KAPTINA II.
1 Si të hethni tej pra qish-do të keqe, e qish-do gënjim, e hipokrisi, e zmirë, e gjithë të folëme keq,
2 porsi foshnje lemë rishtazë, le t’u ket’ anda qjumështin’ e këthiellëtë të fjalësë, qi të rriteni prei ati,
3 sepse e keni ngjënuem “Se Zoti asht’ i mirë”.
4 Mb’ate t’afrohi, qi ashtë gur i gjallë, i hedhunë tej prei nierëzish, por i sgjedhun’ e i nderëshim prei Perëndisë;
5 edhe ju, porsi gurë të gjallë, ndërtohi shtëpi shpirtënie, priftëni e shenjtënueshime, qi të bini kurbane shpirtënie, të pëlqyeshime te Perëndia me anë të Iesu Krishtit.
6 Përandai asht’ edhe mbrenda ndë shkronjët: “Qe te ve ndë Sion nji gur krye-sqepi, të sgjedhunë, të nderëshim, edhe ai qi i beson ati, s’ka për me u turpënuem”.
7 Për ju pra qi besoni ashtë nder, por për ata qi s’bindenë, “ate gurinë qi hothnë tej ata qi ndërtojënë, kyi u ba për krye kanti, edhe gur shqite,
8 edhe shkamp guri të shkandalit”, të cillëtë shqesinë mbë fjalët, sepse nukë bindenë, qi për ate ishinë vumë.
9 Por ju jeni “gjind i sgjedhunë, priftëni mbëretënie, komp shenjt”, popull qi ate e fitoi Perëndia , qi të diftojë të mirat’ e veta, i cilli u thirri juve prei errësinet mbë dritën’ e vet të mërekullueshimenë;
10 ju qi njiherë nuk’ ishitë popull, por tashti jeni popull’ i Perëndisë; ju qi njiherë nukë qetë përdëllyem, por tashi jeni përdëllyem.
11 O të dashunë, u lutem si të huej e të shkulunë dheut tuei qi jeni , të hiqni dorë prei dëshërimevet mishit, qi bajënë luftë kundrë shpirtit;
12 të shkoni jetë të mirë ndër kombet, qi u tërhiekinë n’gojë si për nierës keq-bamës, kur të shofinë prei të miravet vepëravet tueja , të lavdojënë Perëndinë ndë ditët të vumes’ ore.
13 I ulni kryetë pra qish-do urdhëni të nieriut për Zotinë, kaqi mbëretit, si ma të naltit,
14 aqi guvernorëvet, si të dërguem qi janë prei anës’ ati për me marrë shpagim prei atyneve qi bajënë keq, e për me lavduem ata qi bajënë mirë,
15 sepse kështu ashtë dashunimi i Perëndisë, t’u mbëçilni gojënë nierëzëvet marrë për të paditëmenë,
16 si të lirë, e jo si tue pasunë të lirënë për mbulesën’ e së keqesë, por si shërbëtorët’ e Perëndisë.
17 Nderoni të gjithë, doni vëllazëninë, kini frikë Perëndinë, nderoni mbëretinë.
18 Ju shërbëtorët’ u ulni kryetë zotënivet tuei me qish-do frikë, jo vetëmë të mirëvet e të butëvet, por edhe të shtrembëtëvet,
19 sepse këjo ashtë hir, qi të shëfrejë kushi idhënime për ndërgjegjëjenë mbë Perëndinë, tue pësuem pa udhë.
20 Sepse qish farë lafti ashtë , ndë durofshi kur të rrifeni për fajet, por ndë durofshi tue bamë mirë, e tue hiekunë keq, këjo ashtë hir për-anë Perëndisë.
21 Sepse për këte u thirrtë, sepse edhe Krishti pësoi për ne, t’u lajë juve shëmbëllëtyrë, qi të ecëni mbas gjurmash ati,
22 i cilli “nukë bani faj, as nuk’ u gjet gënjim ndë gojët t’ati”.
23 I cilli tue u përqeshunë nukë përqeshi, tue pësuem nukë shtiu frikënë, por epte vetëvetëhenë n’dorë ati qi gjukon me udhë,
24 i cilli vetë barti fajetë t’ona ndë korpt të vet mbi drut, qi si të vdesimë ndë fajet, të rroimë ndë dreitëni; “me plagën’ e ati u shëndoshët”.
25 Sepse ishitë “si dhen bierrun’ udhënë”, por tashi u këthyetë te bariu edhe episkopi i shpirtënavet tuei.
Kapitulli II
1 Na tue lanë gjithë diekeqii, e gjithë të ngënjyem, e gjithë zmiir të keq e gjithë lakëmii e gjithë të kujtuom për të keq, 2 e porsi djelm tash të lenë dëshëroni klomështitë me ushqyem shpirtinë paa ndonjë të ngënjyem, përse ju pr’ata të rritii, 3 e ju tue klenë të dërejtë, Zotynë anshtë i përmishëriershim . 4 E ju tue iu affëruom, ai tue klenë guur i gjallë, n’nierëzishit për të vërtetë provuom , e n’Sinëzot i zgjedhunë për ndeer, 5 e ju porsi gurë ini fabrikuom, shtëpii e shpirtit, priftënii e shenjtuome, me prezentuom ostia të shpirtit, ndë e pëlqyem të Tinëzot, për Jezu Krishtnë. 6 Qi edhe ndë e Shkruomit gjindetë: Hinje se u vee ndë Siont gurë, ai me klenë për të vutë ndë e parët kantuo, e i zgjedhunë e i paaçmuom; ai qi të besonjë mbë te, mos jetë trembunë. 7 E juve anshtë ndeer, ju qi besoni; e atyne qi nukë besonjënë, guri qi punëtorëtë provuonë , ai zu me klenë krye ndë kantont, 8 e “gur me klenë nvratë e gur n’shkandulli”, atyne qi ta lëkondnjënë me fjalë, e atyne qi mbë te nukë besonjënë, qi klenë vum ndë te. 9 E ju fara e zgjedhunë, priftënii e dërejtë , gjind shenjte, popullë i ngadhënjimit, përse ju të predikoni vertutetë e tij, qi u grishi n’s’errëtashit ndë e paaçmuomet dritë të tij; 10 qi ju ndë e shkuom nukë ishnjitë popullë i Tinëzot, as mishërierja me juu s’kish me baam; e tash u batë populli i Tinëzot e patë mishërierë e tij.
11 Të dashunë, u lus, porsi t’ardhunë të mbahii n’dëshireshit së korpit, qi lëftonjnë kondra shpirtit; 12 e të shkuomitë taj të jetë të dëlirë e onesto ndër gjindt, përse nd’ato kafshë qi n’jush flasënë porsi n’baakëqishit, tue u paam ato vepëra të mira, të përlëvdonjënë lavdinë e madh të Tinëzot n’ditet qi të vinjë me na vizituom. 13 E prashtu bani t’ini përvutë t’silltdo dorë n’nierëzie të jetë, për ndeer të Tinëzot, regj të jetë o maa i madh, 14 o vum mbë kambë n’Zoti porsi n’ishnë n’Sinëzot dërguom; e Zotynë anshtë ai qi të banjë vendetë kondra baakëqivet e lavd i përlëvduom i baamirëvet; 15 përse kështu anshtë vollundetja e Tinëzot, ju tue bam mirë të mbërshelni gojënë nierëzet këmbyemë, atyne qi s’kanë urtë ndë vetëhenë, 16 përse si ini të liberuom, e jo porsi ata qi kanë mbëluom libertatnë me diekeqia , ma porsi shërbëtorë të Tinëzot. 17 Gjithëkana nderini, duoni fratijetë, druoni Tenëzonë, nderi regjnë.
18 Shërbëtorëtë të jenë përherë përvutë zotënivet, jo se atyne qi janë të mirë e të përvutë, por edhe atyne qi janë fort t’egrë. 19 Përse kyy anshtë hiri ndaj Tenëzonë.
21 Krishti pësoi për nee, neve tue na lanë ekzempio , përse ju të ndiqëni të bametë e tij; 22 e ai kurrajtë kat nukë bani, as të ngënjyem nuk u gjet ndë gojë të tij; ai tue klenë mallëkuom nukë mallëkon, ai tue pësuom nukë menacon, por e trou vendetënë atij qi gjukon për të dërejtë; 24 e ai barti katetë tonë mbë korpt të tij prmbii kryqt, përse tue vdekunë për katet, të gjellijmë për të dërejtë, qi na për mundimet të tij jemi shëndoshunë. 25 Përse ishnjim porsi dhentë e bdjera, e tash u kthyem barit e tek ai qi do shpirtënatë tonë.