KAPTINA II.
1 Lutem pra para gjithë punëvet , të bani të lutuna, të faluna, të foluna, të faluna ndersë, për gjithë nierëzit,
2 për mbëretinë, për gjithë sa janë mbë shkallë të naltë, qi të shkojnë jetë të papërzieme e të urtë me qish do farë bese të mirë e të hieshime.
3 Sepse këjo asht’ e mirë edhe e pëlqyeshime përpara Perëndisë shëlbuesit t’ynë.
4 I cilli don të shpëtohenë gjithë nierëzitë, edhe të vinë me ngjofunë mirë të vërtetënë.
5 Sepse nji ashtë Perëndia, nji asht’ edhe laimësi i Perëndisë edhe i nierëzëvet, nieriu Iesu Krishti,
6 qi dha vetëvetëhenë shpërblim për të gjithë, për deshmi ndër kohëna të urdhënueme,
7 për të cillënë deshmi u vush’ unë leçitës edhe apostull (thom të vërtetënë mbë Krishtinë, nukë rrej), mieshtri i kombevet mbë besët e mbë të vërtetët.
8 Due pra të falenë burratë mbë qish do vend, tue ngritunë duer të këthiellëta pa zemërim e pa mendim.
9 Por kështu edhe gratë le të stolisinë vetëvetëhenë me petëka qi u ka hie, me turp e me urti, jo me gërshetëna, a me ar, a me margaritarë, a me petëka qi vëjejënë shumë,
10 por (qish duhetë mb’ato gra qi diftojënë vetëvetëhenë se kanë frikë Perëndinë) me punë të mira.
11 Grueja le të mësohet’ urtësisht me qish do farë të binduni.
12 Edhe gruenë nuk’ e la me mësuem, as me urdhënuem burrinë, por të rrijë urtë.
13 Sepse përpara u krijue Adami, mbasandai Eva,
14 edhe Adami nuk’ u gënjye, por grueja u gënjye, e duel jashtë udhet,
15 por ka me shpëtuem për dielmt qi piell, ndë mbetshinë ndë besë e ndë dashuni e ndë shenjtënim me urti.
1 Lutem pra më përpara nga të gjitha të bënenë të lutura, të falura, të folura, të falura ndersë, për gjithë njerëzit,
2 Për mbëretër, për gjithë sa janë mbë shkallë të lartë, që të shkojmë jetë të patrazuarë e të butë me çdo farë bese të mirë e të hieshime.
3 Sepse këjo ësht’ e mirë edhe e pëlqyerë përpara Perëndisëm shpëtimtarit tënë,
4 I cili do që të shpëtonjënë gjithë njerëzitë, edhe të vinjënë të njohënë mirë të vërtetësë.
5 Sepse një është Perëndia, një ësht’ edhe mestari i Perëndisë edhe i njerëzëvet, njeriu Jisu Krisht,
6 Që dha vetëhen’ e ti shpërblimn për të gjithë, për martiri ndë kohëra të urdhëruara,
7 Për të cilënë martiri u vuç’ unë leçitës edhe apostol, (them të vërtetënë mbë Krishtinë, nukë gënjenj), mësonjës i kombevet ndë besët edhe ndë të vërtetët.
8 Dua pra të falenë burratë mbë çdo vënt, tuke ngriturë duar të pastra, pa zemërim e pa mendim.
9 Po kështu edhe gratë, le të stolisënë vetëhen’ e tyre me rrobe që u ka hie, me turp e me urtësi, jo me gërshetëra, a me ar, a me margaritarë, a me rrobe shumë të vëjyera;
10 Po (ç’duhetë mb’ato gra që dëftenjënë vetëhen’ e tyre se druanjënë Perëndinë) me punë të mira.
11 Gruaja le të mësonetë ndë pushim me çdo farë të binduri;
12 Edhe gruanë nuk’ e lë të mësonjë, as të urdhëronjë burrinë, po të pushonjë.
13 Sepse përpara u gatua Adhami, pastaj Eva.
14 Edhe Adhami nuk’ u gënjye, po gruaja u gënjye e dolli jasht’ udhësë;
15 Po do të shpëtonjë për dielmt që piell, ndë mbetçin ndë besë e ndë dashuri e ndë shënjtërim me urtësi.