1 Ay njeri që bënetë kokë-trashë kur qërtonetë, do të humbasë papandehuraj, edhe pa shërim.
2 Kur madhëronenë të dreitëtë, gjëndëja gëzonetë, po kur urdhëron i paudhi, gjëndëja psherëtin.
3 Kush do urtësinë, gëzon tanë, po kush përzihetë me kurva, prish pasëjen’ (e ti).
4 Mbëreti forcon vëndinë me anë të dreitërisë, po kush merr mitë, e prish atë.
5 Ay njeri që përkëdhel t’afërmin’ e ti, nden rrietë përpara çapavet ati.
6 Njeriu i lik zihetë ndë të shtrembëtët, po i dreiti këndon e gëzonetë.
7 I dreiti njeh gjyqin’ e të vobegut, po i paudhi nukë di të njohurë.
8 Njerëzitë përqeshës i apënë flakë qytetit, po të urtëtë kthenjënë mbë-nj’-anë zemëriminë.
9 Njeriu i urtë kur hahet me njerin’ e marrë, ndo kur zemëronetë, ndo kur qesh, nukë gjen të prëjturë.
10 Njerëzitë gjakëtorë mërzitnjënë të dreitinë, po të dreitëtë kërkonjënë jetën’ e ati.
11 I marri çfaq gjithë zemërën’ e ti, po i urti e përmba atë prapazi.
12 Ay që urdhëron ndë u mbajtë vesh fialëvet rreme, gjithë shërbëtorët’ e ati (bënenë) të këqij.
13 I vobek edhe hua-dhënës përpiqenë bashkë: Zoti u ndrit sytë të dyve.
14 Mbëreti kur gjykon dreitë të vobeqtë, froni i ati do të forconetë për kurdo.
15 Shkopi edhe qërtimi apënë dituri, edhe diali i lëshuarë turpëron t’ëmënë.
16 Kur shumonenë të liqtë, shtonet’ e liga, po të dreitëtë kanë për të parë të rrëzuarët’ e atyre.
17 Mundo t’ët-bir, edhe do të t’apë të prëjturë, edhe do t’i apë gëzim shpirtit tënt.
18 Atie tek s’ka të faniturë, gjëndëja baretë, po ay që ruan nomnë, ësht’ i lumurë.
19 Shërbëtori nukë ndreqetë me fialë, sepse kupëton, po nukë dëgjon.
20 A pe njeri të shpejtë mbë fialët? Më tepërë shpëresë është mbë të marrinë, se mb’ atë.
21 Ndë rrittë ndonjë shërbëtorin’ e ti që së vogëli me të butë, më ndë funt do të bënetë bir.
22 Njeriu zemërak dhes qarta, edhe njeriu i mërishëm shton të ligatë.
23 Madhështia e njeriut do t’e përunjë atë, po zemër-unjurin’ e nderonjënë.
24 Kush ndan bashkë me kursarinë, uren shpirtin’ e ti, dëgjon benë, edhe nukë rrëfen.
25 Frika e njeriut ngreh kurth, po kush shpëren mbë Zotinë do të vihetë lart ndë siguri.
26 Shumë vetë kërkonjënë syt’ e mbëretit, po gjyqi i njeriut (është) prej Zotit.
27 Njeriu i paudhë (ësht’) i ndohëtë ndër të dreitët; edhe i dreiti mb’ udhët, ësht’ i ndohëtë ndër të paudhët.