KAPTINA IV.
1 Le të kemi frikë pra, deri sa mbet mbë ne të zotuemitë me hymë ndë të prajtunit t’ati, mos duketë ndonji prei jush se mbet mbrapa.
2 Sepse edhe na jemi ungjillëzuem, sikurse edhe ata, por nuk’ u bani dobi fjala qi ndëgjuenë, sepse s’qe bashkuem me besë mb’ata qi e ndëgjuenë.
3 Sepse na qi besuem hym ndë të prajtunit, sikure tha: “Kështu bana be ndë zemërimt t’em: S’kanë me hymë ndë të prajtunit t’em”, ndonëse punët’ e ati u mbaruenë çë kurë se u ngref bota,
4 sepse tha mbë nji vend për të shtatënë ditë kështu: “Edhe Perëndia u pra mbë të shtatënë ditë prei gjithë punëvet veta”.
5 Edhe mbë këte vend për-së-ri: “S’kanë me hymë ndë të prajtunit t’em”.
6 Mbassi ka mbetunë pra me hymë disa mb’ate, edhe ata qi ungjillëzuenë ma pari nukë hynë prei së pabindëmesë,
7 për-së-ri urdhënon nji ditë: “Sot”, tue thanë me anë të Davidit, mbas kaqi koheje, sikurse ashtë thanë: “Sot ndë ndëgjofshi zanin’ e ati, mos ashpëroni zemëratë tueja”.
8 Sepse ndë i pat prajtunë Iesui i Naviut , s’do të kishte folunë mbasandai për nji tietërë ditë.
9 Vallë pasëka mbetunë të prajtunë për popullin’ e Perëndisë.
10 Sepse ai qi hyni ndë të prajtiunit t’ati, edhe ai vetë prani prei punëvet veta, porsi Perëndia prei të vetavet.
11 Le të nxitoimë pra me hymë nd’ata të prajtunë, qi të mos bierë kushi mb’ate shëmbëllëtyrë të pabindëmesë.
12 Sepse fjala e Perëndisë asht’ e gjallë, edhe e punësë, edhe ma e prëfëtë se qish do thikë me dy presa, edhe hyn deri ndë të damit të shpirtit, e frymës’, e nejevet, e palcavet, edhe shqyen kuitimet’ e mendimet’ e zemërësë.
13 Edhe s’ashtë krietyrë pa u dukunë përpara ati, por të gjitha janë lakuriq, edhe sgafulluem ndë syt’ t’ati, të cillit na kemi me i dhanë fjalë.
14 Tue pasunë pra nji krye-prift të math, qi shkoi ndëpër qijet, Iesunë të Birin’ e Perëndisë, le të mbamë rrëfiminë t’anë .
15 Sepse s’kemi nji krye-prift qi s’mundete me i ardhunë liksht për dobësinat t’ona, por qe ngamë mbë të gjitha porsi na , pa faj.
16 Le t’i afrohemi pra me kucim shkambit hirit, qi të marrimë përdëllim, edhe të gjeimë hir e ndifmë ndë kohë të nevojëshime.
1 Le të kemi frikë pra, gjersa mbet mbë ne të zotuarëtë të hyjmë ndë të prëjturit t’ati, mos duketë ndonjë prej jush se mbeti prapa.
2 Sepse edhe neve jemi ungjillëzuarë, sikundre edhe ata; po nuk’ u bëri dobi fiala që dëgjuanë, sepse s’qe bashkuarë me besë mb’ ata që e dëgjuanë.
3 Sepse neve që besuamë hyjmë ndë të prëjturit, sikundrë tha: “Përandaj bëra be ndë zemëratët time, Nuk do të hynjënë ndë të prëjturit tim“, ndonëse punërat’ e ati u mbaruanë që kurë se u ngreh bota.
4 Sepse tha mbë një vënt për të shtattënë ditë kështu: “Edhe Perëndia u prë mbë të shtattënë ditë nga gjithë punërat’ e tia”.
5 Edhe mbë këtë vënt përsëri: “Nukë do të hynjënë ndë të prëjturit tim”.
6 Passi ka mbeturë pra të hynjënë ca vetë mb’atë, edhe ata që u ungjillëzuanë më përpara nukë hynë prej të pabindurit,
7 Përsëri urdhëron një ditë, ”Sot”, tuke thënë me anë të Dhavidhit, pas kaqë kohe, sikundrë është thënë: “Sot, ndë dëgjofshi zën’ e ati, mos ashpëroni zemratë tuaja”.
8 Sepse ndë i pat prejtur’ ata Jisuj i Naviut , nukë do të kishte folurë pastaj për një tiatërë ditë.
9 Vallë paska mbeturë të prëjturë për llauzin’ e Perëndisë.
10 Sepse ay që hyri ndë të prëjturit t’ati, edhe ay vetë u prë nga punërat’ e tia, sikundrë Perëndia nga të tiatë.
11 Le të shpejtojmë pra të hyjmë mb’ata të prëjturit, që të mos bierë ndonjë mb’atë shëmbëllesë të së pabindurësë.
12 Sepse fiala e Perëndisë ësht’ e gjallë, edhe e punësë, edhe më e prehëtë se çdo thikë me dy presa, edhe depërton gjer ndë të ndarët të shpirtit e të frymësë, edhe nyjevet e palcavet, edhe shquan kujtimet’ e mendimet’ e zemrësë.
13 Edhe s’është kriesë e padukurë përpara ati, po të gjitha janë lakuriq edhe sbuluarë ndë syt t’ati, të cilit neve do t’i apëmë fialë.
14 Tuke pasurë pra një kryeprift të math që depërtoj qiejetë, Jisunë, të Birin’ e Perëndisë, le të mbajmë rrëfiminë tënë.
15 Sepse s’kemi një kryeprift që nukë munt t’i vinjë keq për dobesirat tona, po qe ngarë mbë të gjitha posi neve pa faj.
16 Le t’i afronemi pra me kuxim fronit hirit, që të marrëmë përdëllim, edhe të gjejmë hir e ndihmë ndë kohët të nevojëshime.