KAPTINA VII.
1 Atëherë Krye-prifti tha: Vallë janë këto punë kështu?
2 Edhe ai tha: O burra, vëllazën, edhe atënë, pa ndëgjoni - Perëndia i laftit iu duk atit t’ynë Abrahamit, kur ishte ndë Mesopotami, para se pat ndenjun’ ai ndë Harran,
3 edhe i tha: “Dil prei dheut t’yt edhe prei fisit t’yt, edhe eja mb’ate dhe qi kam me të diftuem”.
4 Atëherë ai duel prei dheut Haldevet, edhe ndenji ndë Harran; edhe prei andyj, mbassi vdiq i ati ati, e nguli ndë këte dhe qi rrini ju tashti.
5 Edhe nuk’ i dha trashigim nd’ate dhe , as nji hapë kambe, por iu zotue se ka me ia dhanë ndën’ urdhënë të vet ati, edhe farës’ ati bashkë me ate, ndonëse ai s’kishte dial.
6 Edhe Perëndia foli kështu: “Se fara e ati ka me votunë të rrijë ndë dhe të huej; edhe kanë me e bamë shërbëtore, edhe kanë me e marrë me të keq katër qind viet.
7 Edhe ate komp, qi kanë me i shërbyem, kam me e gjukuem unë” - tha Perëndia - “edhe mbasandai kanë me dalunë, edhe kanë me më lutunë ndë këte vend”.
8 Edhe i dha dhiatën’ e rreth-presiesë; edhe kështu i leu Isaaku, edhe e rreth-preu mbë të tetënë ditë; edhe Isaakut i leu Iakobi, edhe Iakobit i lenë të dy-mbë-dhetë Krye-atënitë.
9 Edhe Krye-atënitë mbassi kishinë zmir Iosefinë, e shitnë ndë Egjyptë, por Perëndia ishte bashkë me ate,
10 edhe e shpëtoi prei gjithë shtrëngimesh ati, edhe i dha hir e dituni përpara Faraonit mbëretit Egjyptit, i cilli e vuni të parë përmbi Egjyptinë, edhe përmbi gjithë shtëpin’ e vet.
11 Edhe u ba nji zi mbë gjithë dhen’ e Egjyptit edhe Hanaanit, edhe nji shtrëngim i math, edhe atënitë t’anë nukë gjejinë ushqime.
12 Por Iakobi kur ndëgjoi se kishte grunë ndë Egjyptë, dërgoi herën’ e parë atënitë t’anë.
13 Edhe të dytënë herë Iosefi u ngjof me të vëllazënit e vet; edhe kombi i Iosefit duel për faqe te Faraoni.
14 Edhe Iosefi dërgoi, e thërriti të atin’ e vet Iakobinë, edhe gjithë nierëzin’ e vet, qi ishinë shtatë-dhet’ e pesë shpirtë.
15 Edhe Iakobi sdrypi ndë Egjyptë, edhe vdiq atie ai edhe atënitë t’anë.
16 Edhe i prunë ndë Sihem, edhe i vunë nd’ate vorr qi pat blemë Abrahami me çimim argjandi prei të bijvet Emmorit të atit Syhemit.
17 Por kur u avit koha e të zotuemit qi i pat bamë be Perëndia Abrahamit, u çue populli, edhe u shumue ndë Egjyptë,
18 deri sa u ngrit nji tietër mbëret, i cilli nukë ngjifte Iosefinë.
19 Kyi ngrefi lak kundrë kombit t’ynë, edhe u dha kaqi shtrëngim atënavet t’anë, sa i bani me hedhunë tej foshnjet’ e atyneve, qi të mos u ngjalletë fara.
20 Ndë këte kohë leu Moiseu, edhe ishte i bukur’ i Perëndisë, i cilli u ushqye tre muej ndë shtëpi të atit vet.
21 Edhe kur u hoth tej , e bija e Faraonit e muer, edhe e ushqeu për bir të vet.
22 Edhe Moiseu u mësue ndë gjithë ditunin’ e Egjyptianëvet; edhe ishte i fortë ndë fjalë e ndë punë.
23 Edhe kur ishte tue mbushunë katër-dhetë viet, i erdhi ndë zemërë t’ati me vum’ ore vëllazënit’ e vet, të bijt’ e Israelit.
24 Edhe kur pa nji tue iu bamë keq, i duel zot, edhe vrau Egjyptianinë, e muer shpagim për ate qi mundohei.
25 Sepse kujtonte se të vëllazënit’ e vet kishinë me e marrë vesht, se Perëndia u ep atyne shpëtim me anë të dorës’ ati, por ata nuk’ e muernë vesht.
26 Edhe mbë të nesërmenë ditë u duk mb’ata kur po ziheshinë, edhe i nguti ndë paqtim, tue thanë: O burra, ju jeni vëllazën; përse i bani keq njiani tietërit?
27 Por ai qi i bante keq të afërmit, e shtyni, edhe tha: Cilli të vuni të parë edhe gjukatës mbi ne?
28 Mos do të më vrasish ti, sikurse vrave die ate Egjyptianinë?
29 Atëherë Moiseu iku për këte fjalë, e u ba nieri i huej ndë dhe të Madiamit, atie ku i lenë dy dielm.
30 Edhe mbassi u mbushnë katër-dhetë viet, iu duk ndë shkretinët të malit Sina engjull’ i Zotit ndë flakë të ziarrmit ferrësë.
31 Edhe Moiseu kur pa, u mërekullue për ate të pame; edhe ai tue ardhunë ngjat me vum ore, erdhi zan’ i Zotit tek ai:
32 “Unë jam Perëndia i atënavet tu, Perëndia i Abrahamit, edhe Perëndia i Isaakut, edhe Perëndia i Iakobit”. Edhe Moiseu u trem, e s’kuxonte me vum’ ore.
33 Atëherë Zoti i tha: “Sgjith të mbathunit’ e kambëvet tua, sepse ai vendi qi ke ndenjunë, ashtë dhe i shenjtënueshim.
34 Vuna ore edhe pashë të hequnitë keq e popullit t’em qi ashtë ndë Egjyptë, edhe ndëgjova shamtimën’ e atyneve, edhe sdrypa me i shpëtuem; edhe tashti eja, se kam me të dërguem ndë Egjyptë”.
35 Këte Moisenë qi e mohuenë, tue thanë: “Cilli të vuni të parë edhe gjukatës?”, këte Perëndia e dërgoi të parë edhe shpërblimtar me anë të dorës’ engjullit qi iu duk ndë ferrët.
36 Kyi nxuer ata, mbassi bani mërekullia e shenje ndë dhe të Egjyptit, edhe ndë Det të Kuq, edhe ndë shkretinët katër-dhetë viet.
37 Kyi asht’ ai Moiseu qi u tha të bijvet Israelit, se: “Zoti Perëndia juei ka me u ngritunë juve nji Profet prei vëllazënish tuei, porsi mue; ati keni me i ndëgjuem”.
38 Kyi asht’ ai qi qe ndë përmbëledhiet ndë shkretinët bashkë me engjullinë qi fliste me ate ndë malt të Sinait, edhe me atënitë t’anë, i cilli priti fjalë të gjalla, për me dhanë neve.
39 Atënitë t’anë nukë deshnë me i ndëgjuem, por e hothnë poshtë, edhe u këthyenë me zemërat e veta ndë Egjyptë,
40 edhe i thanë Aaronit: “Na ban perëndina për me ecunë përpara nesh, sepse kyi Moiseu, qi na nxuer prei dheut Egjyptit, nukë dimë se qish i koditi”.
41 Edhe banë nji viç nd’ato ditt, edhe i prunë kurban idhullit, edhe gëzoheshinë për punët’ e duervet veta.
42 Përandai Perëndia u këthye, edhe i la për me iu lutunë ushtërisë qiellit; sikurse ashtë shkruem ndë libër të profetënavet: “Mos më keni prumë të theruna edhe kurbane katër-dhetë viet ndë shkretinët, o shtëpia e Israelit?
43 Por ngritët tendën’ e Molohut, edhe yllin’ e perëndisë tuei Remfanit, figurevet qi batë për me i adhuruem, përandai kam me u shpërgulunë juve përtej Babylonisë”.
44 Tenda e deshmisë ishte ndër atënit t’anë ndë shkretinët, sikurse porositi ai qi fliste me Moisenë, me e bamë mbas figuresë qi kishte pamë.
45 Edhe atënitë t’anë e muernë me vetëhe, edhe e prunë bashkë me Iesunë ndë dhet qi pushtuenë prei kombesh, të cillëtë Perëndia i nxuer jashtë prei faqes’ atënavet t’anë, deri ndë ditt të Davidit;
46 i cilli gjeti hir përpara Perëndisë, edhe hypi me gjetunë të ndenjunë për Perëndin’ e Iakobit.
47 Edhe Solomoni i ndërtoi nji shtëpi.
48 Por i Nalti nukë rri ndër tempuj qi bahenë me dorë; sikurse thotë profeti:
49 “Qielli ashtë shkambi em, edhe dheu ashtë vendi qi ve kambët’ e mia; çfarë shtëpie keni me ndërtuem për mue? - thotë Zoti - A cilli asht ai vend i së prajtëmesë s’eme?
50 A nuk’ i ka bamë dora eme këto të gjitha?”
51 O krenë të pakëthyem, edhe të pa-rreth-premë ndë zemër’ e ndë veshë, ju përherë i rrini kundrë Shpirtit Shenjt, sikurse atënitë tuei, kështu edhe ju .
52 Cillinë prei profetënish nukë ndoqnë atënitë tuei? Por edhe vran’ ata qi dhanë za çë përpara për të ardhëmen’ e të Dreitit, të cillit ju tashti u batë trathtorë edhe gjaksorë,
53 qi muertë ligjënë prei porosiash engjujvet, edhe nuk’ e rueitët.
54 Edhe ata kur ndëgjojinë këto, priteshinë ndëpër zemërat e veta, edhe ngërcëllojinë dhambëtë kundrë ati.
55 Por ai ishte plot me Shpirtinë Shenjt; kur çoi sytë ndë qiell, pa laftin’ e Perëndisë, edhe Iesunë tue ndenjunë prei së diathtësë Perëndisë,
56 edhe tha: Qe te po shof qijetë hapunë, edhe të birin’ e nieriut tue ndenjunë prei së diathtësë Perëndisë.
57 Atëherë ata t hërritnë me za të math, e zunë veshët’ e vet, edhe u turrnë të gjithë bashkë mbi ate,
58 edhe e nxuernë jashtë qytetit, edhe e rrifinë me gurë; edhe deshmitarëtë lanë petkat’ e veta për-anë kambëvet nji dialoshi qi quhei Saul.
59 Edhe rrifinë me gurë Stefaninë, qi lutei e thoshte: O Zoti Iesu, prit shpirtinë t’em.
60 Edhe si u ul mbë gjuj, thërriti me za të math: O Zot, mos ua numëro atyne këte për faj. Edhe porsa tha këte, ra mbë gjumë.
1 Atëhere kryeprifti tha: “Vallë me të vërtetë janë këto punëra kështu?”
2 Edhe ay tha: “O burra vëllezër edhe atërë, pa dëgjoni: Perëndia i lavdisë iu duk atit tënë Avraamit, kur ishte ndë Mesopotami, para se të vinjë e të rrijë ndë Harran,
3 Edhe i tha: “Dil nga dheu yt, edhe nga fisi yt, edhe eja mb’ atë dhe që do të dëftenj tyj.”
4 Atëhere ay dolli nga dheu i Halldhevet, e vate e ndenji ndë Harran. Edhe që andej, pas vdekëjesë t’et, e pru ndë këtë dhe që rrini ju tashi.
5 Edhe nuk’ i dha trashëgim nd’ atë dhe as një çapë këmbe; po iu zotua se do t’ia apë ndën urdhër ati, edhe farës’ ati pas ati, ndonëse ay s’kishte bir.
6 Edhe Perëndia foli kështu, se: “Far’ e ati do të vejë të rrijë ndë dhe të huaj, edhe do ta skllavosën’ atë, edhe do ta marrënë me të keq katër qint viet.
7 Edhe atë komp, tek i cili do të jenë skllevër, do ta gjykonj unë”, tha Perëndia; “edhe pastaj do të dalënë edhe do të më lusnjënë ndë këtë vënt.”
8 Edhe i dha ati dhiatën’ e rrethpresëjesë; edhe kështu i lindi Isaaku, edhe e rrethpreu mbë të tettënë ditë; edhe Isaakut i lindi Jakovi, edhe Jakovit i lintnë të dy-mbë-dhietë kryeatëritë.
9 Edhe kryeatëritë, passi kishinë smir Josifnë, e shitnë nd’Egjypt; por Perëndia ishte bashkë me atë,
10 Edhe e shpëtoj nga gjithë shtrëngimet’ e ati, edhe i dha hir e dituri përpara Faraojt, mbëretit Egjyptit, i cili e vu atë të parë përmbi Egjyptinë, edhe përmbi gjithë shtëpin’ e ti.
11 Edhe u bë një zi mbë gjithë dhen’ e Egjyptit edhe Hanaanit, edhe një shtrëngim i math; edhe atëritë tanë nukë gjininë ç’të haninë.
12 Po Jakovi kur dëgjoj se kishte grur nd’Egjypt, dërgoj herën’ e parë atëritë tanë.
13 Edhe herën’ e dytë Josifi u njoh te të vëllezërit’ e ti, edhe fara e Josifit iu çfaq Faraojt.
14 Edhe Josifi dërgoj e thërriti tan’ e ti Jakovinë, edhe gjithë njerëzin’ e ti, që ishinë shtatëdhiet’ e pesë shpirtë.
15 Edhe Jakovi sbriti nd’Egjypt, edhe vdiq atie ay edhe atëritë tanë.
16 Edhe u prunë ndë Shyhem edhe u vunë nd’ atë varr që pat blerë Avraami me çëmim argjëndi prej të bijvet Emmorit t’et Shyhemit.
17 Po kur u afërua koha e të zotuarit që i pat bërë be Perëndia Avraamit, u shtua llauzi edhe u shumua nd’Egjypt;
18 Gjersa u ngrit një tiatër mbëret, i cili nukë njihte Josifnë.
19 Kyj ngrehu lak kundrë kombit tënë, edhe u dha kaqë shtrëngim atërvet tanë, sa i bëri të hedhënë teje foshnjet’ e atyreve, që të mos u ngjalletë fara.
20 Ndë këtë kohë lindi Mojsiu, edhe ishte i bukur’ i Perëndisë, i cili u ushqye tre muaj ndë shtëpit t’et.
21 Edhe kur u hoth teje , e bija e Faraojt e mori atë, edhe e ushqeu për bir të saj.
22 Edhe Mojsiu u mësua ndë gjithë diturit të Egjyptianëvet, edhe ishte i fortë ndë fialë e ndë punëra.
23 Edhe kur ishte tuke mbushurë dyzet viet, i erdhi ndë zëmërë t’ati të vejë të shohë vëllezërit’ e ti, të bijt’ e Israilit.
24 Edhe kur pa një që po i bënej keq, i dolli për zot, edhe vrau Egjyptianinë, e mori shpagim për atë që mundonej.
25 Sepse kujtonte se të vëllezërit’ e ti do të kupëtoninë se Perëndia u ep atyre shpëtim me anë të dorës’ ati; po ata nuk’ e kupëtuanë.
26 Edhe ndë ditët të nesërme u duk mb’ ata kur po ziheshinë, edhe i nguti ndë paqtim, tuke thënë: “O burra, ju jeni vëllezër; përse i bëni keq njëri tiatrit?”
27 Po ay që i bënte keq të afërmit e shtyti, edhe tha: “Cili të vuri të parë edhe gjyqtar mbi ne?
28 Mos do të më vraç ti sikundrë vrave die atë Egjyptianinë?”
29 Atëhere Mojsiu iku për këtë fialë, e ndenji si i huaj ndë dhe të Madhiamit, atie ku i lintnë dy bij.
30 Edhe passi u mbushnë dyzet viet, iu duk ndë shkretëtirët të malit Sina ënjgjëll’ i Zotit ndë flakët të ziarrit ferrësë.
31 Edhe Mojsiu kur pa, u çudit për këtë të parë; edhe ay kur po afronej që të vështronjë, erdhi zër’ i Zotit tek ay:
32 “Unë jam Perëndia i atërvet tu, Perëndia i Avraamit, edhe Perëndia i Isaakut, edhe Perëndia i Jakovit.”
33 Edhe Mojsiu u trëmp, e s’kuxonte të vështronjë. Atëhere Zoti i tha: “Sgjith shollëzat’ e këmbëvet tua, sepse ay vënt, që ke ndenjurë, është dheu i shënjtëruarë.”
34 “Vura re e pashë të hequritë keq të llauzit që është ndë Egjypt, edhe dëgjova psherëtimën’ e atyre, edhe sbrita t’i shpëtonj; edhe ndashti eja, se do të dërgonj tyj nd’ Egjypt.”
35 Këtë Mojsinë që mohuanë, tuke thënë: “Cili të vuri të parë edhe gjyqtar?”, këtë Perëndia e dërgoj të parë edhe shpërblimtar me anë të dorës’ ëngjëllit që iu duk ndë ferrët.
36 Kyj i nxori ata, passi bëri çudira e shenje ndë dhe të Egjyptit, edhe ndë Det të Kuq, edhe ndë shkretëtirët dyzet viet.
37 Kyj ësht’ ay Mojsiu që u tha të bijvet Israilit, se: “Zoti Perëndia juaj do t’u ngrerë juve një Profit prej vëllezëret tuaj posi mua; ati t’i dëgjoni”.
38 Kyj ësht’ ay që qe ndë përmbëledhëjet ndë shkretërirët bashkë me ëngjëllinë që fliste me atë ndë mal të Sinait, edhe me atëritë tanë, i cili priti fialë të gjalla, për të dhënë neve.
39 Atëritë tanë nukë deshnë t’i dëgjonjënë, po e hothnë poshtë, edhe u këthyenë me zëmërat’ e tyre nd’Egjypt,
40 Edhe i thanë Aaronit: “Bëna perëndira, që të ecënjënë përpara nesh; sepse kyj Mojsiu, që na nxori nga dheu i Egjyptit, nukë dimë se ç’i gjau”.
41 Edhe bënë një viç nd’ ato dit, edhe i prunë kurban idhullit, edhe gëzoneshinë për punët’ e duarvet tyre.
42 Përandaj Perëndia u këthye edhe i la t’i lutenë ushtërisë qiellit, sikundrë është shkruarë ndë vivli të profitërvet: “Mos më keni prurë të therura edhe kurbane dyzet viet ndë shkretërirët, o shëpi’ e Israilit?
43 Po muartë lart tendën’ e Mollohut, edhe yllin’ e perëndisë tuaj Remfan, figurevet që bëtë pët t’u lutur atyreve; përandaj do t’u ngre e do t’u heth juve përtej Vavillonësë”.
44 Tend’ e martirisë ishte ndër atërit tanë ndë shkretëtirët, sikundrë porositi ay që fliste me Mojsinë ta bënjë pas figuresë që kishte parë.
45 Edhe atëritë tanë e muarnë me vetëhe, edhe e prunë bashkë me Jisunë ndë dhet që pushtuanë nga kombetë, të cilëtë Perëndia i nxori jashtë prej faqes’ atërëvet tënë, gjer ndë dit të Dhavidhit;
46 I cili gjeti hir përpara Perëndisë, edhe lypi të gjenjë të ndenjurë për Perëndin’ e Jakovit.
47 Edhe Sollomoni i ndërtoj një shtëpi.
48 Po i Larti nukë rri ndër tempuj që bënenë me dorë, sikundrë thotë profiti:
49 “Qielli është froni im, edhe dheu është ndënëkëmbëje e këmbëvet mia; çfarë shtëpie do të ndërtoni për mua?” thotë Zoti, “A cili është ay vëndi i të prëjturit tim?
50 A nuk’ i ka bërë dora ime të gjitha këto?”
51 “O krerë të pakëthyerë edhe të parrethprerë ndë zëmërë e ndë veshë, ju përherë i rrini kundrë Frymësë Shënjtëruarë; sikundrë atëritë tuaj, kështu edhe ju.
52 Cilinë nga profitëritë nukë ndoqnë atëritë tuaj? Po edhe vranë ata që dhanë zë që përpara për t’ardhurit’ e të Drejtit, të cilit ju ndashti u bëtë trathtorë edhe gjaktorë;
53 Që muartë nomnë prej porosiash ëngjëjsh, edhe nuk’ e ruajttë.”
54 Edhe ata kur dëgjoninë këto, u priste ndëpër zëmërat të tyre, edhe kërcëllininë dhëmbëtë kundrë ati.
55 Po ay, që ishte plot me Frymë të Shënjtëruarë, shtyri sytë ndë qiell, e pa lavdin’ e Perëndisë, edhe Jisunë ndenjurë prej së diathtësë Perëndisë.
56 Edhe tha: “Ja te po shoh qiejetë hapurë, edhe të birr’ e njeriut ndenjurë prej së diathtësë Perëndisë.”
57 Atëhere ata bërtitnë me zë të math, e zunë veshët’ e tyre, edhe u sulnë të gjithë bashkë mbi atë.
58 Edhe e nxuarnë jashtë qytetit, edhe i shtininë me gurë. Edhe martirëtë lanë rrobet’ e tyre përanë këmbëvet një dialoshi që qjuhej Savllë.
59 Edhe i shtininë me gurë Stefanit, që lutej e thoshte: “O Zoti Jisu, prit shpirtinë tim.”
60 Edhe u unjq mbë gjunj e thërriti me zë të math: “O Zot, mos ua zërë këtë atyre për faj”; edhe posa tha këtë fjeti.