KAPTINA III.
1 Për të zanë besë ashtë fjala: ndë i ka anda kuit me u bam’ episkop, dëshëron punë të mirë.
2 Duhetë pra episkopi me qenun’ i pazanë me faj, burr i nji grueje, i esulltë, i mentshim, i hieshim, miku i të huejëvet, i zoti për me mësuem.
3 Jo pianec, jo rrafës, jo të detë fitim të keq, por të jet’ i butë, asi qi s’don të zihetë, asi qi s’lakëmon për argjand;
4 të guvernojë mirë shtëpin’ e vet, të ketë dielm ndën’ urdhënë sikurse i ka hie
5 (sepse, ndë qoftë kushi qi s’di me guvernuem shtëpin’ e vet, si do t’i ketë kujdes kishësë Perëndisë?);
6 të mos jet’ i mësuem rishtazë, qi të mos mbahetë mbë të math, e të bierë ndë dam të diallit.
7 Edhe ai duhetë me pasun’ edhe deshmi të mirë prei të përjashtëmvet, qi të mos bierë ndë turpëni e ndë lak të diallit.
8 Xhakonatë por kështu duhetë të jenë të hieshim, jo me dy faqe ndër fjalë, jo të ven’ ore mbë shumë venë, as mbë fitim te keq;
9 të kenë mysterin’ e besësë ndë ndërgjegjëje të këthiellëtë.
10 Edhe këta le të provohenë ma pari, mbasandai le të bahenë xhakona, ndë qofshinë të patërhiekunë me faj.
11 Gratë por kështu të jenë të hieshime, jo gërgasa, të esullta, besëtare mbë të gjitha.
12 Xhakonatë le të jenë burra të nji grueje qi guvernojënë mirë dielmt’ edhe shtëpiat’ e veta,
13 sepse ata qi bajënë shërbim të mirë, fitojnë shkallë të mirë për vetëvetëhenë, edhe kanë shumë sy e faqe ndë besët qi ashtë mbë Iesu Krishtinë.
14 Këto po ju shkruej, tue shpëryem me ardhunë për së shpeiti te ti,
15 por nd’ u vonofsha, qi të dish si duhetë me u prumë ndë shtëpi të Perëndisë, e cilla ashtë kisha e Perëndisë gjallë, shtylla edhe të mpështetunit’ e të së vërtetësë.
16 Edhe pa ndonji fjalë kundrë i math ashtë mysteri i besësë: Perëndia u diftue ndë mish, duel i dreitë ndë shpirt, u duk ndër engjuj, u predikue ndër kombe, u zu besë ndë botët, hipi ndë qiell me laft.
1 Për të zënë besë është fiala; ndë i ka ënda ndonjërit episkopi, dëshëron punë të mirë.
2 Duhetë pra episkopi të jetë i pazënë me faj, burr i një gruaje, i esulltë të jetë, i urtë, i hieshim, miku i të huajvet, i zoti për të mësuarë;
3 Jo pianec, jo rrahës (jo të dojë fitim të lik); po të jetë i butë, asi që s’do të zihetë, asi që s’lakëmon për argjënt;
4 Të qiverrisnjë mirë shtëpin’ e ti, të ketë dielm të dëgjuarshim me çdo farë urtësie;
5 (Sepse ndë qoftë se ndonjë nukë di të qiverrisnjë shtëpin’ e ti, qysh do t’i ketë kujdes qishësë Perëndisë?).
6 Të mosjetë i mësuarë rishtazi, që të mos mbahetë mbë të math e të bierë ndë dëm të diallit.
7 Edhe ay duhetë edhe të ketë martiri të mirë edhe nga të përjashtëmit, që të mos bierë ndë turp e ndë lak të diallit.
8 Dhiakëritë po kështu, duhetë të jenë të hieshim, jo me dy faqe ndë fialët, jo të vënë re ndë shumë verë, as mbë fitimi të lik;
9 Të kenë fshehësirën’ e besësë me ndërgjegjëje të këthiellëtë.
10 Edhe këta le të provonenë më përpara, pastaj le të bënenë dhiakërë, ndë qofshinë stë pagjëndurë mbë faj.
11 Gratë po kështu të jenë të hieshime, jo kallzimtare, të esullta, besëtare mbë të gjitha.
12 Dhiakëritë le të jenë burra të një gruaje, që qiverrisënjë mirë dielmt’ edhe shtëpiat’ e tyre.
13 Sepse ata që kanë shërbyerë mirë, fitonjënë shkallë të mirë për vetëhen’ e tyre, edhe kanë shumë sy e faqe ndë besët që është mbë Jisu Krishtinë.
14 Këto po të shkruanj, tuke shpëryerë të vinj për së shpejti te ti;
15 Po ndë mënofsha, që të dish qysh duhetë të bihesh ndë shtëpi të Perëndisë, e cila është qisha e Perëndisë gjallë, shtylla edhe të pështetuir e të së vërtetësë.
16 Edhe pa ndonjë fialë kundrë e madhe është fshehësira e besësë; Perëndia u çfaq ndë mish, dolli i drejtë ndë Frymë, u duk ndër ëngjëj, u leçit ndër kombe, u zu besë ndë botët, hipi lart me lavdi.