1 Mjeri ti që prish, e nuk’ u prishe, edhe që shtrëngon, e nuk’ u shtrëngove; kur të pushojsh së prishuri, do të prishesh, kur të mbarojsh së shtrënguari, do të shtrëngonesh.
2 Ndële-na, o Zot, po të presëmë; ij krahu i atyreve mëngjes për mëngjes, edhe shpëtimi ynë ndë kohë të shtrëngatësë.
3 Gjëndëjet’ iknë nga zëri i turbullimit, kombat’ u shpërndanë nga të lartuarëtë t’at.
4 Edhe plaçkatë tuaja do të mbëlidhenë, (sikundrë) mbëlidhenë karkalecatë; do të këcenjënë mbi atë, posi karkaleci që këcen aty këtu.
5 Zoti u lartua, sepse rri ndër të larta, mbushi Sionënë me gjyq e me dreitëri.
6 Edhe urtësia e dituria do të jenë forcata e kohëravet tua, (edhe) fuqia e shpëtimi (do të jetë) frika e Zotit, ay (është) thesari i ati.
7 Na trimat’ e atyreve tek do të klëthasënë së jashtësmi, (edhe) të laimët’ e paqtimit do të klanjënë hidhurë.
8 Udhët’ u shkretuanë, udhëtarëtë pushuanë; prishnë besënë, hodhi tej qytetetë, nukë kujton (njeri).
9 Dheu mba zi, fyshketë: Livani ka turp, po nduketë, Sharoni është posi shkretëtirë, edhe Bashana e Karmilli u shkuntnë.
10 Tashi do të ngrihem, thotë Zoti, tashi do të lartonem, tashi do të madhëronem.
11 Do të mbarsi push, e do të pillni kashtë; fryma juaj do t’u diegë juve (posi) zjarr,
12 Edhe gjëndëjetë do të jenë (posi) të diegura këlqereje, (posi) gjëmba të prerë do të digjenë ndë zjarr.
13 Ju të largëtë, pa dëgjoni se ç’bëra, edhe ju të afërmitë, njihni fuqinë t’ime.
14 Faltorëtë ndë Sionë do të tristonjënë, tristim do t’i zërë hipokritëtë, kaqë (sa do të thonë): Kush do të rri ndër ne bashkë me zjarrinë që diek? Kush do të rri ndër ne bashkë me të diegurat’ e përjetëshime?
15 Kush ecën me dreitëri, kush flet me të dreitë, kush heth tej fitimin’ e shtrëngatavet, kush shkunt duart’ e tia nga të marrëtë mitë, kush zë veshët’ e ti që të mos dëgjonjë për gjak, edhe kush mbyll syt’ e ti që mos shohë të keqenë,
16 ky do të rri mbë të lartat; vëndet’ e të mburuarit ati (do të jenë) shkëmbet’ e fortë, bukë do t’i epet’ ati, ujët’ e ati (do të jetë) me të vërtetë:
17 syt’ e tu do të shohënë mbëretinë ndë bukurit t’ati, do të shohënë dhen’ e largë.
18 Zëmëra jote do të shkonjë ndër mënt tristimnë (që shkoi, e do të thërrasë): Ku është shkronjësi? Ku (është) kërkonjësi? Ku (ësht’) ay që numëron pirgjetë?
19 Nukë do të shohç gjëndëje t’egrë, gjëndëje me zë të thellë, kaqë sa të mos shquajsh, gluhë që belburon, (kaqë) sa të mos kupëtojsh.
20 Shtierë sytë ndë Sionë, ndë qytet të kremtevet t’ona; syt’ e tu do të shohënë Jerusalimënë vënt të prëjturi, tendë që s’është për të shkrehurë, hunjt’ e asaj nukë do të luanjënë vëndit për gjithë jetënë, edhe nukë do të këputet’ asndonjë nga litarët’ e asaj.
21 Po atie Zoti i lavdisë (do të jetë) ndër ne vënt lumrash të gjërë e rrymash; atie nukë do të hynjë lundrë me lopatë, as nukë do të shkonjë andej lundrë e madhe.
22 Sepse Zoti (është) gjukatësi ynë, Zoti (është) nom-dhënësi ynë, Zoti (është) mbëreti ynë, ay do të na shpëtonjë.
23 Litarët’ e tu u liruanë, nukë munt të forconjënë shtyllën’ e tyre, nukë munt të ndenjënë plëhuratë, atëhere do të ndahetë të rrëmbuerë plaçkash të mëdha, të çalëtë do të rrëmbenjënë plaçkatë,
24 edhe vëndësi nukë do të thotë: U loth; gjëndëja që rri nd’ atë do të marrë ndëlesë panomie.