KAPTINA VII.
1 Atëherë Krye-prifti tha: Vallë janë këto punë kështu?
2 Edhe ai tha: O burra, vëllazën, edhe atënë, pa ndëgjoni - Perëndia i laftit iu duk atit t’ynë Abrahamit, kur ishte ndë Mesopotami, para se pat ndenjun’ ai ndë Harran,
3 edhe i tha: “Dil prei dheut t’yt edhe prei fisit t’yt, edhe eja mb’ate dhe qi kam me të diftuem”.
4 Atëherë ai duel prei dheut Haldevet, edhe ndenji ndë Harran; edhe prei andyj, mbassi vdiq i ati ati, e nguli ndë këte dhe qi rrini ju tashti.
5 Edhe nuk’ i dha trashigim nd’ate dhe , as nji hapë kambe, por iu zotue se ka me ia dhanë ndën’ urdhënë të vet ati, edhe farës’ ati bashkë me ate, ndonëse ai s’kishte dial.
6 Edhe Perëndia foli kështu: “Se fara e ati ka me votunë të rrijë ndë dhe të huej; edhe kanë me e bamë shërbëtore, edhe kanë me e marrë me të keq katër qind viet.
7 Edhe ate komp, qi kanë me i shërbyem, kam me e gjukuem unë” - tha Perëndia - “edhe mbasandai kanë me dalunë, edhe kanë me më lutunë ndë këte vend”.
8 Edhe i dha dhiatën’ e rreth-presiesë; edhe kështu i leu Isaaku, edhe e rreth-preu mbë të tetënë ditë; edhe Isaakut i leu Iakobi, edhe Iakobit i lenë të dy-mbë-dhetë Krye-atënitë.
9 Edhe Krye-atënitë mbassi kishinë zmir Iosefinë, e shitnë ndë Egjyptë, por Perëndia ishte bashkë me ate,
10 edhe e shpëtoi prei gjithë shtrëngimesh ati, edhe i dha hir e dituni përpara Faraonit mbëretit Egjyptit, i cilli e vuni të parë përmbi Egjyptinë, edhe përmbi gjithë shtëpin’ e vet.
11 Edhe u ba nji zi mbë gjithë dhen’ e Egjyptit edhe Hanaanit, edhe nji shtrëngim i math, edhe atënitë t’anë nukë gjejinë ushqime.
12 Por Iakobi kur ndëgjoi se kishte grunë ndë Egjyptë, dërgoi herën’ e parë atënitë t’anë.
13 Edhe të dytënë herë Iosefi u ngjof me të vëllazënit e vet; edhe kombi i Iosefit duel për faqe te Faraoni.
14 Edhe Iosefi dërgoi, e thërriti të atin’ e vet Iakobinë, edhe gjithë nierëzin’ e vet, qi ishinë shtatë-dhet’ e pesë shpirtë.
15 Edhe Iakobi sdrypi ndë Egjyptë, edhe vdiq atie ai edhe atënitë t’anë.
16 Edhe i prunë ndë Sihem, edhe i vunë nd’ate vorr qi pat blemë Abrahami me çimim argjandi prei të bijvet Emmorit të atit Syhemit.
17 Por kur u avit koha e të zotuemit qi i pat bamë be Perëndia Abrahamit, u çue populli, edhe u shumue ndë Egjyptë,
18 deri sa u ngrit nji tietër mbëret, i cilli nukë ngjifte Iosefinë.
19 Kyi ngrefi lak kundrë kombit t’ynë, edhe u dha kaqi shtrëngim atënavet t’anë, sa i bani me hedhunë tej foshnjet’ e atyneve, qi të mos u ngjalletë fara.
20 Ndë këte kohë leu Moiseu, edhe ishte i bukur’ i Perëndisë, i cilli u ushqye tre muej ndë shtëpi të atit vet.
21 Edhe kur u hoth tej , e bija e Faraonit e muer, edhe e ushqeu për bir të vet.
22 Edhe Moiseu u mësue ndë gjithë ditunin’ e Egjyptianëvet; edhe ishte i fortë ndë fjalë e ndë punë.
23 Edhe kur ishte tue mbushunë katër-dhetë viet, i erdhi ndë zemërë t’ati me vum’ ore vëllazënit’ e vet, të bijt’ e Israelit.
24 Edhe kur pa nji tue iu bamë keq, i duel zot, edhe vrau Egjyptianinë, e muer shpagim për ate qi mundohei.
25 Sepse kujtonte se të vëllazënit’ e vet kishinë me e marrë vesht, se Perëndia u ep atyne shpëtim me anë të dorës’ ati, por ata nuk’ e muernë vesht.
26 Edhe mbë të nesërmenë ditë u duk mb’ata kur po ziheshinë, edhe i nguti ndë paqtim, tue thanë: O burra, ju jeni vëllazën; përse i bani keq njiani tietërit?
27 Por ai qi i bante keq të afërmit, e shtyni, edhe tha: Cilli të vuni të parë edhe gjukatës mbi ne?
28 Mos do të më vrasish ti, sikurse vrave die ate Egjyptianinë?
29 Atëherë Moiseu iku për këte fjalë, e u ba nieri i huej ndë dhe të Madiamit, atie ku i lenë dy dielm.
30 Edhe mbassi u mbushnë katër-dhetë viet, iu duk ndë shkretinët të malit Sina engjull’ i Zotit ndë flakë të ziarrmit ferrësë.
31 Edhe Moiseu kur pa, u mërekullue për ate të pame; edhe ai tue ardhunë ngjat me vum ore, erdhi zan’ i Zotit tek ai:
32 “Unë jam Perëndia i atënavet tu, Perëndia i Abrahamit, edhe Perëndia i Isaakut, edhe Perëndia i Iakobit”. Edhe Moiseu u trem, e s’kuxonte me vum’ ore.
33 Atëherë Zoti i tha: “Sgjith të mbathunit’ e kambëvet tua, sepse ai vendi qi ke ndenjunë, ashtë dhe i shenjtënueshim.
34 Vuna ore edhe pashë të hequnitë keq e popullit t’em qi ashtë ndë Egjyptë, edhe ndëgjova shamtimën’ e atyneve, edhe sdrypa me i shpëtuem; edhe tashti eja, se kam me të dërguem ndë Egjyptë”.
35 Këte Moisenë qi e mohuenë, tue thanë: “Cilli të vuni të parë edhe gjukatës?”, këte Perëndia e dërgoi të parë edhe shpërblimtar me anë të dorës’ engjullit qi iu duk ndë ferrët.
36 Kyi nxuer ata, mbassi bani mërekullia e shenje ndë dhe të Egjyptit, edhe ndë Det të Kuq, edhe ndë shkretinët katër-dhetë viet.
37 Kyi asht’ ai Moiseu qi u tha të bijvet Israelit, se: “Zoti Perëndia juei ka me u ngritunë juve nji Profet prei vëllazënish tuei, porsi mue; ati keni me i ndëgjuem”.
38 Kyi asht’ ai qi qe ndë përmbëledhiet ndë shkretinët bashkë me engjullinë qi fliste me ate ndë malt të Sinait, edhe me atënitë t’anë, i cilli priti fjalë të gjalla, për me dhanë neve.
39 Atënitë t’anë nukë deshnë me i ndëgjuem, por e hothnë poshtë, edhe u këthyenë me zemërat e veta ndë Egjyptë,
40 edhe i thanë Aaronit: “Na ban perëndina për me ecunë përpara nesh, sepse kyi Moiseu, qi na nxuer prei dheut Egjyptit, nukë dimë se qish i koditi”.
41 Edhe banë nji viç nd’ato ditt, edhe i prunë kurban idhullit, edhe gëzoheshinë për punët’ e duervet veta.
42 Përandai Perëndia u këthye, edhe i la për me iu lutunë ushtërisë qiellit; sikurse ashtë shkruem ndë libër të profetënavet: “Mos më keni prumë të theruna edhe kurbane katër-dhetë viet ndë shkretinët, o shtëpia e Israelit?
43 Por ngritët tendën’ e Molohut, edhe yllin’ e perëndisë tuei Remfanit, figurevet qi batë për me i adhuruem, përandai kam me u shpërgulunë juve përtej Babylonisë”.
44 Tenda e deshmisë ishte ndër atënit t’anë ndë shkretinët, sikurse porositi ai qi fliste me Moisenë, me e bamë mbas figuresë qi kishte pamë.
45 Edhe atënitë t’anë e muernë me vetëhe, edhe e prunë bashkë me Iesunë ndë dhet qi pushtuenë prei kombesh, të cillëtë Perëndia i nxuer jashtë prei faqes’ atënavet t’anë, deri ndë ditt të Davidit;
46 i cilli gjeti hir përpara Perëndisë, edhe hypi me gjetunë të ndenjunë për Perëndin’ e Iakobit.
47 Edhe Solomoni i ndërtoi nji shtëpi.
48 Por i Nalti nukë rri ndër tempuj qi bahenë me dorë; sikurse thotë profeti:
49 “Qielli ashtë shkambi em, edhe dheu ashtë vendi qi ve kambët’ e mia; çfarë shtëpie keni me ndërtuem për mue? - thotë Zoti - A cilli asht ai vend i së prajtëmesë s’eme?
50 A nuk’ i ka bamë dora eme këto të gjitha?”
51 O krenë të pakëthyem, edhe të pa-rreth-premë ndë zemër’ e ndë veshë, ju përherë i rrini kundrë Shpirtit Shenjt, sikurse atënitë tuei, kështu edhe ju .
52 Cillinë prei profetënish nukë ndoqnë atënitë tuei? Por edhe vran’ ata qi dhanë za çë përpara për të ardhëmen’ e të Dreitit, të cillit ju tashti u batë trathtorë edhe gjaksorë,
53 qi muertë ligjënë prei porosiash engjujvet, edhe nuk’ e rueitët.
54 Edhe ata kur ndëgjojinë këto, priteshinë ndëpër zemërat e veta, edhe ngërcëllojinë dhambëtë kundrë ati.
55 Por ai ishte plot me Shpirtinë Shenjt; kur çoi sytë ndë qiell, pa laftin’ e Perëndisë, edhe Iesunë tue ndenjunë prei së diathtësë Perëndisë,
56 edhe tha: Qe te po shof qijetë hapunë, edhe të birin’ e nieriut tue ndenjunë prei së diathtësë Perëndisë.
57 Atëherë ata t hërritnë me za të math, e zunë veshët’ e vet, edhe u turrnë të gjithë bashkë mbi ate,
58 edhe e nxuernë jashtë qytetit, edhe e rrifinë me gurë; edhe deshmitarëtë lanë petkat’ e veta për-anë kambëvet nji dialoshi qi quhei Saul.
59 Edhe rrifinë me gurë Stefaninë, qi lutei e thoshte: O Zoti Iesu, prit shpirtinë t’em.
60 Edhe si u ul mbë gjuj, thërriti me za të math: O Zot, mos ua numëro atyne këte për faj. Edhe porsa tha këte, ra mbë gjumë.