Kapitulli III
8 Bani t’ini gjithë njëj vollundetje, gjithë të paaligjetë e gazëmendetë t’u jenë gjithëve njëmend, ini të dashunë ndër vëllazëniit ndë karitat, të përmishëriershim, të përvutë, 9 tue mos kthyem kujnaj të keq për të keq; o të shanë për të shanë; por për të keq tue bekuom, ju tue ditunë se Zotynë ashtu u ordhënoi; e ju prashtu ini grishunë, përse ju të kini të bekuomitë për reditat. 10 Përse ai qi do gjellënë, e do me paam ditë e mira, mbae gluhënë e tij n’së keqi, e buzëtë e tij mos flasënë të ngënjyem, 11 e hiqetë n’së keqi, e të banjë mirë; kërkonjë paqnë, e ta ketë. 12 Përse sytë e Tinëzot janë përmbii baamirët, e veshëtë e tij janë përherë me ndigluom të lutunatë e tij ; e por faqetë e Tinëzot janë përmbii ata qi banjënë keq. 13 E kush anshtë ai qi t’u mundonjë, e ju në ndjekshi të bametë e mira? 14 E mirë se në u gjetë kun e paaligjeja për të dërejtë, atëherë ju t’ini lum. As n’së trembunit së tyne mos trembii, as mos trazonii. 15 Por ju lëvdoni Zotnë Jezu Krishtnë ndë zemërat tuoj.
18 Krishti vdiq një herë për katetë tonë, i dërejtë për të paadërejtëtë, përse ai të na prezenton përpara Tinëzot, vdekunë për punë n’mishi e të gjallë saa për punë n’shpirti; 19 e ndë shpirt edhe atyne qi ishnjinë burgëtarë ai tue passunë ardhunë predikoi, 20 qi klenë qysh n’moti dalë jashtë ordhëninë e Tinëzot, kur prisnjinë paciencienë e Tinëzot ndë dit të Noeut, kur fabrikonee barka; qi pak, maa se tetë shpirtëna s’klenë shpëtuom n’diluvit; 21 qi vjen me glanë si pr’ujët të bagmit tinë qi nee na shelbon, e si mishtë e pëganë u dëliir nd’ate mot, ashtu edhe konshiencietë tonë të jenë dëlirunë ndë këte mot përpara faqessë Tinëzot, për të ngjallunitë të tinë Zot Jezu Krishtit, 22 qi rri mbë e djathët të Tinëzot.
KAPTINA III.
1 Por kështu edhe ju gratë, u ulni kryetë burravet tuei, qi edhe ndë mos u bindeshinë disa vetë ndë fjalët, të fitohenë pa fjalë prei jetësë qi shkojënë gratë,
2 si të ven’ ore jetënë tuei të pastrënë qi e shkoni me frikë.
3 Të cillavet le të mos jetë stolia e përjashtëme, gërshetit flokëvet, e të varëmit e arnavet, e të veshëmit e petëkavet,
4 por i mpëshefti nieriu i zemërësë stolisunë me paprishëjen’ e të butit edhe të urtit shpirt, qi ajo punë vëjen shumë përpara Perëndisë.
5 Sepse kështu njiherë edhe ato grat’ e shenjtënueshime qi shpërejinë mbë Perëndinë, stolisnë vetëhen’ e atyne, tue u përvumë burravet vet.
6 Sikurse Sarra i ndëgjoi Abrahamit, edhe e thërriste zot; ju jeni bijat’ e asai, kur të bani mirë, e të mos friki as prei ndonji frike.
7 Ju burratë por kështu, rrini bashkë me gratë tueja me urti, edhe e mbani për nder kombin’ e gruesë, si ma e dobë anë qi ashtë , edhe si trashigimtoret’ e hirit jetësë bashkë me ju, qi të mos këputenë të falunatë tueja.
8 Edhe së mbrapëni, bahi të gjithë me nji mend, të dhimtshim, vëllazën-dashunë, të përdëllueshim, zemër-dashunë;
9 mos epni të keq për të keq, a të shame për të shame, por për kundrë t’i bekoni, sepse e dini se për këte u thirrtë, qi të trashigoni bekim.
10 “Sepse kush-do të detë jetë, edhe të shofi ditt të mira, le të pushojë gojën’ e vet prei së keqesë, edhe buzët’ e veta të mos flasinë gënjeshtra.
11 Le të priretë mbë-nj-anë prei së keqesë, edhe le të bajë mirë;
12 le të kërkojë paqtim, edhe le ta ndieki, sepse syt’ e Zotit janë mbi të dreitët, edhe veshët’ e ati mbë lutëjen’ e atyneve; edhe faqeja e Zotit ashtë mbi ata qi bajënë keq”.
13 Edhe kush do t’u bajë keq juve, ndë i rafshi mbrapa së mirësë?
14 Por edhe ndë hiekshi keq për dreitëninë, jeni të lumunë: “edhe frikën’ e atyneve mos e kini frikë, as mos u përzini”.
15 Por “shenjtënoni Zotinë Perëndinë” ndë zemërat tueja, edhe ini gati përherë me i dhanë fjalë me butësinë e me frikë gjithë-kuit qi kërkon fjalë prei jush për shpëresënë qi ashtë ndër ju,
16 tue pasunë ndërgjegjëje të mirë, qi kur të flasinë keq për ju, si për nierës keq-bamës, të turpënohen’ ata qi u përflasinë për jetën’ e mirë qi e shkoni mbë Krishtinë.
17 Sepse ma mirë ashtë të hiqni keq tue bamë mirë, ndë i past’ anda Perëndisë, se tue bamë keq.
18 Sepse edhe Krishti nji herë pësoi për fajet, i dreitë për të shtrembëtët, qi të na bierë te Perëndia, vramë ndë misht, por ngjallunë me anë të Shpirtit;
19 me anë t’ati vote e predikoi edhe te shpirtënat ndë burk,
20 qi nukë bindeshinë njiherë, kur i priti durimi i Perëndisë njiherë ndë ditt të Noesë, kur ndërtohei arka, qi mb’ate shpëtuenë prei ujit pak, do me thanë tetë shpirtë;
21 kundra-forma e ati ashtë pagëzimi, qi shpëton edhe neve tashi (jo të hedhunitë tej e palavisë mishit, por deshmia e ndërgjegjëjesë mirë mbë Perëndinë), me anë të ngjallëmesë të Iesu Krishtit,
22 i cilli vote ndë qiell, e ashtë ndë të diathtë të Perëndisë, edhe engjujt’ e pushtetet’ e fuqiat’ iu përvunë.