1 Pa dëgjo, o Israil: Ti po kapërcen Jordhaninë sot, që të hynjç të trashëgojsh komba më të mëdhenj e më të fortë se ti, qytete të mëdhenj, e të thurë me mur gjer ndë qiell, 2 gjëndëje të madhe e të gjatë (ndë shtat), të bijt’ e Anakimëvet, që i njeh, e i ke dëgjuarë. Cili munt të qëndronjë përpara të bijet Anakut? 3 Ta dish pra sot, se Zoti Perëndia yt ësht’ ay që shkon përpara teje; (është) zjarr që përvëlon, ay do të shuanjë ata, edhe do të prishnjë ata përpara teje, edhe do të dëbonjç ata, edhe shpejt do të prishç ata, sikundrë të tha Zoti.
4 Zoti Perëndia yt si të dëbonjë ata përpara teje, mos thuash ndë zëmërët tënde: Për dëreitërinë t’ime më shtiu Zoti të trashëgonj këtë dhé, po për pabesërin’ e këtyre kombave Zoti Perëndia yt i dëbon ata përpara teje. 5 Jo për dëreitërinë tënde, as për të dëreitën’ e zëmrësë s’ate, hyn të trashëgojsh dhen’ e atyreve, po për pabesërin’ e këtyre kombave po i dëbon ata përpara sysh tu, Zoti Perëndia yt, edhe që të forconjë atë fialënë që u u përbetua Zoti atëret tu, Avraamit, e Isaakut, e Jakovit. 6 Ta dish pra se Zoti Perëndia yt nukë po të ep këtë dhe të mirë ta trashëgojsh, për dëreitërinë tënde, sepse je gjëndëje krye-trashë.
7 Kujtonu, mos harrojsh, sa e zëmërove Zonë Perëndinë tënt ndë shkretëtirët, që atë ditë që dualltë nga dhe i Egjyftërisë, gjersa harritë ndë këtë vënt, ngritët krye kundrë Zotit. 8 Edhe ndë Horeb zëmëruatë Zonë, edhe Zoti u zëmërua kundrë jush që t’u shuante, 9 kur u ngjita ndë malt të mirnjam rrasat’ e gurta, rrasat’ e dhiatësë që bëri Zoti me ju. Atëherë mbeç ndë malt dyzet dit e dyzet net, nukë hëngra bukë, as nukë piva ujë; 10 edhe Zoti më dha të dy rrasat’ e gurta, shkruarë me gjishtin’ e Perëndisë, edhe mbi ato ishinë shkruarë gjith’ ato fialëtë që u foli Zoti juve ndë malt nga mezi i zjarrit ndë ditët të përmbëledhëjesë. 11 Edhe ndë funt të dyzet ditvet e të dyzet netvet, Zoti më dha të dy rrasat’ e gurta, rrasat’ e dhiatësë. 12 Edhe Zoti më tha: Ngreu, e sbrit shpejt së këtejmi, sepse gjëndëja jote që nxore nga Egjyftëria fëleu, u prornë shpejt nga udha që i urdhërova ata, bënë për vetëhen’ e tyre idhullë të derdhurë. 13 Edhe Zoti më foli e më tha: Pashë këtë gjëndëje edhe na tek është gjëndëje krye-trashë; 14 lërë-më t’i humbas ata, edhe të shuanj emërin’ e atyreve përposhtë qiellit, edhe të kam për të bërë komp më të fortë e më të math se këta.
15 Edhe u kthyesh’ e sbrita nga mali, (edhe mali po digjej prej zjarrit,) edhe kishjem të dy rrasat’ e dhiatësë ndër të dy duart’ e mia, 16 edhe pashë, edhe na tek kishitë fëlyerë kundrë Zotit Perëndisë tuaj, e kishitë bërë për vetëhenë tuaj viç të derdhurë, ishitë pierrë shpejt nga udha që u urdhëroi juve Zoti; 17 edhe rroka të dy rrasatë, e i hodha nga të dy duart’ e mia, edhe i theva përpara syvet tuaj.
18 Edhe rrashë përpara Zotit, posi përpara, dyzet dit e dyzet net, nukë hëngra bukë, as nukë piva ujë, nga puna e gjithë falevet tuaj që fëlyetë, e bëtë keq përpara Zotit, kaqë sa ta zëmëroni, 19 sepse u frikësuashë nga mëria e nga zëmërimi që ish zëmëruarë Zoti kundrë jush për të shuarë juve. Po Zoti më dëgjoi edhe këtë herë. 20 Edhe Zoti ish zëmëruarë fort kundrë Aaronit për të shuar’ atë, edhe i u luç edhe për Aaronë nd’ atë kohë.
21 Edhe mora falinë tuaj, viçinë që bëtë, edhe e dogja ndë zjarr, edhe e theva e e hollova gjersa u bë posi pluhur’ i hollë, edhe hodha pluhurin’ e këtij ndë purruat që sbret nga mali.
22 Edhe ndë Taberah, e ndë Massah, e ndë Qibroth-hattaavah zemëruatë Zonë. 23 Edhe Zoti kur u shpuri juve nga Kadesh-barnia, u tha: Ngjiti, e trashëgoni dhenë që u dhashë juve, atë herë ju ngrittë krye kundrë Zotit Perëndisë tuaj, edhe nuk’ i besuat’ atij, as nuk’ i dëgjuatë zënë. 24 Ngrittë krye kundrë Zotit, që atë ditë që u njoha.
25 Edhe rrashë përpara Zotit dyzet dit e dyzet net, sikundrë pata rënë përpara (herën’ e parë), sepse Zoti tha t’u shuante. 26 Edhe i u luç Zotit, e i thashë: O Zot Perëndi, mos shuaj gjëndëjenë tënde, edhe trashëgimnë tënt, që shpërbleve me anë të madhërisë s’ate, (edhe) e nxore nga Egjyftëria me dorë të fortë, 27 kujto shërbëtorët’ e tu, Avraamnë, e Isaaknë, e Iakovinë, mos vështro ashpërimin’ e kësaj gjëndëje, as pabesërit’ e atyreve, as fialët’ e atyreve, 28 mos thonë njerëzit’ e këtij dheu, që na nxore, sepse Zoti s’munt t’i këlliste ata nd’ atë dhe që u u zotua atyre, edhe i mërzitte ata, i nxori ata që t’i vriste ndë shkretëtirët; 29 po këta janë gjëndëja jote, edhe trashëgimi yt, të cilët’ i nxore me fuqinë tënde të madhenë, edhe me krahunë tënt të ndejturinë.