1 Fialët’ e urta të Sollomonit, të birit Dhavidhit, mbëretit Israilit,
2 që të njohë (njeriu) urtësi e dituri, që të kupëtonjë fialë urtësie,
3 që të marrë mësim urtësie, e së dreite, e gjyqi, e dreitërie,
4 që t’u ap kupëtim të mituret, e mësim e të shquarë të rinjet.
5 I urti tuke dëgjuarë do të bënetë më i urtë, edhe i kupëtuarshimi do të fitonjë dituri të guverrnuari,
6 që të kupëtonjë fialë t’urtë, e fialë t’errëtë, ligjërata të urtësh, e fialë të fshehëta t’atyreve.
7 Kryet’ e diturisë është frik’ e Zotit, të marrëtë shpërnderonjënë diturinë e mësimnë.
8 Dëgjo, o biri im, mësimn’ e t’yt-et, edhe mos hith tej nomn’ e s’at-ëme.
9 Sepse këto (do të jenë) kurorë gazesh ndë kryet tënt, edhe qafore rreth qafësë s’ate.
10 Biri im, ndë daçinë fajtorëtë të të gënjenjënë, të mos duaç;
11 ndë thënçinë: Eja bashkë me ne, le të bëjmë pritë për gjak, le të mendojmë të keqe papunë kundrë të pafajmit,
12 le t’i përpim’ ata të gjallë, posi hadhi, edhe të tërë posi ata që sbresënë ndë gropët;
13 do të gjëjmë ç’do gjë të paçimuarë, do të mbushëmë shtëpitë t’ona me plaçka;
14 vërë shortënë tënde ndë mest t’ënë, le të jetë një kuletë ndër ne të gjithë;
15 biri im, mos ec’ udhësë bashkë me ata, hiq këmbënë tënde nga udhët’ e atyreve,
16 sepse këmbët’ e atyreve sulenë mbë të keqet, edhe nxitonenë për të derdhurë gjak.
17 Sepse kot ndehetë rrietë përpara sysh ç’do shpesi.
18 Sepse këta bënjënë pritë kundrë gjakut tyre, mendonjënë të keqe për jetën’ e tyre.
19 Të tilla (jan’) udhët e çdo lakëmonjësi: (lakëmimi) ngre jetën’ e atyreve që janë pushtuarë nga ay.
20 Urtësia klëthet jashtë, nxier zën’ e saj ndëpër rrugat,
21 thërret mbi kryet të tregjevet, ndëpër të hyrat të dyeret; flet fialët’ e saj ndëpër qytet, (e thotë):
22 Gjer kurë, o të marrë, do të doni marrësinë, edhe përqeshësitë do të kënaqenë me të përqeshurat’ e tyre, edhe të pamëntë do të mërzitnjënë të kupëtuarëtë?
23 Kthehi ndë të qërtuarët t’im, na unë tek do të derth frymënë t’ime mbi ju, do t’u bënj të kupëtoni fialët’ e mia.
24 Sepse unë thërrisnjam, po ju nukë dëgjonitë; ndenjam dorënë t’ime, po asndonjë nukë mbante vesh,
25 po hidhitë tej gjithë këshillet’ e mia, edhe nuk prititë qërtimet’ e mia;
26 edhe unë do të qesh për prishëjenë tuaj, do të gëzonem, kur t’u vinjë frika.
27 Kur t’u vinjë frika posi shkretim, edhe prishëja juaj të suletë posi erë shakulli, kur të vinjënë mbi ju shtrëngimi e ngushtimi,
28 atëherë do të më thërresënë, po nukë do të përgjegjem; do të më kërkonjënë shpejt, po nukë do të më gjënjënë.
29 Sepse mërzitnë kupëtimnë, edhe nukë sgjothnë frikën’ e Zotit,
30 nukë deshnë këshillet’ e mia, hothnë tej gjithë qërtimet’ e mia,
31 përandaj do të hanë nga pemët’ e udhësë tyre, edhe do të nginjenë nga mendimet’ e këqia të tyre.
32 Sepse marrësia e të marrëvet do të vrasë ata, edhe pakujdesëja e të pamëntëvet do t’i shuanjë ata.
33 Po ay që më dëgjon mua, do të rrijë pa frikë, edhe do të prëhetë, pa pasurë frikë ndonjë të keqeje.