1 Himn i Asafit.
Vër re, o populli im, ligjin tim,
mba vesh fjalët e gojës sime.
2 Gojën do të hap e do të flas me shëmbëlltyra,
do të tregoj të fshehta nga e shkuara.
3 I kemi dëgjuar e i kemi ditur,
etërit tanë na i kanë treguar.
4 Nuk do t'ua mbajmë të fshehta bijve të tyre,
brezit të ardhshëm do t'ua tregojmë,
veprat e lavdishme dhe fuqinë e Zotit,
mrekullitë që ai bëri.
5 Ai vendosi një dëshmi për Jakobin,
caktoi një ligj në Izrael.
Etërve tanë u urdhëroi,
që bijve të tyre t'ua shpallin,
6 që t'i njohë edhe breznia e ardhshme,
bashkë me fëmijët që do të lindin.
E kur të rriten edhe ata,
bijve të vet do t'ua tregojnë,
7 që shpresën ta vënë te Perëndia,
që veprat e Perëndisë mos t'i harrojnë
e urdhërimet e tij t'i mbajnë,
8 që të mos bëhen si etërit e tyre,
një brez kokëfortë e kryengritës,
një brez me zemër të luhatur
e me shpirt të pabesë ndaj Perëndisë.
9 Bijtë e Efraimit, harkëtarë të zotë,
ditën e betejës shpinën kthyen.
10 Nuk e mbajtën besëlidhjen e Perëndisë,
nuk deshën të ecnin sipas ligjit të tij.
11 I harruan veprat e tij
dhe mrekullitë që u kishte dëftyer.
12 Në sy të etërve të tyre bëri mrekulli,
në tokën e Egjiptit, në fushën e Coanit.
13 E ndau detin e i kaloi përmes,
ujërat i ndali e i bëri pirg.
14 Ditën u printe me një re,
gjithë natën me dritë flakëruese.
15 Në shkretëtirë çau shkëmbinj,
u dha të pinë si nga burimet e thella.
16 Përrenj nxori prej shkëmbit,
ujërat i bëri të rrjedhin si lumenj.
17 Por ata vazhduan të mëkatojnë kundër tij,
në vend të shkretë ngritën krye
kundër të Tejlartit.
18 Në zemrat e tyre e tunduan Perëndinë,
kërkuan ushqim siç ua kishte ënda.
19 Kundër Perëndisë folën e thanë:
«A mundet Perëndia të shtrojë tryezë
në mes të shkretëtirës?
20 Ja, ai goditi shkëmbin e ujërat gëluan
dhe si përrenj vërshuan.
Por, a mundet t'i japë edhe bukë
e mish t'i gatitë popullit të vet?».
21 I dëgjoi Zoti e fort u zemërua,
zjarri u ndez kundër Jakobit,
zemërimi vloi kundër Izraelit,
22 se nuk besuan në Perëndinë
e as shpresuan në shpëtimin e tij.
23 Por ai urdhëroi retë prej së larti,
dyert e qiellit i hapi.
24 Si shi ua dërgoi manën për ushqim
e grurë prej qiellit u dha.
25 Çdonjëri hëngri bukë engjëjsh,
u dha ushqim sa u ngopën.
26 Në qiell ngriti erën e lindjes,
me pushtetin e tij bëri të fryjë shiroku.
27 Bëri të bjerë mish mbi ta si pluhuri,
shpendët fluturues si rëra e detit.
28 I bëri të bien mes fushimit të tyre,
rreth e rrotull tendave të tyre.
29 Hëngrën e mirë u ngopën,
çka donin ua dha.
30 Ende nuk ishin ngopur mirë
e ushqimin e kishin në gojë,
31 kur zemërimi i Perëndisë u ndez kundër tyre.
Më të fortët prej tyre i vrau,
të rinjtë e Izraelit i plandosi.
32 E megjithatë mëkatuan sërish
dhe në mrekullitë e tij nuk besuan.
33 Ditët e tyre u përfunduan në kotësi,
vitet e tyre patën fund të tmerrshëm.
34 Kur i vriste, atëherë e kërkonin,
ktheheshin dhe Perëndinë dëshironin.
35 Kujtoheshin se Perëndia ishte shkëmbi i tyre,
Perëndia, i Tejlarti, shpenguesi i tyre.
36 Por, me gojë e mashtronin,
me gjuhën e tyre i thoshin rrena.
37 Zemra e tyre nuk ishte përherë me të,
besëlidhjes së tij nuk i qëndruan besnikë.
38 Por ai është i dhembshur e paudhësinë ua falte.
Nuk i shkatërronte, zemërimin shpesh e ndalte
dhe furinë e tij nuk e linte të flakëronte.
39 Kujtohej se ishin prej mishi,
si era që shkon e më nuk kthehet.
40 Sa herë iu ngritën kundër në shkretëtirë!
Sa herë e hidhëruan në vend të shkretë!
41 Ktheheshin dhe prapë e tundonin Perëndinë,
e trishtonin të shenjtin e Izraelit.
42 Nuk u kujtohej më dora e tij e fuqishme,
dita kur i çliroi prej armikut:
43 shenjat, që kishte bërë në Egjipt,
veprat e mrekullueshme në fushën e Coanit.
44 Lumenjtë e armikut i kishte kthyer në gjak,
edhe rrjedhat e ujit, që të mos pinin më.
45 U dërgoi mori grethash, që t'i thumbonin,
bretkosa, që t'i shkatërronin.
46 Të korrat e tyre ua dha krimbave,
karkalecave mundin e tyre.
47 Vreshtat ua rrënoi me breshër,
pemët e fikut me brymë.
48 Me breshër ua goditi edhe bagëtinë,
me rrufe, gjënë e gjallë.
49 Dërgoi mbi ta flakën e zemërimit të tij,
furinë, mërinë e fatkeqësinë;
u dërgoi engjëj të këqij.
50 I hapi udhë zemërimit të tij,
jetën prej vdekjes nuk ua kurseu,
por i la në dorë të murtajës.
51 Shfarosi çdo të parëlindur në Egjipt,
frytin e parë të fuqisë së tyre në tendat e Kamit.
52 Si dhentë e ngriti prej andej popullin e tij,
u priu në shkretëtirë porsi grigjës.
53 I udhëhoqi me kujdes e frikë nuk patën,
armiqtë e tyre i mbuloi deti.
54 I çoi në vendin e tij të shenjtë,
në malin, që kishte fituar e djathta e tij.
55 Dëboi kombe para tyre
e tokën ua ndau me short për trashëgim.
Fiset e Izraelit i vuri të banojnë
nëpër tendat e tyre.
56 Por ata e tunduan përsëri,
ngritën krye kundër Perëndisë, të Tejlartit,
e dëshmitë e tij nuk i mbajtën.
57 U shmangën e, si etërit e tyre, të pabesë u treguan,
si harku i shtrembër, ata dredhuan.
58 Me faltoret në vende të larta e bënë të zemërohet,
me idhujt e gdhendur ia ndezën furinë.
59 E dëgjoi Perëndia e flakë u ndez,
rëndë e përçmoi Izraelin.
60 E braktisi tendën e Shilohut,
banesën, që kishte ngritur mes njerëzve.
61 Forcën e tij e la të bjerë në robëri,
lavdinë e tij në duart e armikut.
62 Popullin e tij ia dorëzoi shpatës,
kundër trashëgimisë së vet flakë u ndez.
63 Djelmoshat e tyre i përpiu zjarri,
vashave nuk u kënduan.
64 Priftërinjtë e tyre ranë prej shpatës,
vejushat nuk i vajtuan.
65 E u ngrit Zoti, si prej gjumit,
si luftëtari trim, kur e kap vera.
66 Pas shpine u ra armiqve,
me turp të përjetshëm i mbuloi.
67 Poshtë e hodhi tendën e Jozefit,
fisin e Efraimit nuk e zgjodhi.
68 Zgjodhi fisin e Judës,
malin e Sionit, që fort e deshi.
69 Të lartë shumë e ndërtoi shenjtëroren,
ashtu si tokën, e themeloi në amshim.
70 E zgjodhi Davidin, shërbëtorin e tij,
prej tufave të dhenve e mori.
71 E mori prej deleve që mëndnin,
për të kullotur Jakobin, popullin e tij,
dhe Izraelin, trashëgiminë e tij.
72 Me zemër të pastër i udhëhoqi,
me duar të afta u priu.
1 psalmus Asaph
Deus venerunt gentes in hereditatem tuam
polluerunt templum sanctum tuum
posuerunt Hierusalem in pomorum custodiam
2 posuerunt morticina servorum tuorum escas volatilibus caeli
carnes sanctorum tuorum bestiis terrae
3 effuderunt sanguinem ipsorum tamquam aquam
in circuitu Hierusalem et non erat qui sepeliret
4 facti sumus obprobrium vicinis nostris
subsannatio et inlusio his qui circum nos
sunt
5 usquequo Domine irasceris in finem
accendetur velut ignis zelus tuus
6 effunde iram tuam in gentes quae te non noverunt
et in regna quae nomen tuum non invocaverunt
7 quia comederunt Iacob et locum eius desolaverunt
8 ne memineris iniquitatum nostrarum antiquarum
cito anticipent nos misericordiae tuae
quia pauperes facti sumus nimis
9 adiuva nos Deus salutaris noster
propter gloriam nominis tui Domine libera nos
et propitius esto peccatis nostris propter nomen tuum
10 ne forte dicant in gentibus ubi est Deus eorum
et innotescat in nationibus coram oculis nostris
ultio sanguinis servorum tuorum qui effusus est
11 introeat in conspectu tuo gemitus conpeditorum
secundum magnitudinem brachii tui posside filios mortificatorum
12 et redde vicinis nostris septuplum in sinu eorum
inproperium ipsorum quod exprobraverunt tibi Domine
13 nos autem populus tuus et oves pascuae tuae
confitebimur tibi in saeculum
in generationem et generationem adnuntiabimus laudem tuam