1 Edhe Moisiu thërriti gjith’ Israilinë, edhe u tha atyre: Pa dëgjo, o Israil, urdhërimet’ e gjyqetë që po u flas unë juve sot ndër veshë, që t’i xini, edhe të kini kujdes t’i bëni.
2 Zoti Perëndia ynë bëri dhiatë me ne ndë Horeb. 3 Këtë dhiatë nuk’ e bëri Zoti me atërit t’anë, po me ne, me ne të gjithë që (jemi) të gjallë këtu sot. 4 Zoti foli me ne sy ndër sy ndë malt nga mezi i zjarrit, 5 (edhe unë rrinjam nd’ atë kohë ndë mest të Zotit e juve, që t’u dëftonjam fialën’ e Zotit, sepse ishitë frikësuarë nga pun’ e zjarrit, edhe nuk’ u ngjitët ndë malt,) edhe tha:
6 Unë (jam) Zoti Perëndia yt, që të kam nxierrë nga dheu i Misirit, nga shtëpia e shërbesësë.
7 Mos kesh të tierë perëndira, veç meje.
8 Mos bëjsh për vetëhenë tënde idhullë, (as) të shëmbëllyerë ndonjë gjëje (që është) lart ndë qiell, a (që është) poshtë ndë dhet, a (që është) ndër ujërat përposhtë dheut;
9 mos u falesh, as t’u lutesh, sepse unë Zoti Perëndia yt jam Perëndi zëlitar, që u paguanj djemet falet’ e atërëvet, gjer mbë të tretin’ edhe të katrëtinë bres 10 atyreve që më mërzitnjënë; edhe u bënj përdëllim milërave brezash, atyreve që më duanë, edhe ruanjënë porosit’ e mia.
11 Mos marrsh emërin’ e Zotit Perëndisë tënt mbë të kotë, sepse Zoti nukë do të nxierrë pa fal atë që merr emërin’ e atij mbë të kotë.
12 Ruaj ditën’ e savvatësë, për të shënjtëruar’ atë, sikundrë të urdhëroi Zoti Perëndia yt; 13 gjashtë dit puno, edhe bën gjithë punët’ e tua, 14 po e shtata ditë (është) savvat’ e Zotit Perëndisë tënt; (nd’ atë ditë) mos bëjsh asndonjë punë, as ti, as yt-bir, as jot-bilë, as shërbëtori yt, as shërbëtoreja jote, as kau yt, as gomari yt, as ndonjë nga bagëtia jote, as i huaji yt, që është përbrënda dyeret tua, që të prëhetë shërbëtori yt edhe shërbëtoreja jote, posi ti. 15 Edhe kujto, se ke qënë shërbëtuar ndë dhet të Misirit, edhe Zoti Perëndia yt të nxori andej me dorë të fortë e me krah të ndejturë, përandaj Zoti Perëndia yt të urdhëroi të ruajsh ditën’ e savvatësë.
16 Ndero t’ët-atë e t’ët-ëmë, sikundrë t’urdhëroi Zoti Perëndia yt, që të bënesh jetë-gjatë e ditë-bardhë mbi dhet, që të ep Zoti Perëndia yt.
17 Mos vraç.
18 As mos kurvërojsh.
19 As mos viethç.
20 As mos bëjsh deshmi të rreme kundrë të afërmit tënt.
21 As mos dëshërojsh gruan’ e të afërmit tënt, as mos dëshërojsh shtëpin’ e të afërmit tënt, as arën’ e atij, as shërbëtorin’ e atij, as shërbëtoren’ e atij, as kan’ e atij, as gomarin’ e atij, as gjithë ç’ (ësht’) e të afërmit tënt.
22 Këto fialë i foli Zoti gjithë përmbëledhëjesë s’uaj ndë malt, nga mezi i zjarrit, e i resë, e errësirësë dëndurë, me zë të math; edhe (tietërë gjë) nukë shtoi, edhe i shkroi ato mbi dy rrasa të gurta, edhe m’i dha mua.
23 Edhe si dëgjuatë zënë nga mezi i errësirësë, (edhe mali digjej prej zjarrit,) atëherë erthtë tek unë, gjithë të parët’ e faravet tuaja, edhe pleqtë tuaj, 24 edhe thoshitë: Na Zoti Perëndia ynë tek na dëftoi lavdin’ e tij, edhe madhërin’ e tij, edhe dëgjuam zën’ e atij nga mezi i zjarrit, këtë ditë pam se Zoti folëka bashkë me njerinë, edhe (njeriu) rruaka; 25 tashi pra përse të vdesëmë? Sepse do të na diegë ky zjarr i math, ndë dëgjofshim neve edhe më zën’ e Zotit Perëndisë t’ënë, do të vdesëmë. 26 Sepse cili (është) nga gjithë të përmorçimitë, që dëgjoi zën’ e Perëndisë gjallë tuke folë nga mezi i zjarrit, posi neve, edhe rroi? 27 Afronu ti, edhe gjegju gjithë sa tha Zoti Perëndia ynë, edhe ti thuaj-na sa të të thotë Zoti Perëndia ynë, edhe neve do të gjegjemi, edhe do t’i bëjmë.
28 Edhe Zoti dëgjoi zën’ e fialëvet tuaja, kur fliste me mua, edhe Zoti më tha: Dëgjova zën’ e fialëvet kësaj gjëndëje, që të folnë ty; thanë mirë gjithë sa folnë. 29 Makar të kishin’ ata të tillë zëmërë, që të më kishinë frikë, e të ruaninë përherë gjith’ urdhërimet’ e mi, që t’ishinë ditë-bardhë gjithë jetënë, ata edhe djemt’ e atyreve. 30 Shko e thuaj-u atyre: Kthehi ndër tëndat tuaja. 31 Po ti qëndro aty bashkë me mua, edhe do të të them gjithë porositë, e urdhërimetë, e gjyqetë, që do t’u mësonjç atyre, për të bërë nd’ atë dhe që u ap atyre për trashëgim.
32 Do të mbani vesh pra e do të bëni, sikundrë u urdhëroi juve Zoti Perëndia juaj: nukë do të priri mbë të diathtë, a mbë të mëngjërë. 33 Do t’ecëni ndër gjith’ ato udhët që u urdhëroi juve Zoti Perëndia juaj, që të rroni, e të jeni ditë-bardhë e ditë-gjatë nd’ atë dhe që do të trashëgoni.