1 Më mirë bukë thatë, e paqtim bashkë me atë, se plot shtëpinë me kurbane bashkë me zënëje.
2 Shërbëtori i urtë do t’urdhëronjë birin’ e turpëjesë, edhe do të ndanjë trashëgimnë bashkë ndë mest të vëllezëret.
3 Sqyreja që tret shprovon argjëndinë, furra arinë, po Zoti zemëratë.
4 Keq-bërësi dëgjon buzët’ e paudha, gënjeshtari i mba vesh gluhësë ligë.
5 Kush përqesh të vobegunë, shan Bërësin’ e ati; kush gëzonetë për të ligat, nukë do të mbesë pa munduarë.
6 Kurora e pleqvet janë djemt’ e djemvet, edhe lavdia e djemvet janë përint’ e atyre.
7 Buzë të larta nuk’ i vëlenjënë të marrit; shumë më pak buzë të rreme (nuk’) i vëlenjënë zotërisë.
8 Mita (është posi) gur i paçimuarë ndër sy të mitë-marrësit; atie tek duketë këjo, mbaron punë.
9 Kush fsheh falinë, kërkon miqësi, po kush e merr ndëpër golë punënë, ndan më të dashuritë miq.
10 Qërtimi rreh të urtinë më tepërë, se një qint frushkulla të marrinë.
11 I ligu kërkon vetëmë trubullime, përandaj do të dërgonetë zë-dhënës i keq kundrë ati.
12 Le të piqetë me njerinë harusha që i kanë marrë këlyshtë, e mos i marri ndë marrëzi të ti.
13 Kush shpaguanë të keqe, ndë vënt të së mirësë, e keqeja nukë do të ikënjë prej shtëpis’ ati.
14 Kush zë të bënjë qartë, (është posi) ay që çthur ujëra, përandaj pusho nga qarta përpara se të dhizetë.
15 Kush nxier pa fal të paudhinë, edhe dënon të dreitinë, të dy janë të ndohëtë te Zoti.
16 Ç’vëlen argjëndi ndë dorët të marrit, që të blenjë dituri, kur ay s’ka mënt?
17 Miku të do kurdo, po vëllaj lint ndë kohë të nevolësë.
18 Njeriu që s’ka mënt zë dorënë, (edhe) zihetë dorë-zënës për mikun’ e ti.
19 Kush do qarta, do fale; kush larton fort derën’ e ti, kërkon prishëje.
20 Kush ka zemërë të shtrëmbëtë, nukë gjen mirë, edhe kush ka gluhë të shtrëmbëtë bie ndë të keqe.
21 Kush piell të marrë, e bën për helmimin’ e ti; i ati i të marrit s’ka gëzim.
22 Zemër’ e gëzuarë të bën mirë (posi) miekësi, po shpirti i thyerë thanë eshtëratë.
23 I paudhi merr dhuratë nga gjiri, për të shtrëmbëruar’ udhët’ e gjyqit.
24 Ndë faqet të urtit (është) dituri, po syt’ e të marrit shohënë mb’ anë të dheut.
25 Bir’ i marrë (është) helmim te i ati, edhe hidhërim te ajo që e ka piellë.
26 Nuk’ (është) kurrë mirë t’i apënë mundim të dreitit, (a) t’u bienë të parëvet për dreitërin’ e atyre.
27 Ay që mba fialënë (ësht’) i mënçëm, zëmërë-gjëri ësht’ i urtë.
28 Edhe ay i marri, kur s’flet me golë, numëronetë për i urtë; edhe ay që mbyll golën’ e ti ësht’ i mënçim.