KAPTINA XXIII.
1 Edhe Pauli shtiu sytë ndë bashkë-ndejtiet, e tha: O burra vëllazën, unë deri sot mbë këto ditë kam ecunë te Perëndia me çdo ndërgjegjie të mirë.
2 Edhe Anania krye-prifti urdhënoi ata qi rrijinë për-an’ ati me i ranë gojësë.
3 Atëherë Pauli i thotë: Perëndia ka për me të ranë, o mur i lyem me këlqere; e ti rri me më gjukuem mbas ligjësë, edhe kundrë ligjës’ urdhënon me më ranë?
4 Edhe ata qi ishinë ndenjunë për-anë thanë: Krye-priftin’ e Perëndisë shan ti?
5 Edhe Pauli tha: Nuk’ e dita, o vëllazën, se ashtë Krye-prift, sepse ashtë shkruem - “Mos flasish keq për të parin’ e popullit t’yt”.
6 Edhe Pauli si e ngjofi se njiana anë ishte prei Saddukeish, edhe tietëra prei Fariseish, bërtiti ndë bashkë-ndejtiet: O burra vëllazën, unë jam Farise, e bir Fariseu; për shpëresë, edhe për të ngjallunë prei së vdekunish po gjykohem unë.
7 Edhe ai si foli këte, Fariseitë filluenë të zihenë me Saddukeit edhe shumica u da dyshë .
8 Sepse Saddukeitë thonë se nuk’ ashtë të ngjallunë, as engjull, as shpirt, por Fariseitë rrëfejnë të dyja.
9 Edhe u ba nji të gërthitun’ i madh; edhe shkruisitë qi ishinë me anë të Farisevet u ngritnë, e ziheshinë, tue thanë: S’gjejmë ndonji gja të keqe mbë këte nieri, por ndë i foli ndonji shpirt, a engjull, le të mos luftojmë kundrë Perëndisë.
10 Edhe mbassi u hangrën shumë, kapitani pat frikë mos shqyhetë Pauli prei atyne, edhe urdhënoi të sdrypinë ushtëtorëtë, e ta rrëmbejnë prei miedizit atyneve, edhe ta bijenë ndë kastëll.
11 Edhe natënë tietër’ iu duk Zoti, e i tha: Ki zemërë, Paul, sepse sikurse deshmove për mue ndë Ierusalem, kështu duhetë të deshmojsh edhe ndë Romë.
12 Edhe kur u ba ditë, disa prei Iudevet u mbëlothnë, e nemnë vetëvetëhenë, tue thanë: as të mos hanë, as të mos pinë, deri sa të vrasinë Paulinë.
13 Edhe ata qi kishinë bamë bashkë këte be, ishinë ma shumë se katër-dhetë vetë :
14 të cillët’ erthnë te krye-priftënit edhe te pleqt, e thanë: Me namë kemi nemunë vetëhenë t’onë, të mos vemë gja ndë gojë, deri sa të vrasimë Paulinë.
15 Tashti pra ju me bashkë-ndejtienë bani za kapitanit ta sdrypi te ju nesërë, sikur se keni për me marrë vesht ma mirë për punë t’ati; edhe na, para se të afërohet ai, jemi gati me e vramë.
16 Edhe i biri së motrësë Paulit kur ndëgjoi për lakunë qi i ngrefnë , vote e hyni ndë kastëll, e i diftoi Paulit.
17 Edhe Pauli thërriti nji prei urdhën-qindësish, e tha: Binia këte dialosh te kapitani, sepse di qish ka për me i thanë.
18 Ai pra si e muer me vetëhe, e pruni te kapitani, edhe tha: Pauli qi ashtë ndë burk më thirri, e m’u lut me prumë këte dialosh te ti, sepse di qish ka për me të folunë.
19 Edhe kapitani si e muer për dore, edhe u tërhoq mbë-nj-anë, e pyeste: Qish asht’ ajo qi ke për me më diftuem?
20 Edhe ai tha, se: Iudeitë banë fjalë me t’u lutunë të bijesh poshtë Paulinë nesërë ndë bashkë-ndejtiet, sikur se kanë për me e pyetunë ma shtrëngueshim.
21 Por ti mos u ndëgjo atyne, sepse janë ma shumë se katër-dhetë vetë ata qi rrin’ e rueinë për ate, të cillëtë kanë nemunë vetëhenë, as të mos hanë, as të mos pinë, deri sa të vrasin’ ate; edhe tashti janë gati tue pritunë fjalë prei teje.
22 Kapitani pra lishoi dialoshinë, edhe e porositi: Mos me i thanë askuit se më diftove këto.
23 Edhe thirri dy vetë prei urdhën-qindësavet, e u tha atyne : Bani gati dy qind ushtëtorë, për me votunë deri ndë Kaisari, edhe shtatë-dhetë kalorësa, edhe dy qind shtijezorë mbë tri orë të natësë;
24 le të bijen’ edhe kafsha të gjalla për me hypunë Paulin’, e me e shpumë të shëndoshë te Felik guvernatori.
25 Edhe shkroi nji letër mbas kësai shëmbëlltyre:
26 “Klaudiu Lysia mbë të pushtetshiminë guvernatorinë Felik, fal me shëndet.
27 Kyi nieri qe zanë prei Iudevet, edhe pat për me u vramë prei atyneve; atëherë un’ erdha bashkë me ushtëtorët, edhe e shpëtova, sepse mora vesht se ashtë Roman.
28 Edhe kur desha me marrë vesht për ç’punë e përflisinë, e sdrypa ndë bashkë-ndejtie t’atyne,
29 edhe e gjeta se përflitei për kërkime të ligjës’ atyne, por s’ka ndonji faj për vdekë, a për me u lidhunë me hekura.
30 Edhe mbassi më dhanë za, se Iudeitë kishinë bamë këshille të keqe kundrë këti nieriu, përnjiherë e dërgova te ti, edhe porosita edhe ata qi përflasin’ ate, të thonë përpara teje qish fjalë kanë kundrë ati. Qofsh me shëndet”.
31 Ushtëtorëtë pra, sikurse qen’ urdhënuen, muernë Paulin’, edhe e prunë natënë ndë Antipatridhë.
32 Edhe ndë nesëret si lanë kalorësatë me votunë bashkë me ate, u këthyenë ndë kastëll,
33 të cillëtë si hynë ndë Kaisari, edhe dhanë letrënë n’dorë të guvernatorit, nxuernë përpara ati edhe Paulinë.
34 Edhe guvernatori si këndoi letrënë , pyeti prei ç’anë ashtë; edhe kur ndëgjoi se ashtë prei Kilikisë,
35 - Kam për me të ndëgjuem, - tha, - kur të vin’ edhe ata qi të përflasinë. Edhe urdhënoi me u rueitunë ndë vend të gjukatësë Herodit.
Krie e njëzetetretë
1 E si vështroi Pavllua ndë mbëjedhëjë, tha: Njerëz vëllazër, unë ngjera sot e kësaj ditet kam ecurë te Perndia me zëmërë të mirë.
2 E i pari i priftëret Anania, dha urdhër ature që rrijnë mb’anë tij që ta rrihnë mbë gojë.
3 Ahiere Pavllua i tha atij: Do të të bjerë tij Perndia mur i lierë me kërqele. E ti rri të më gjukoç mua sikundr’ është nomi, e kondrë nomit urdhëron të më rrahënë mua?
4 E ata që qenë atje, thanë: Të parin’ e priftëret së Perndisë shan ti?
5 Edhe Pavllua tha: Nuk’ e dijë, vëllazër, se ai ësht’ i pari i priftëret, sepse është shkruarë: Të parin’ e llaoit sit të mos e shaç.
6 E si e njohu Pavllua se njera pjesë është nga Sadhuqejtë, e tjatëra nga Farisejtë, thirri ndë mbëjedhëjë: Njerëz vëllazër, unë Fariseo jam, i biri i Fariseut, edhe mëtonem unë për shpresë e për të ngjallturë të së vdekuret.
7 E poqë tha ai këtë fjalë, u bë të ndarë Farisejet e Sadhuqejet, e u përshqie turma.
8 Sepse Sadhuqejtë thonë që nuk’ është të ngjallturë të së vdekuret, as Ëngjëll, as Shpirt. E Farisejtë i mollojisjënë që të dia.
9 E u bë një klithm’ e madhe. E si u ngrenë Grammatikotë që qenë nga an’ e Farisejet, e qërtoijnë, e thoshnë: Na nukë gjejëmë ndonjë të keq mbë këtë njeri. Ma nd’i foli atij Shpirt a Ëngjëll, le të mos lëftojmë me Perndinë.
10 E si u bë trazim i madh, u trëmb Hiliarhu mos e shqieijnë Pavllonë ata, e porsiti trimatë të zbrisnë e ta rrëmbeijnë atë nga mesi i ture, e ta shpijnë ndë ordhi.
11 E natënë që vin ju duk atij përpara Zoti, e i tha: Mos u trëmb, Pavllo, sepse sikundrë dhe martiri për mua nd’Ierusalim, kështu duhetë të apç tij edhe ndë Romë.
12 E si u kdhi, u mbëjodhë ca prej Çifutet, e anathematisnë vetëhen’ e ture, e thanë, që as të mos hanë, as të mos pinë, ngjera sa të vrasënë Pavllonë.
13 E ishnë më shumë se dizet ata që panë bërë bashkë këtë be.
14 E këta vanë ndë të parët’ e priftëret edhe ndë pleq, e thanë: Na kemi shtrënguarë vetëhenë me anathemë, të mos vëmë gjë ndë gojë, ngjera sa të vrasëmë Pavllonë.
15 Ju adha ndashti thoi Hiliarhut bashkë me Sinodh ta zbres’ atë nesër mbë juvet, sikur doi të njihni punënë më mirë për të, e na jemi gati, që pa dhe afëruarë ai, ta vrasëmë atë.
16 E si digjoi pusinë i biri i së motrësë Pavllosë, vate e hiri nd’ordhi e ja tha Pavllosë.
17 E Pavllua thirri një Ekatondarh, e i thotë: Këtë trimshuar përcille ngjera te Hiliarhu se i ka për të thën’ atij një punë.
18 E ai e mori atë e e shpuri te Hiliarhu, e i thotë: Pavllua që është ndë hapsanë më thirri, e m’u lut të bie këtë trimshuar tek teje, që të ka për të thënë një kuvënd.
19 E si e mori për doret Hiliarhu e vate mbënjanë, e piet: Ç’është ajo që ke për të thënë mua?
20 Edhe ai i tha, se: Çifutë bënë mushavere të të lutenë tij, që të nxjerç Pavllonë nesër ndë mbëjedhëjë, sikur çot të pieturë të shtrëjtë kanë për atë.
21 Ma ti mos i digjo ata, sepse e përgjojënë atë më tepër se dizet njerëz prej suresh, që ata anathematisnë vetëhen’ e ture, as të mos hanë, as të mos pinë, ngjera sa të vrasënë atë; edhe ndashti janë gati, e presënë nga teje fjalënë.
22 E Hiliarhu e lëshoi trimnë e e porsiti të mos i thotë njeriut, se më the mua këto.
23 E si thirri di Ekatondarhë, u tha: Bëni gati diqind trima, të venë ngjera ndë Qesari, edhe shtatëdhjetë kalorës, edhe diqind armatosurë me heja nga të tretinë sahat të natësë.
24 Të biri edhe kafshë që të hipëjë Pavllua, e ta shpiri shëndoshë nde Filikai Igjemoni.
25 E i shkroi një kartë që kish të tillë noimë:
26 Unë Kllavdhioi Lisia mbë teje te shum’ i forti igjemon Filiku. Gëzo.
27 Këtë njeri e zunë Çifutë, e duajnë ta vrisnë, e unë vajta me trimat’ e mi e ua mora nga duart’ e ture, sepse mpsova që është Roman.
28 E sepse desha të mpsojë për çfarë punë e kallëzoijnë atë, e zbrita atë ndë mbëjedhëjë të ture.
29 E gjeçë që e kallëzoijnë atë për të kërkuara të Nomit së ture e që nukë kish ndonjë faj për vdekëjë a për të lidhurë.
30 Ma kur më thanë mua, se duaj t’i bënej njeriut djallëzi prej çifutet, atë çast e dërgova tek teje. E porsita edhe ata që e kallëzoijnë të thonë ato që kanë me të përpara teje. Qofç me shëndet.
31 E trimatë, sikundrë u porsitnë, muarrë Pavllonë e e prunë natënë nd’Antipatridhë.
32 E nesëret si lanë kalërinë të vij me të bashkë, u kthienë nd’ordhi.
33 E këta kalëri si hinë ndë Qesari e i dhanë kartënë Igjemonit, i shpunë përpara tij edhe Pavllonë.
34 E si këndoi igjemoni kartënë, e pieti nga ç’eparhi është, e si mpsoi që është nga Qiliqia.
35 Do të të digjoj ti, i tha, kur të vijënë ata që të kallëzojënë tij. E porsiti që ta ruaijnë atë ndë Pretorio t’irodhit.