi mbaroi gjithë fjalët’ e veta ndër veshë të popullit hyni ndë Kapernaumë.
2 Edhe shërbëtor’ i nji qindori, qi e kishte shumë të vëjefshim, ishte i lik për me vdekunë.
3 Edhe kur ndëgjoi për Iesunë, dërgoi pleqt’ e Iudevet tek ai, tue iu lutunë qi të vijë me shpëtuem shërbëtorin’ e ati.
4 Edhe ata erthnë te Iesui, e i luteshinë me nxitim, tue thanë, se: Vëjen me ia bamë këte,
5 sepse ai do kombinë t’anë, edhe ai na ka ndërtuem synagogënë.
6 Edhe Iesui po shkonte bashë me ata. Edhe tashti tue qenunë pak lark prei shtëpisë, qindori dërgoi miq tek ai, tue i thanë: Zot, mos u mundo, sepse s’jam i zoti të hyjsh ndënë shtrehe t’eme,
7 përandai as vetëhenë t’eme s’e bana të vëjefshim me ardhunë te ti, por thuei nji fjalë, edhe shërbëtori em ka me u shëndoshunë.
8 Sepse edhe unë jam nji nieri ndën’ urdhënë, edhe kam ndënë vetëhenë t’eme ushtëtorë, edhe i thom këti: Shko, edhe shkon; edhe tietrit: Eja, edhe vien; edhe shërbëtorit t’em: Ban këte, edhe e ban.
9 Edhe Iesui kur ndëgjoi këto, u mërekullue për ate, edhe u këthye, e i tha popullit qi e merrte mbrapa: Po u thom juve, se - As ndë Israel s’kam gjetunë kaqi besë.
10 Edhe ata qi ishinë dërguem kur u këthyenë ndë shtëpi, gjetnë shërbëtorinë qi ishte sëmunë shëndoshunë.
11 Edhe ndë nesëret Iesui vinte ndë nji qytet qi quhetë Nain; edhe ishinë tue votunë bashkë me ate miaft prei dishepujsh ati, edhe shumë gjindëje.
12 Edhe kur erdhi ngjat derësë qytetit, qe te po bijshinë jashtë nji të vdekunë, të cillin’ e ama e kishte bir të vetëmë, edhe ajo ishte e ve; edhe bashkë me ate ishte miaft gjindëje prei qytetit.
13 Edhe Zoti kur pa ate, pat të dhimbunë për ate, edhe i tha: Mos qjai.
14 Edhe u afrue, e preku shtratinë, edhe ata qi ishinë tue bartunë qindruenë, edhe tha: Dialosh, po të thom - Çohu.
15 Edhe i vdekuni ndejti mbë bythë, edhe filloi me folunë. Edhe ia dha s’amës’ ati.
16 Edhe të gjithë i muer frika, edhe lavdojshinë Perëndinë, tue thanë, se: Profet i math ashtë ngritunë ndër ne; edhe se Perëndia vuni ore popullin’ e vet.
17 Edhe këjo fjalë për ate duel jashtë ndër gjithë Iudenë, edhe ndër gjith’ ate nahije.
18 Edhe dishepujt e ati i dhanë za Gjionnit për gjithë këto.
19 Edhe Gjionni thirri për-anë dy vetë prei dishepujsh vet, e i dërgoi te Iesui, tue thanë: Ti je ai qi ka për me ardhunë apor presimë tietër?
20 Edhe nierëzitë si erthnë tek ai, thanë: Gjionn pagëzori na ka dërguem te ti, tue thanë: Ti je ai qi ka për me ardhunë, apo presimë tietër?
21 (Edhe nd’ate orë ai shëndoshi shumë vetë prei lingatash, e prei mundimesh, e prei frymash këqia, edhe shumë të verbënave u fali dritënë me pamë).
22 Edhe Iesui u përgjeq, e u tha: Shkoni e nepni za Gjionnit për gjithë sa pat’ e ndëgjuetë; se të verbën çelinë sytë, ulogë ecinë, të kromosunë qirohenë, shurdha ndëgjojnë, të vdekunë ngjallenë, të vobeqitë ndëgjojnë zanin’ e mirë;
23 edhe i lumun’ asht’ ai qi të mos shkandalizohetë mbë mue.
24 Edhe mbassi iknë ata qi ishinë dërguem prei Gjionnit, filloi me i thanë gjindëjesë për Gjionninë: Përse keni dalë ndë shkretinët me vum ore? Kallam qi tundetë prei erësë?
25 Por përse keni dalë me pamë? Nieri veshunë me petka të buta? Qe ata qi janë veshunë me petka të ndrituna, edhe ndër të kënaquna, te janë ndëpër dyert e mbëretënavet.
26 Por përse keni dalë me pamë? Profet? Po, u thom juve, edhe ma tepërë se profet.
27 Kyi asht’ ai qi ashtë shkruem për ate: “Qe unë te dërgoj engjullinë t’em përpara faqesë s’ate, ai ka me ndrequn’ udhënë tande përpara tejet”.
28 Sepse po u thom juve: Ma i math profet se Gjionn pagëzori as ndonji nuk’ ashtë ndër gjithë sa kanë lemë prei grash, por ma i vogëli ndë mbëretënit të Perëndisë ashtë ma i math se ai.
29 Edhe gjithë populli kur ndëgjoi ate , edhe publikanëtë qi ishinë pagëzuem me pagëzimin’ e Gjionnit, dreitënuenë Perëndinë.
30 Por Fariseit’ edhe ligjëtarëtë hothnë poshtë prei vetëhes’ atyne andën’ e Perëndisë, sepse nuk’ u pagëzuenë prei ati.
31 Edhe Zoti tha: Me ke t’i përgjaj pra nierëzit’ e këti brezi? Edhe me ke përgjajnë?
32 Këta përgjajnë me çuna qi rrinë ndë treg, edhe thërrasinë njiani tietrinë, e thonë: U ram fyllit, edhe nuk karcyetë; u bam vaje, edhe nukë qjatë.
33 Sepse erdhi Gjionn pagëzori qi as bukë s’ha, as venë s’pi, edhe thoni, se : Ka diallinë.
34 Erdhi i bir’ i nieriut tue ngran’ e tue pimë, edhe thoni: Qe, nieri hamës e venë-pimës, miku i publikanëvet e i fajtorëvet.
35 Edhe ditunia duel e dreitë prei gjithë të bijvet ati brezi .
36 Edhe nji prei Fariseish i lutei me ngranë bashkë me ate. Edhe ai hyni ndë shtëpit të Fariseut, e ndejti ndë mësallë.
37 Edhe qe nji grue nd’ate qytet, e cilla ishte fajtore, kur e ndjeu se ka ranë ndë shtëpit të Fariseut, pruni nji alabastër me voj eret,
38 edhe ndejti mbrapa për-anë kambëvet ati tue qjamë, edhe filloi me lagunë kambët’ e ati me lot, edhe i mpëshinte me flokët e kresë vet, edhe puthte kambët’ e ati, edhe i lyente me voj eret.
39 Edhe ai Fariseu qi kishte thërritun’ ate kur pa, tha me vetëvetëhenë, tue thanë: Kyi ndë ishte profet, mundei me e marrë vesht cilla, edhe çfarë grue asht’ ajo qi prek ate, sepse ashtë fajtore.
40 Edhe Iesui u përgjeq, e i tha: Simon, kam me të thanë për nji gja send. Edhe ai thotë: Mieshtër, thuei.
41 Nji hua-dhanës kishte dy detorë: njiani i kishte detyrë pesë qind dinarë, edhe tietri pesë-dhetë.
42 Edhe mbassi s’kishinë me ia lamë, ua fali të dyve. Cilli pra prei asish, thuei, ka me e dashunë ma tepërë?
43 Edhe Simoni u përgjeq, e tha: Më duketë se ai, të cillit i fali ma të shumënë; edhe ai i tha: Gjukove dreitë.
44 Edhe si këtheu kryetë te grueja, i tha Simonit: A shef këte grue? Hyna ndë shtëpit tande, ti nukë më dhe ujë për me lamë kambëtë, por ajo më lagu kambëtë me lot, edhe i mpëshiu me flokët e kresë vet.
45 Ti nukë më puthe, por ajo, çë kur se hyna, s’prajti tue puthunë kambët’ e mia.
46 Ti nukë më leve kryetë me voj, por ajo më leu kambëtë me voj eret.
47 Prandai, po të thom, iu kanë ndëjyem asai fajet’ e shuma, sepse më deshi shumë, sepse ai qi do pak, pak i ndëjehenë fajetë .
48 Mbasandai i thot’ asai: T’u kanë ndëjyem fajetë.
49 Edhe ata qi ishinë ndenjunë ndë mësallë filluenë me thanë ndër vetëhe: Cilli ashtë kyi qi ndëjen edhe faje?
50 Edhe ai i tha gruesë: Besa jote të shpëtoi; shko ndë paqtim.
Krie e shtatëtë
1 E si i sosi gjithë fjalët’ e tij ndë veshë të llaoit, hiri ndë Kapernaum.
2 E kopili i njëit Ekatondarhut, që e kish të dashurë, qe shumë sëmurë, e qe afër për të vdekurë.
3 E si digjoi që flitnë për Iisunë, dërgoi nde ai nga pleqt’ e Çifutet, e i lutej që të vin e të shëron kopil’ e tij.
4 Edhe ata si vanë nde Iisui, i lutishnë atij gjithënjë, e i thoshnë, se: ësht’ e udhësë që t’i bëç këtë të mirë.
5 Sepse do filinë tënë, edhe sinagojnë ai na e dërtoi navet.
6 Edhe Iisui vijte me ta bashkë; e kur qe pak larg nga shtëpia, dërgoi nde ai Ekatondarhu miq, e i thosh atij: Mos u mundo, Zot, se nukë jam i zoti që të hiç mbë shtëpi time.
7 Pra andaj nuk’ e silloisa mirë që të vijë vetë edhe u tek tij po thuaj me fjalë, e do të shëronetë kopili im.
8 Se edhe unë jam njeri ndënë urdhër, e kam ndënë vetëhe time trima, e i thom këtij: Hajde, e vete; e tjatërit eja, e vjen; edhe kopilit sim: Bën këtë, e e bën.
9 E si digjoi këto Iisui, u çudit mbë të, e u kthie e tha mbë turmë që i vin prapa: U thom juvet, se as ndë Israil nukë gjeçë kaqë besë.
10 E si u kthienë të dërguaritë ndë shtëpi, e gjenë kopilë shëruarë, atë që qe sëmurë.
11 E gjau tjetërënë ditë, vij ndë një qutet që quhetë Nain, e vijnë me të bashkë shumë nga mathitit’ e tij, edhe turm’ e madhe.
12 E kur u afërua mbë derë të qutetit, ja e nxirë një të vdekurë, që e kish të vetëmë mëm’ e tij; e ajo qe e ve. E qe shumë turmë qutetit bashkë me të.
13 E si e pa atë Zoti, i erdhi likshtë për të, e i tha asaj: Mos qaj.
14 E si u afërua, zuri shtratnë me dorë (e ata që e kishnë mbë krahë qëndruanë) e i tha: Trimshor, ti të thom, ngreu.
15 E u ngre mbë bithë i vdekuri, e nisi të flit; e ja dha atë mëmësë tij.
16 E i zu të gjithë një frikë, e lëvdoijnë Perndinë, e thoshnë, se: profit i madh u ngre ndër ne, e që ktheu sitë Perndia mbë llao të tij.
17 E u përhap ajo fjalë për të ndë gjithë Iudheë, edhe ndë gjithë atë vënd rrotullë.
18 E mathitit’ e Ioannit i rrëfienë atij për gjithë këto.
19 E Ioanni si thirri di nga mathitit’ e tij, i dërgoi nde Iisui, e i thosh: Ti je ai që do të vijë, a presëmë tjatër?
20 E ata si vanë tek ai i thanë: Ioanni Vaptistiu na dërgoi navet tek teje, tuke thënë: Ti je ai që do të vijë, a presëmë tjatër?
21 E atëherë shëroi shumë nga sëmundë, e nga plaga, e nga Shpirtëra të pëgëra, e mbë shumë të verbërë dhëroi dritënë.
22 E u përgjegj Iisui, e u tha ature: Si të veni rrëfeni Ioannit ato që patë, edhe digjuatë, se të verbërë shohënë, të çalë ecëjënë, e të leprosuritë qëronenë, të shurdhëritë digjojënë, të vdekuritë ngjallenë, të varfëritë vangjelisenë.
23 E i lumur’ ësht’ ai që të mos skandhalisetë mbë mua.
24 E si iknë ata që qenë dërguarë nga Ioanni, nisi të thosh mbë turmë për Ioannë: Pse dualltë të shohëtë ndë erimi? Kallam që tundetë nga era?
25 Ma përse dualltë të shohëtë? Njeri veshurë me rroba të buta? Ja ata që kanë rroba të nderçura, e që rrojënë me huzure, ata janë ndë shtëpira të mbretëret.
26 Po ç’është që dualltë të shohëtë? Profit? Vërtet u thom juvet: Edhe më tepër se profit.
27 Kij ësht’ ai që për të është shkruarë: Ja unë dërgoj Ëngjëllinë tim përpara faqesë sate, atë që do të dërtojë udhënë tënde përpara teje.
28 Sepse u thom juvet, nga ata që lenë nga gra, profit m’i madh nga Ioanni Vaptistiu nuk’ është ndonjë, e m’i vogëli ndë mbretëri të Perndisë është m’i madh se ai.
29 E gjithë llaoi si digjuanë, edhe kumerqarëtë, dhanë lëvdim Perndisë, sepse pagëzonishnë me pagëzim të Ioannit.
30 E Farisejtë edhe dhaskalët’ e nomit për dëm të ture lanë skopon’ e Perndisë, sepse nuk’ u pagëzuanë prej si.
31 E tha Zoti: Me se t’i shëmbëllej njerëzit’ e këtij brezit? E me çfarë gjërit shëmbëllejënë?
32 Ata kanë të gjarë me djelm që rrinë mb’udhë, e thërresënë njëri me jatërinë, e thonë: I ram flloeresë, e juvet nukë luajtitë valle, ulërijtim, e juvet nukë qajtitë.
33 Sepse erdhi Ioanni Vaptistiu, që as bukë s’ha, as verë s’pi, e thoi se të paudhë ka.
34 Erdhi i biri i njeriut që ha e pi, e thoi: Ja njeri hamës e verëpimës, miku i kumerqarëvet, edhe i fajëtorëvet.
35 E u nderua sofia nga gjithë bijt’ e saj.
36 E i lutej atij një nga Farisejtë të hajë me të bashkë, e si hiri ndë shtëpi të fariseut ndënji ndë mësallë.
37 E ja një grua që qe fajëtore ndë qutet, poqë digjoi që gjëndetë ndë mësallë ndë shtëpi të fariseut, mori një rogje pa dorë me miro.
38 E si qëndroi prapazë afër këmbëvet së tij tuke qarë, nisi të lag këmbët’ e tij me lot, e t’i fshin me leshërat’ e kreit së saj, e i puth këmbët’ e tij, e i lien me miro.
39 E si e pa fariseua, ai që e kish thirturë atë, tha me vetëhe të tij ndë qe kij profit duaj ta dij cila e çfarë grua ësht’ ajo që e zë atë, se ajo është fajëtore.
40 E u përgjegj Iisui, e i thot’ atij: Simon, të kam për të thënë tij një fjalë. Edhe ai i tha: Thuaj, dhaskal.
41 Një mameleçi kish di hreofiletë, njëri i duaj pesëqind dhinarë, e tjatëri pesëdhjetë.
42 E sepse nukë kishnë ata të ja ipnë, ua dhëroi që së divet. Cili adha nga ata, thuajmë, do ta dojë atë më shumë?
43 Edhe Simoni u përgjegj e tha: Më duketë se ai që i dhëroi më të shumënë. Edhe ai i thot’ atij: Mirë u përgjegje.
44 E si u kthie nga gruaja, i thotë Simonit: E sheh këtë grua? Hira ndë shtëpi tënde, e ti ujë ndë këmbë të mia nukë më derdhe; e këjo lagu këmbët’ e mia me lot, edhe m’i fshiu me leshërat’ e kreit së saj.
45 Ti të puthura nukë më dhe, e këjo që atëherë që erdhi nukë pushoi tuke puthurë këmbët’ e mia.
46 Me vaj krietë tim nukë ma leve, e këjo më leu këmbët’ e mia me miro.
47 Për këtë punë të thom tij: I ndëjenenë fajet’ e saj të shumatë, sepse deshi shumë. Pak do adha ai që i ndëjenenë pak.
48 E i thot’ asaj: Të ndëjenenë fajet’ e tua.
49 E nisnë ata që qenë ndë gosti të thoshnë me vetëhe të ture: Cili është kij që ndëjen edhe fajetë?
50 E i tha gruasë: Besa jote të sosi ti, hajde mbë të mirë.