Kapitulli II
1 Na tue lanë gjithë diekeqii, e gjithë të ngënjyem, e gjithë zmiir të keq e gjithë lakëmii e gjithë të kujtuom për të keq, 2 e porsi djelm tash të lenë dëshëroni klomështitë me ushqyem shpirtinë paa ndonjë të ngënjyem, përse ju pr’ata të rritii, 3 e ju tue klenë të dërejtë, Zotynë anshtë i përmishëriershim . 4 E ju tue iu affëruom, ai tue klenë guur i gjallë, n’nierëzishit për të vërtetë provuom , e n’Sinëzot i zgjedhunë për ndeer, 5 e ju porsi gurë ini fabrikuom, shtëpii e shpirtit, priftënii e shenjtuome, me prezentuom ostia të shpirtit, ndë e pëlqyem të Tinëzot, për Jezu Krishtnë. 6 Qi edhe ndë e Shkruomit gjindetë: Hinje se u vee ndë Siont gurë, ai me klenë për të vutë ndë e parët kantuo, e i zgjedhunë e i paaçmuom; ai qi të besonjë mbë te, mos jetë trembunë. 7 E juve anshtë ndeer, ju qi besoni; e atyne qi nukë besonjënë, guri qi punëtorëtë provuonë , ai zu me klenë krye ndë kantont, 8 e “gur me klenë nvratë e gur n’shkandulli”, atyne qi ta lëkondnjënë me fjalë, e atyne qi mbë te nukë besonjënë, qi klenë vum ndë te. 9 E ju fara e zgjedhunë, priftënii e dërejtë , gjind shenjte, popullë i ngadhënjimit, përse ju të predikoni vertutetë e tij, qi u grishi n’s’errëtashit ndë e paaçmuomet dritë të tij; 10 qi ju ndë e shkuom nukë ishnjitë popullë i Tinëzot, as mishërierja me juu s’kish me baam; e tash u batë populli i Tinëzot e patë mishërierë e tij.
11 Të dashunë, u lus, porsi t’ardhunë të mbahii n’dëshireshit së korpit, qi lëftonjnë kondra shpirtit; 12 e të shkuomitë taj të jetë të dëlirë e onesto ndër gjindt, përse nd’ato kafshë qi n’jush flasënë porsi n’baakëqishit, tue u paam ato vepëra të mira, të përlëvdonjënë lavdinë e madh të Tinëzot n’ditet qi të vinjë me na vizituom. 13 E prashtu bani t’ini përvutë t’silltdo dorë n’nierëzie të jetë, për ndeer të Tinëzot, regj të jetë o maa i madh, 14 o vum mbë kambë n’Zoti porsi n’ishnë n’Sinëzot dërguom; e Zotynë anshtë ai qi të banjë vendetë kondra baakëqivet e lavd i përlëvduom i baamirëvet; 15 përse kështu anshtë vollundetja e Tinëzot, ju tue bam mirë të mbërshelni gojënë nierëzet këmbyemë, atyne qi s’kanë urtë ndë vetëhenë, 16 përse si ini të liberuom, e jo porsi ata qi kanë mbëluom libertatnë me diekeqia , ma porsi shërbëtorë të Tinëzot. 17 Gjithëkana nderini, duoni fratijetë, druoni Tenëzonë, nderi regjnë.
18 Shërbëtorëtë të jenë përherë përvutë zotënivet, jo se atyne qi janë të mirë e të përvutë, por edhe atyne qi janë fort t’egrë. 19 Përse kyy anshtë hiri ndaj Tenëzonë.
21 Krishti pësoi për nee, neve tue na lanë ekzempio , përse ju të ndiqëni të bametë e tij; 22 e ai kurrajtë kat nukë bani, as të ngënjyem nuk u gjet ndë gojë të tij; ai tue klenë mallëkuom nukë mallëkon, ai tue pësuom nukë menacon, por e trou vendetënë atij qi gjukon për të dërejtë; 24 e ai barti katetë tonë mbë korpt të tij prmbii kryqt, përse tue vdekunë për katet, të gjellijmë për të dërejtë, qi na për mundimet të tij jemi shëndoshunë. 25 Përse ishnjim porsi dhentë e bdjera, e tash u kthyem barit e tek ai qi do shpirtënatë tonë.
Krie e ditë
1 Andaj le të lëmë çdofarë të keqë, e çdofarë gënjeshtrë, e ipokrisitë, e zilitë, e të gjitha të hequratë ndë gojë.
2 Posi foshnjë lerë ndashti, duajni me dëshërim qumështit’ e Shpirtit të kulluaritë, që të rriti mbë të.
3 Ndë kini dhoqimasurë me të vërtetë që Zoti është i ëmblë.
4 Mb’atë qasi, që është, thom, një gur i gjallë, i hedhurë poshtë nga njerëzitë, ma mbanë Perndisë i cgjedhurë e i nderçim.
5 E juvet posi gurë të gjallë jini ktisurë mbi të, një shtëpi e Shpirtit, një Priftëri Shënjte, për të prurë kurbane të Shpirtit, të pëlqiera te Perndia, me anë të Iisu Hristoit.
6 Pra andaj ka ndë kartë: Ja, që vë unë ndë Sion një gur quçn’ e qoshesë të cgjedhurë, të paçmuarë, e ai që të besojë mbë të nukë do të turpëronetë.
7 Për juvet adha që besuatë ai gur është nder, ma nd’ata që nukë besojënë ai është guri që u hodh poshtë nga ata që dërtoijnë shtëpinë, kij u bë quçi i qoshesë, e gur i së skondapsurit, e gur i skandalisë.
8 Mb’ata që përpiqenë ndë fjalë, e nukë besojënë mb’atë që edhe qenë urdhëruarë.
9 Ma juvet, fili e cgjedhurë, Priftëri e mbretit, Milet i Shënjtëruarë, llao i fituarë nga Perndia, për të rrëfierë të miratë e atij që u thirri juvet nga errëcira ndë dritë të tij të çuditurënë.
10 Juvet që njëherë jeshëtë jo llao, ma ndashti jini llaoi i Perndisë; juvet që njëherë nukë keshëtë pjesë nga ndëjesa, e ndashti u bëtë pjesëtarë mbë ndëjesë.
11 Të dashurë, u lutem si të botësë e të huaj të largoni nga dëshërimet’ e kurmit, që venë si trima kondrë Shpirtit.
12 Tuke rruarë mirë ndë mes të filiravet, që tek u heqëjnë ndë gojë juvet si njerëz të këqinj, si të shohënë punëratë tuaj të miratë, të lëvdojënë Perndinë ndë ditë që do të shohë.
13 Bindi adha për Zotnë mbë çdo taks të njerëzet, kaqë mbë mbretnë, si mbë të lartinë.
14 Kaqë mbë zotërinj, si mbë të dërguarë nga Perndia, që të mundojënë ata që bëjënë të këqiatë, e të mburrjënë ata që bëjënë të mirënë.
15 Sepse këjo është thelim’ e Perndisë, tuke bërë të mirë të mbillni gojën’ e njerëzet të pamënd.
16 Si të lefterosurë, e të mos kini lefterinë si një të mbuluarë të së keqesë, ma posi ropt’ e Perndisë.
17 Nderoni gjithë, doi vëllazërinë, Perndinë trëmbi, mbretnë nderoni.
18 Kopijtë bindi ndënë zotërinj me çdofarë frikë, jo vetëmë ndë të mirëtë e të butëtë, po edhe mbë t’ashprëtë.
19 Sepse këjo ka pagë, ndë duroftë njeri helmëcira, kur heq të keq pa faj për silloi të Perndisë.
20 Sepse ç’nder ësht’ ai, nd’është që me të fëjierë e me të rrahurë duroni? Ma ndë durofi kur të bëni të mirë, e të pësoni, kij është hir mbanë Perndisë.
21 Sepse mbë këtë jini thirrë, sepse edhe Krishti pësoi për juvet, e ju la juvet ksomblë, që të viji pas gjurmëvet së tij.
22 Ai faj nukë bëri, as u gjënd gënjeshtrë ndë gojë të tij.
23 Ai kur mallëkonej, nukë mallëkon; kur pëson nukë kanos; po lihej ndë duar t’atij që e gjukon pa gjuq.
24 Ai fajetë tona i mbajti ai vetë ndë kurm të tij mbi dru; që të vdesëmë ndë faje e të rrojmë ndë të vërtetë. Për plagë të tij jini juvet shëruarë.
25 Sepse juvet jeshëtë posi dhënt të humbura, po ndashti u kthietë mbë dëlmuarë e mbë piskopn’ e Shpirtëret suaj.