1 Sbrit e rri mbi pluhurit, o vërgjireshë e bil’ e Vavillonësë; rri përdhe, s’ka (më) fron, o e bil’ e Halldhenjet, sepse nukë do të kluhesh më e butë edhe e ngjomë.
2 Zërë mokrënë e bluaj miell, sbulo gërshetat’ e tu, sbath këmbëtë, sbulo kërsitë, e shtie lumratë.
3 Të sveshuritë t’at do të sbulonetë, po, turpëria jote do të duketë; do të marr shpagim, edhe nukë do të kursenj njeri.
4 Emëri i Shpërblimtarit t’ënë (është) Zoti i ushtërivet, Shënjti i Israilit.
5 Rri e mos nxirë zë, edhe hyrë nd’ errësirët, o e bil’ e Halldhenjet, sepse nukë do të kluhesh më zonj e mbëretërivet.
6 U zemëruashë për gjëndëjenë t’ime, ndyra trashëgimnë t’im, edhe i dhash’ ata ndë dorët tënde, (po) ti nuk’ u dëfteve atyre përdëllim, fort rëndove sgjedhënë tënde mbi plakunë.
7 Edhe the: Për gjithë jetënë do të jem zonjë; kaqë sa nuk i vure këto ndër mënt, as nukë kujtove fundin’ e atyreve.
8 Tashi pra pa dëgjo këtë, o ti që je dhënë ndër kënaqëjet, që rri pa kujdes, e thua me vetëhenë tënde: Unë (jam), edhe përveç meje (nuk’ është) asndonjë tiatrë; do të rri e ve, as nukë do të jem pa djem.
9 Me të vërtetë këto të dyja do të vinjënë mbi ty pa pandehurë, për një ditë, të jesh pa djem edhe e ve; do të vinjënë mbi ty krejt, për shumicën’ e magjivet tua, edhe për tepëricën’ e madhe të kobimevet tu,
10 sepse shpëreve mbë dinakërinë tënde, (edhe) the: Nukë më sheh (njeri). Dituria jote edhe urtësia jote të gënjyenë, edhe the me vetëhenë tënde: Unë (jam), edhe përveç meje (s’ka) asndonjë tiatrë.
11 Përandaj do të vinjë e ligë mbi ty, pa diturë se nga lint, edhe do të bierë e keqe mbi ty, pa mundurë ta këthenjç atë, edhe do të vinjë prishëje mbi ty pa pandehurë e pa diturë.
12 Qëndro tashi me magjit’ e tua, e me shumicën’ e kobimevet tu, për të cilat u përpoqe që mbë të rit tënt, ndë munç të kesh dobi, ndë munç të dalsh e fortë.
13 U lodhe ndë shumicat të këshillavet tua. Le të ngrihenë tashi ata që shikonjënë qiejetë, ata që shohën’ yjetë, ata që njohënë se ç’do të bënetë tuke vështruarë muajtë, edhe le të të shpëtonjënë nga ato që vinjënë mbi ty.
14 Na tek do të jenë posi kashtë: zjarri i ka për të diegë ata, nukë do të muntnjënë të shpëtonjënë vetëhen’ e tyre nga fuqia e flakësë, s’ka për të mbeturë thëngjill që të ngrohetë (njeri, as) zjarr që të rri (njeri) përpara ati.
15 Të këtillë do të jenë te ti ata që u mundove bashkë me ata që mbë të rit tënt, tregjetarët’ e tu; do t’ikënjënë tuke shkuarë mb’-at’-anë e mbë-kët’-anë si cili ndë vënt të ti, asndonjë nukë do të të shpëtonjë.