KAPTINA XIII.
1 Ndë folsha gjuhënat’ e nierëzëvet edhe t’engjujvet, e të mos kemi dashuni, u bashë si rame qi kumbon, a si qimballë qi gjimon.
2 Edhe ndë paça profezi, edhe të dij gjithë mpshefësinat’ edhe qish do farë të dituni, edhe ndë paça gjithë besënë, kaqi sa të shkul vendit male, e të mos kemi dashuni, s’jam asgja.
3 Edhe ndë dafsha gjithë gjanë t’eme për me ushqyem të vobegjitë , edhe ndë dhansha ndër duer korpinë t’em për me u diegunë, e të mos kemi dashuni, s’më vëjen gja.
4 Dashunia ka zemërë të gjanë edhe ban të mira; dashunia s’ka zmir; dashunia s’asht’ e rrëmbyeshime, s’madhështohetë,
5 s’ban punë të shumtutë, s’lypën të vetatë, nukë zemërohetë, s’mendon të keqen,
6 s’gëzohetë për të shtrembëtënë, por gëzohetë për të vërtetënë.
7 Të gjitha i bar, të gjitha i beson, të gjitha i shpëren, të gjitha i duron.
8 Dashunia kurrë s’bije për dhe, por të tieratë , a profezia ndë qofshinë , kanë me mbetunë mbë-nj-anë, a gjuhëna, kanë me pushuem, e të ditunë, ka me mbetunë mbë-nj-anë.
9 Sepse na pak gja dimë, edhe pak gja profetizoimë,
10 por kur të vijë e plota, atëherë ka me mbetunë mbë-nj-anë e paka.
11 Kur ishiem foshnje, flisiem si foshnje, mendoheshë si foshnje, kujtoheshë si foshnje, por kur u bashë burr, i lashë mbë-nj-anë punët’ e foshnjesë.
12 Sepse tashti shofimë ndëpër pasqyrë si mbë t’errët, por atëherë kemi me pamë faqe mbë faqe; tashti ngjof pak, por atëherë kam me ngjofunë, sikurse u ngjofa.
13 Edhe tashti mbet besa, shpëresa, dashunia, këto të tria, por ma e madhe se këto ashtë dashunia.
1 Ndë folça gjjuhërat’ e njerëzet edhe të ëngjëjvet, e të mos kem dashuri, u bëshë si ramë që gjëmon, a si qymvallë që tringëllin.
2 Edhë ndë paça profiti, edhe të di gjithë fshehësirat’ edhe çdo farë të dituri, edhe ndë paça gjithë besënë, kaqë sa të tunt nga vëndi male, e të mos kem dashuri, s’jam asgjë.
3 Edhe ndë ndafsha gjithë gjënë time për të ushqyerë të vobeqtë , edhe ndë dhënça ndër duar trupinë tim që të digjetë, e të mos kem dashuri, s’më bën dobi.
4 Dashuria ka zemërë të gjërë, edhe bën të mira; dashuria s’ka cmir; dashuria s’ësht’ e rrëmbyershime, s’madhështonetë,
5 S’bën punë të shumtuara, s’kërkon të sajatë, nukë zemëronetë, s’mendon të ligënë;
6 S’gëzonetë për të shtrëmbëtinë, po gëzonetë për të vërtetënë.
7 Të gjitha i mban, të gjitha i beson, të gjitha i shpëren, të gjitha i duron.
8 Dashuria kurrë s’bie poshtë. Po të tieratë , a profitia ndë qofshinë , do të mbesënë mbënjanë; a gjjuhëra, do të pushonjënë; a të diturë, do të mbesë mbënjanë.
9 Sepse neve pak gjë dimë, edhe pak gjë profitepsëmë.
10 Po kur të vinjë e plota, atëhere e paka do të mbesë mbënjanë.
11 Kur ishnjam foshnjë, flisnjam si foshnjë, mendonesh si foshnjë; kujtonesh si foshnjë, po kur u bëshë burr, i lashë mbënjanë punërat’ e foshnjesë;
12 Sepse ndashti shohmë ndëpër pasqyrë si mbë t’errët, po atëhere do të shohmë faqe mbë faqe; ndashti njoh pak, po atëhere do të njoh sikundrë u njohç.
13 Edhe ndashti mbete besa, shpëresa, dashuria, këto të tria; po më e madhe nga këto është dashuria.