1 Atë vit që vdiq Uziahu, mbëreti, pashë Zotinë tuke ndenjurë mbë shkëmp të lartë e të ngriturë, edhe pëqiri i ati mbushi tempullinë.
2 Siprë ati rrininë Serafimë, që kishte nga gjashtë krahë gjithë-se-cili: me të dyjatë mbulonte faqen’ e ti, edhe me të dyjatë mbulonte këmbët’ e tia, edhe me të dyjatë fluturonte.
3 Edhe njëri i thërriste tjatërit, e thoshte:
Shënjt, shënjt, shënjt, (është) Zoti i ushtërivet,
gjithë dheu (është) plot me lavdin’ e ati.
4 Edhe shtyllat’ e derësë u tuntnë nga zëri i ati që thëriste, edhe shtëpia u mbush me tym.
5 Atëhere thashë: Mjeri unë! Sepse jam njeri me buzë të paqëruara, edhe rri ndë mest të gjëndëjesë me buzë të paqëruara; sepse syt’ e mi panë Mbëretinë, Zotin’ e ushtërivet.
6 Atëhere fluturoi tek unë një nga Serafimëtë, që kishte ndë dorë të ti një thëngjill zjarri, (të cilin’) e mori me pickatorenë nga theroreja.
7 Edhe e poqi ndë golët t’ime, e tha: Na ky tek të poqi buzëtë, edhe panomia t’u hoq, edhe fali t’u qërua.
8 Edhe dëgjova zën’ e Zotit, që thoshte: Cilinë do të dërgonj, edhe cili do të venjë për neve? Atëhere thashë: Na (tek jam) unë, dërgo-më.
9 Edhe (ay) tha: Shko, e thuaj kësaj gjëndëje: Me veshë do të dëgjoni, po nukë do të merrni vesh; edhe me sy do të shihni, po nukë do të kuptoni.
10 U trash zëmër’ e kësaj gjëndëje, edhe u bënë veshët’ e atyreve të rëndë, edhe mbyllnë syt’ e tyre, që të mos shohënë me syt’ e tyre, e të dëgjonjënë me veshët’ e tyre, edhe të kuptonjënë me zemërën’ e tyre, edhe të këthenen’ e të shëronenë.
11 Atëhere thashë: Gjer kurë, o Zot? Edhe (ay) u përgjeq: Gjersa të shkretonenë qytetetë, që të mos ketë vëndës, edhe shtëpitë, (që të mos kenë) njeri, edhe dheu të shkretonetë fare,
12 edhe Zoti të largonjë njerëzitë, edhe të mos mbesë farë gjëje ndë mest të dheut.
13 Po (do të mbesë) nd’ atë edhe një e dhietë, edhe ajo përsëri do të hahetë; posi vgjërit e lisit, që (u mbitetë) trungu, kur pritenë, (kështu) farësë shënjtëruarë (do të mbetetë) trungu i asaj.
1 In the year that king Uzziah died I saw also the Lord sitting upon a throne, high and lifted up, and his train filled the temple. 2 Above it stood the seraphims: each one had six wings; with twain he covered his face, and with twain he covered his feet, and with twain he did fly. 3 And one cried unto another, and said, Holy, holy, holy, is the LORD of hosts: the whole earth is full of his glory. 4 And the posts of the door moved at the voice of him that cried, and the house was filled with smoke.
5 ¶ Then said I, Woe is me! for I am undone; because I am a man of unclean lips, and I dwell in the midst of a people of unclean lips: for mine eyes have seen the King, the LORD of hosts. 6 Then flew one of the seraphims unto me, having a live coal in his hand, which he had taken with the tongs from off the altar: 7 And he laid it upon my mouth, and said, Lo, this hath touched thy lips; and thine iniquity is taken away, and thy sin purged. 8 Also I heard the voice of the Lord, saying, Whom shall I send, and who will go for us? Then said I, Here am I; send me.
9 ¶ And he said, Go, and tell this people, Hear ye indeed, but understand not; and see ye indeed, but perceive not. 10 Make the heart of this people fat, and make their ears heavy, and shut their eyes; lest they see with their eyes, and hear with their ears, and understand with their heart, and convert, and be healed. 11 Then said I, Lord, how long? And he answered, Until the cities be wasted without inhabitant, and the houses without man, and the land be utterly desolate, 12 And the LORD have removed men far away, and there be a great forsaking in the midst of the land.
13 ¶ But yet in it shall be a tenth, and it shall return, and shall be eaten: as a teil tree, and as an oak, whose substance is in them, when they cast their leaves: so the holy seed shall be the substance thereof.