1 Mjer Ariila, Ariila, qyteti (që) pat ndenjurë Dhavidhi; shtoni vit mbi vit, le të therënë kurbane të kremteje.
2 Po unë do të shtrëngonj Ariilënë, edhe (atie) do të jetë barrë e shtrëngatë, po tek unë do të jetë posi Ariila.
3 Edhe do të ngul ushtërinë kundrë teje përqark, edhe do të ngreh të qerthulluarë me hendek kundrë teje, edhe do të ngre mure kundrë teje.
4 Edhe do të hidhesh poshtë, do të flaç nga trualli, edhe të foluritë tat do të jetë të unjurë prej dheu, edhe zëri yt nga trualli, do të jetë posi zëri i ati që flet nga barku, edhe ligjërata jote do të pishtëllinjë nga balta.
5 Edhe shumica e arëmiqet tu do të jetë posi pluhuri, edhe shumica e të fortëvet posi kashta që e merr (era); po, këjo do të bënetë papandehurë sa-kaqë-herash.
6 Zoti i ushtërivet do të vinjë për të parë ty, me bubullimë, e me tërmet, e me zë të math, me erë të fortë, e me erë shakulli, e me flakë zjarri që diek.
7 Edhe shumica e gjithë kombavet, që lëftonjënë kundrë Ariilësë, po, gjith’ ata që lëftonjënë kundrë asaj, edhe kundrë murevet asaj, edhe ata që shtrëngonjën’ atë, do të jetë posi ëndërrë që shohënë natënë.
8 Po më fort posi ay që ka uri e sheh ëndërra, se na tek po ha, po sqonetë, edhe shpirti i ati (është) sbrazëtë; apo posi ay që ka et e sheh ëndërra, se na tek po pi, po sqonetë, edhe na (tek ësht’) i pafuqishim, edhe shpirti i ati ka et; kështu do të jenë shumicat’ e gjithë kombavet, që lëftonjënë kundrë malit Sionësë.
9 Qëndroni, e çuditi, klithni, e thërritni; këta dehenë, po jo prej vere, u mirrenë këmbëtë, po jo prej të piri të fortë.
10 Sepse Zoti derdhi mbi ju frymë gjumi të rëndë, edhe mbylli sytë tuaj; mbuloi përqark profitëtë e krerëtë tuaj, që shohënë të fanitura.
11 Edhe ç’do të faniturë do të jetë ndër ju posi fialë karte të mbyllurë, që t’ja apënë ndonjëj që di të këndonjë, e të thonë: Të lutem, këndo këtë; edhe ay të thotë: Nukë munt, sepse është mbyllurë.
12 Edhe i apënë kartënë ati që s’di të këndonjë, edhe thonë: Të lutem, këndo këtë; edhe ay thotë: S’di të këndonj.
13 Përandaj Zoti thotë: Sepse këjo gjëndëje më afronetë me golën’ e saj, edhe më nderon me buzët’ e saja, po zëmëra e asaj është lark meje, edhe më druanjënë, (tuke mësuarë) mësime, porosi njerëzish;
14 përandaj na tek do të shtonj të bënj punë të çudiçime ndë mest të kësaj gjëndëje, punë të çudiçime e të maniçime, sepse dituria e të dituret asaj do të humbasë, edhe mëndëja e të mënçëmëvet asaj do të fshihetë.
15 Mjer ata që mihënë thellë për të fshehurë këshillënë nga zoti, edhe të cilëvet punëtë janë nd’ errësirë, edhe thonë: Cili na sheh? Edhe cili na di?
16 O të shtrëmbëtë, a do të kujtonetë tiegullari posi balta? A do të thotë gatesa për atë që gatuan këtë: Ky nukë më gatoi? Apo ndërtesa do t’i thotë ati që ndërton këtë: Ky s’ka mënt?
17 Nukë (do të shkonjë) edhe shumë kohë, edhe Livani do të bënetë fushë plot me pemë, edhe fusha plot me pemë do të kujtonetë posi pyll.
18 Edhe atë ditë, të shurdhuritë do të dëgjonjënë fialët’ e kartësë, edhe syt’ e të verburet do të shohënë, (si të shpëtonjënë) nga errësira e nga mjegulla.
19 Edhe të përunjëtitë do të shtonjënë gëzimnë mbë Zotinë, edhe të vobeqt’ e njerëzet do të gëzonenë për Shënjtin’ e Israilit.
20 Sepse i frikëshimi nukë mbeti, edhe përqeshësi u shua, edhe gjith’ ata që ruanjënë panominë u shuanë,
21 të cilëtë bënjënë njerinë faltuar për një fialë, edhe i ngrehënë kurth ati që qërton ndë portët, edhe shtrembëronjënë të dreitënë me të rreme.
22 Përandaj Zoti që shpëtoi Avraamnë, kështu thotë për shtëpin’ e Jakovit: Jakovi nukë do të turpëronetë më, edhe faqëja e ati nukë do të verdhetë më.
23 Po kur të shohë djemt’ e ti, punën’ e duaret mia, ndë mest të ti, do të shënjtëronjën’ emërinë t’im, edhe do të shënjtëronjënë Shënjtin’ e Jakovit, edhe do t’i kenë frikë Perëndis’ Israilit.
24 Po ata që gabonenë pas frymësë do të bienë ndër mënt, edhe ata që mpshonjënë do të xënë mësim.