Kapitulli II
1 Na tue lanë gjithë diekeqii, e gjithë të ngënjyem, e gjithë zmiir të keq e gjithë lakëmii e gjithë të kujtuom për të keq, 2 e porsi djelm tash të lenë dëshëroni klomështitë me ushqyem shpirtinë paa ndonjë të ngënjyem, përse ju pr’ata të rritii, 3 e ju tue klenë të dërejtë, Zotynë anshtë i përmishëriershim . 4 E ju tue iu affëruom, ai tue klenë guur i gjallë, n’nierëzishit për të vërtetë provuom , e n’Sinëzot i zgjedhunë për ndeer, 5 e ju porsi gurë ini fabrikuom, shtëpii e shpirtit, priftënii e shenjtuome, me prezentuom ostia të shpirtit, ndë e pëlqyem të Tinëzot, për Jezu Krishtnë. 6 Qi edhe ndë e Shkruomit gjindetë: Hinje se u vee ndë Siont gurë, ai me klenë për të vutë ndë e parët kantuo, e i zgjedhunë e i paaçmuom; ai qi të besonjë mbë te, mos jetë trembunë. 7 E juve anshtë ndeer, ju qi besoni; e atyne qi nukë besonjënë, guri qi punëtorëtë provuonë , ai zu me klenë krye ndë kantont, 8 e “gur me klenë nvratë e gur n’shkandulli”, atyne qi ta lëkondnjënë me fjalë, e atyne qi mbë te nukë besonjënë, qi klenë vum ndë te. 9 E ju fara e zgjedhunë, priftënii e dërejtë , gjind shenjte, popullë i ngadhënjimit, përse ju të predikoni vertutetë e tij, qi u grishi n’s’errëtashit ndë e paaçmuomet dritë të tij; 10 qi ju ndë e shkuom nukë ishnjitë popullë i Tinëzot, as mishërierja me juu s’kish me baam; e tash u batë populli i Tinëzot e patë mishërierë e tij.
11 Të dashunë, u lus, porsi t’ardhunë të mbahii n’dëshireshit së korpit, qi lëftonjnë kondra shpirtit; 12 e të shkuomitë taj të jetë të dëlirë e onesto ndër gjindt, përse nd’ato kafshë qi n’jush flasënë porsi n’baakëqishit, tue u paam ato vepëra të mira, të përlëvdonjënë lavdinë e madh të Tinëzot n’ditet qi të vinjë me na vizituom. 13 E prashtu bani t’ini përvutë t’silltdo dorë n’nierëzie të jetë, për ndeer të Tinëzot, regj të jetë o maa i madh, 14 o vum mbë kambë n’Zoti porsi n’ishnë n’Sinëzot dërguom; e Zotynë anshtë ai qi të banjë vendetë kondra baakëqivet e lavd i përlëvduom i baamirëvet; 15 përse kështu anshtë vollundetja e Tinëzot, ju tue bam mirë të mbërshelni gojënë nierëzet këmbyemë, atyne qi s’kanë urtë ndë vetëhenë, 16 përse si ini të liberuom, e jo porsi ata qi kanë mbëluom libertatnë me diekeqia , ma porsi shërbëtorë të Tinëzot. 17 Gjithëkana nderini, duoni fratijetë, druoni Tenëzonë, nderi regjnë.
18 Shërbëtorëtë të jenë përherë përvutë zotënivet, jo se atyne qi janë të mirë e të përvutë, por edhe atyne qi janë fort t’egrë. 19 Përse kyy anshtë hiri ndaj Tenëzonë.
21 Krishti pësoi për nee, neve tue na lanë ekzempio , përse ju të ndiqëni të bametë e tij; 22 e ai kurrajtë kat nukë bani, as të ngënjyem nuk u gjet ndë gojë të tij; ai tue klenë mallëkuom nukë mallëkon, ai tue pësuom nukë menacon, por e trou vendetënë atij qi gjukon për të dërejtë; 24 e ai barti katetë tonë mbë korpt të tij prmbii kryqt, përse tue vdekunë për katet, të gjellijmë për të dërejtë, qi na për mundimet të tij jemi shëndoshunë. 25 Përse ishnjim porsi dhentë e bdjera, e tash u kthyem barit e tek ai qi do shpirtënatë tonë.
1 Si të hithni tejë pra çdo të ligë e çdo kobim, e ipokrisia, e cmir, e çdo të folura keq,
2 Posi foshnje lindurë rishtazi, le t’u ketë ënda qjumështin’ e këthiellëtë të fialësë, që të rriteni prej ati;
3 Sepse e keni ngjëruarë “se Zoti ësht’ i mirë”.
4 Tuke afruarë tek ay, që është gur i gjallë, i hedhurë tejë nga njerëzitë, po i sgjedhur’ e i nderëshim nga Perëndia.
5 Edhe ju, posi gurë të gjallë, ndërtohi shtëpi shpirtërie, priftëri e shënjtëruarë, që të bini kurbane shpirtërie, të pëlqyershime te Perëndia me anë të Jisu Krishtit.
6 Përandaj ësht’ edhe brënda ndë shkronjët: “Na te vë ndë Sion një gur krye cepi, të sgjedhurë, të nderëshim; edhe ay që i beson ati nukë do të turpëronetë.”
7 Për ju pra që besoni është nderë; po për të pabindurit, “atë gurinë që hothnë tejë ata që ndërtonjënë, kyj u bë për krye cepi” edhe “gur pengese, edhe gur skandhalie.”
8 Të cilëtë pengonenë mbë fialët, sepse nukë bindenë; që për atë ishinë vënë.
9 Po jujeni “gjëndëje e sgjedhurë, priftëri mbëretërie, komb’ i shënjtëruarë,” llaus që fitoj Perëndia , që të dëfteni të mirat’ e ati, që u thirri juve nga errësira ndë dritët të ti të çudiçimenë;
10 Ju që njëherë nuk’ ishitë llaus, po tashti jeni llauz’ i Perëndisë; ju që njëherë nuk’ ishitë përdëllyerë, po tashti jeni përdëllyerë.
11 O të dashurë, u lutem juve si të huajë e të ardhurë që jeni , të hiqni dorë nga dëshërimet’ e mishit, që lëftonjënë kundrë shpirtit;
12 Të shkoni jetë të mirë ndër kombet, që u përflasënë juve si për njerës keqbërës, kur të shohënë nga punërat’ e mira që bëni , të lavdonjënë Perëndinë ndë ditët të së vënësë re.
13 I unjni kryetë pra çdo urdhëri të njeriut për Zotinë;
14 Kaqë mbëretit, si më lartit nga gjithë, aqë qivernitarëvet, si të dërguarë që janë prej anës’ ati për të marrë shpagim nga ata që bënjënë keq, e të lavdonjën ata që bënjënë mirë.
15 Sepse kështu është dashurimi i Perëndisë, tuke bërë mirë t’u mbyllni gojënë njerëzet marrë për paditurinë;
16 Si të lirë, e jo sikur tuke pasurë të lirënë për mbulesën e së ligësë, po si shërbëtorët’ e Perëndisë.
17 Nderoni të gjithë; doni vëllazërinë; kini frikë Perëndisë; nderoni mbëretinë.
18 Ju shërbëtorëtë, u unjni kryetë zotrëvet t’uaj me çdo frikë, jo vetëmë të mirëvet e të butëvet, po edhe të shtrëmbëtëve,
19 Sepse këjo është hirë, që të duronjë ndonjë hidhërime për ndërgjegjëjenë mbë Perëndinë, tuke pësuarë pa udhë.
20 Sepse çfarë lavdie është, ndë durofshi, kur të rriheni për faje? Po ndë durofshi tuke bërë mirë e tuke hequrë keq, këjo është hirë përanë Perëndisë.
21 Sepse për këtë u thirrët, sepse edhe Krishti pësoj për ju, t’u lërë juve shëmbëllesë, që të ecëni pas gjurmash ati;
22 I cili “nukë bëri faj, as nuk’ u gjënt kobim ndë gojë t’ati”.
23 I cili kur përqeshej nukë përqeshte, kur pësonte nukë frikësonte, po epte vetëhen’ e ti ndë dorët t’ati që gjukon me udhë;
24 I cili vetë mbajti fajetë tona ndë trupt të ti mbi drut, që, si të vdesëmë ndë fajet, të rrojmë ndë drejtëri; “me plagën’ e ati u shëruatë”.
25 Sepse ishitë “si dhën që kanë humbur’ udhënë,” po tashti u këthyetë te bariu edhe tek episkopi i shpirtravet tuaj.