Kapitulli II
5 Ata të vetë të klenë kloftë ndë juu , qi anshtë ndë Krishtnë Jezu; 6 ai tue klenë mbë kambë të Tinëzot, nuk kujtoi me baam të grabitunë tue klenë njëmend me Tenëzonë, 7 por ai vetëvetëhenë përvu, tue marrë shembëlltyrë për shërbëtuor vutë mbë shembëlltyrë të nierëzet, e për të paanë u gjet porsi nierii, 8 përvu vetëvetëhenë, e u përvu djerie saa përzuu mortt, e n’mordijet së kryqsë. 9 E për këta Zotynë e madhështoi aq fort, saa i dha emënë të madh përmbii gjithë emënë, 10 përse pr’emënë të Jezut gjithë glunjë të vihetë mbë glunjë n’kafshëshit së qiellet e n’kafshëshit së dheut e n’kafshëshit së ferrëssë, 11 e gjithë gluhë ta rrëfyenjë se Zot ynë Zot Jezu Krishti anshtë ndë lavdit të madh të Atit shenjtë .
[8 Krishti përvu vetëvetëhenë, e i gjegjunë djerie mbë mort, e mort n’kryqje. 9 E përkaqë Zotynë madhështoi ate, e i dha emënë qi anshtë përmbii gjithë emënë, 10 përse pr’emënë të Jezut gjithë glunjë të prunjetë n’qiellshit, e n’dheut, e n’ferrëshit, 11 e gjithë gluhë të rrëfyenjë se Jezu Krishti anshtë Zot ndë lavd të madh të Tinëzot].