1 Kush (është) ky që po vien nga Edhomi, me rroba të kuqe nga Bozraha, ky i lëvduarë ndë stoli të ti, që ecën ndë madhërit të fuqisë ti? Unë që flas me dreitëri, i fortë për të shpëtuarë.
2 Përse (ësht’) e kuqe stolia jote, edhe rrobat’ e tua posi t’ati që shkel ndë koritët?
3 E shkela vetëmë koritënë, edhe asndonjë nga gjëndëjetë nukë qe bashkë me mua; edhe i shkela ata ndë zemërimit t’im, edhe u rash’ atyre me shqelm ndë mërit t’ime; edhe gjaku i atyreve spërkati rrobat’ e mia, edhe ndraga gjithë stolinë t’ime.
4 Sepse dita e të nxierrit zemërim (ishte) ndë zemëret t’ime, edhe e harriu viti i të shpërblyerëvet mi.
5 Edhe vështrova përqark, edhe s’kish kush të ndihte; edhe u çudita se s’kish kush të mburonte, andaj krahu im punoi shpëtim për mua, edhe zemërata ime ajo më mbajti.
6 Edhe shkela gjëndëjetë ndë zemërim t’im, edhe i dejta ata nga zemërimi im, edhe sbrita gjakun’ e atyreve ndë dhet.
7 Do të zë n’gojë përdëllimet’ e Zotit, lavdurimet’ e Zotit, gjithë sa na bëri Zoti, e të mirën’ e madhe mbë shtëpit të Israilit, që dëfteu ndër ata pas përdëllimit ti.
8 Sepse tha: Me të vërtetë këta (janë) gjëndëja ime, djem që nukë do të gënjenjënë, edhe qe Shpëtimtari i atyreve.
9 Shtrëngohej për gjithë shtrëngatat’ e atyreve, edhe ëngjëlli i të çfaqurit ati i shpëtoi ata; ay shpërbleu ata ndë dashuri të ti, e ndë përdëllim të ti, edhe i ngriti ata, edhe i barti ata gjithë dit e jetësë.
10 Po ata nuk’ u bintnë, po hidhëruanë frymën’ e ati të shënjtëruarënë, përandaj u këthye kaqë sa të bënet’ arëmiku i atyreve, ay i lëftoi ata.
11 Atëherë kujtoi dit e lashta, Moisinë gjëndëjen’ e ti, (e tha): Ku ësht’ ay që i hipi ata nga deti, bashkë me barin’ e tufësë ti? Ku (ësht’) ay që vuri frymën’ e ti të shënjtëruarënë ndë mest t’atyreve?
12 Ay që u hoqi udhënë (atyre) me anë të së diathtësë Moisiut, me krahun’ e ti të lavduruarinë, ay që çau ujëratë përpara atyreve, që të bënte për vetëhen’ e ti emërë të përjetëshim?
13 Ay që u hoqi udhën’ atyreve ndëpër thellësirët, posi kal ndëpër shkretëtirët, pa penguarë?
14 Fryma e Zotit i prëjti ata, posi shtëzë që sbret ndë grykët, kështu i hoqe udhënë gjëndëjesë s’ate, që bënje për vetëhenë tënde emërë të lëvduarë.
15 Shtierë sytë nga qielli, edhe shih nga të ndenjurit’ e shënjtërisë s’ate e lavdisë s’ate: ku (është) zëlia jote edhe fuqia jote, shumica e përdëllimit tënt e të ardhuravet keq të tua? M’u mbyllnë?
16 Vërtet ti je Ati ynë, ndonëse Avraami nukë na di, edhe Israili nukë na njeh; ti, o Zot, je Ati ynë, Shpërblimtari ynë (ësht’) emëri yt që ndë jetët (të jetëvet).
17 Përse na le, o Zot, të humbasëm’ udhët’ e tua, edhe të ashpërojmë zemërënë t’onë, kaqë sa të mos të kemi frikë? Këtheju për shërbëtorët’ e tu, për farat’ e trashëgimit tënt.
18 Posi një plaçkë të vogëlë pushtuanë gjëndëjenë tënde të shënjtëruarënë; kundrështarëtë t’anë shkelnë shënjtërorenë tënde.
19 U bëm (posi ata) që nuk’ i urdhërove kurrë, as nuk’ u kluajit emëri yt mbi ata.