1 Më i mirë ësht’ i vobegu që ecën ndë të tërët të ti, se (i pasuri) që shtrëmbëron buzët’ e tia, edhe është pa mënt.
2 Shpirt pa mënt me të vërtetë nuk’ (është) gjë e mirë; edhe kush nxiton këmbëtë, pengonetë.
3 Marrëzia e njeriut shtrëmbëron udhën’ e ati, edhe zemëra e ati mpeshon mbë Zotinë.
4 Gjëja shton shumë miq, po nga i vobegu heq dorë (edhe) miku i ti.
5 Deshmitari i rrem nukë do të mbetetë pamunduarë, edhe kush flet gënjeshtra nukë do të shpëtonjë.
6 Shumë (vetë) përkëdhelënë faqen’ e të parit, edhe kushdo është miku i ati njeriu që ep.
7 Të vobegun’ e mërzitnjënë gjithë të vëllezëritë; sa më tepërë do të mërgonenë nga ay miqt’ e ati? Ay vete pas tuke klithurë, po ata nukë (përgjigjenë).
8 Kush fiton dituri do shpirtin’ e ti; kush ruan urtësi do të gjenjë mirë.
9 Deshmitar’ i rrem nukë do të mbetetë pa munduarë; edhe kush flet gënjeshtra do të vdiretë.
10 Kënaqëja nuk’ i vëlen të marrit; shumë më tepërë shërbëtorit, të urdhëronjë zotërinë.
11 Urtësia e njeriut përmbëleth zemërimin’ e ati, edhe është lavdi për atë të mos shohë falinë.
12 Zemërimi i mbëretit është posi ulërimë leoni, po miqësia e ati (është) posi vesa mbi barinë.
13 Bir’ i marrë (është) prishëja e t’et; edhe të zënat’ e gruasë (janë) si pika që s’pushon.
14 Shtëpi e gjë trashëgonenë nga atëritë, po gruaja e urtë nga Zoti.
15 Purtesa heth (njerinë) ndë gjumë të rëndë, edhe shpirti i papunë do të ketë uri.
16 Kush ruan porosinë, ruan shpirtin’ e ti, po ay që përmbys udhët’ e tia do të vdiretë.
17 Kush përdëllen të vobegunë huan Zotinë, edhe do t’i shpaguhetë.
18 Mundo t’ët-bir gjer sa është shpëresë, po le të mos të dhizetë shpirti, gjersa ta vraç atë.
19 Zemëraku do munduarë, sepse edhe ndë e lërofsh (atë), përsëri do t’e bënjç (atë punë).
20 Dëgjo këshille e prit mësim, që të bënesh i diturë më ndë funt.
21 Shumë mendime janë ndë zemërët të njeriut, po këshillëja e Zotit do të qëndronjë vetëmë.
22 Nderi i njeriut (është) të mirët’ e ati; edhe i vobegu (është) më i mirë se gënjeshtari.
23 Frik’ e Zotit bie jetë, edhe do të bierë (të flerë) nginjurë, ndonjë e ligë nukë do t’e gjenjë.
24 Ay që purton ngjyen dorën’ e ti ndë kupët, edhe nukë do ta kthenjë as ndë golët të ti.
25 Ndë frushkullofsh përqeshësinë, i mituri do t’e ketë ndër mënt, edhe ndë qërtofsh t’urtinë, do të xënjë mënt.
26 Kush shpërnderon tanë, e shtyn t’ëmënë, (është) një bir që bën turpëri e të sharë.
27 Pusho, o biri im, së dëgjuari mësim që të praps nga fialët’ e të kupëtuarit.
28 Deshmitar’ i paudhë përqesh të dreitinë, edhe gola e të paudhëvet përpin paudhëri.
29 Gjyqe bënenë gati për përqeshësit, shqepë për kurrizin’ e të marrëvet.
1 Better is the poor that walketh in his integrity, than he that is perverse in his lips, and is a fool. 2 Also, that the soul be without knowledge, it is not good; and he that hasteth with his feet sinneth. 3 The foolishness of man perverteth his way: and his heart fretteth against the LORD. 4 Wealth maketh many friends; but the poor is separated from his neighbour. 5 A false witness shall not be unpunished, and he that speaketh lies shall not escape.
6 Many will intreat the favour of the prince: and every man is a friend to him that giveth gifts. 7 All the brethren of the poor do hate him: how much more do his friends go far from him? he pursueth them with words, yet they are wanting to him . 8 He that getteth wisdom loveth his own soul: he that keepeth understanding shall find good. 9 A false witness shall not be unpunished, and he that speaketh lies shall perish. 10 Delight is not seemly for a fool; much less for a servant to have rule over princes. 11 The discretion of a man deferreth his anger; and it is his glory to pass over a transgression. 12 The king’s wrath is as the roaring of a lion; but his favour is as dew upon the grass. 13 A foolish son is the calamity of his father: and the contentions of a wife are a continual dropping. 14 House and riches are the inheritance of fathers: and a prudent wife is from the LORD. 15 Slothfulness casteth into a deep sleep; and an idle soul shall suffer hunger. 16 He that keepeth the commandment keepeth his own soul; but he that despiseth his ways shall die. 17 He that hath pity upon the poor lendeth unto the LORD; and that which he hath given will he pay him again. 18 Chasten thy son while there is hope, and let not thy soul spare for his crying. 19 A man of great wrath shall suffer punishment: for if thou deliver him , yet thou must do it again. 20 Hear counsel, and receive instruction, that thou mayest be wise in thy latter end. 21 There are many devices in a man’s heart; nevertheless the counsel of the LORD, that shall stand. 22 The desire of a man is his kindness: and a poor man is better than a liar. 23 The fear of the LORD tendeth to life: and he that hath it shall abide satisfied; he shall not be visited with evil. 24 A slothful man hideth his hand in his bosom, and will not so much as bring it to his mouth again. 25 Smite a scorner, and the simple will beware: and reprove one that hath understanding, and he will understand knowledge. 26 He that wasteth his father, and chaseth away his mother, is a son that causeth shame, and bringeth reproach. 27 Cease, my son, to hear the instruction that causeth to err from the words of knowledge. 28 An ungodly witness scorneth judgment: and the mouth of the wicked devoureth iniquity. 29 Judgments are prepared for scorners, and stripes for the back of fools.